Da Terra asoballada

 

Escolma.

 

m2rcabanillasdaterraescolma.html

     ¡MEU CARRIÑO!

Prá alma acesa de Antón Villar Ponte


         ¡Carriño forte e xeitoso.
         meu carriño,
         arrolador e mimoso
         como o berce dun meniño!

   ¡Meu carriño cantareiro!
¡O de xugo e cabezalla
coa puntiña da navalla
pulidos da miña man!
Sempre ó paso, sempre xuntos
entre estripos, e entre frores,
¡cantemos nosos amores,
sin saír do noso chan!

         ¡Meu amor de carreteiro!
                  ¡Meu carriño!
         ¡O do eixo de ameneiro
         e os canisos de sanguiño!

   Lévame, meu carro, leva,
pola meiga terra nosa
que a miña alma saudosa
lonxe dela non se afai.
¡Lévame por onde escoite
a fala doce e sentida
antre bicos deprendida
no colo de miña nai!
   ¡Roda polos nosos eidos!
Anque hai lama no camiño
¡é a túa terra, meu carriño,
e a terra de meus avós!
¡Non collas pra chan alleo!
¡Non me leves a Castela
que non quero nada dela
xa que arrenegou de nós!

         ¡Vermello, leva coidado
                  co carriño,
         que pode caír tumbado
         no goio dun tremesiño!

   Canta, meu carriño, canta
a redención esquencida
o dor da Terra ferida
de traidores e ladróns.
¡A alma galega dorme,
a santa Ideia está morta
e tes de ir porta por porta
encendendo os corazóns!
   Berra por vilas e aldeas,
que hai que vinga-la inxusticia
dos que teñen a Galicia
axugada cun cansil.
¡E dille ós irmáns que atopes
que nas mans dun home enteiro
o estadullo carreteiro
non lle ten medo ó fusil!

         ¡Marelo, tira con xeito
                  e a modiño,
         que hai que andar moi ó dereito
         co eixo do meu carriño!

   Hoxe corredoira abaixo,
mañán corredoira arriba,
mentras ti dures e eu viva
teremos un camiñar.
E cando ti xa apodrezas
e eu dé o laio derradeiro,
¡que fagan do teu chedeiro
a caixa pra me enterrar!

   ¡O de eixo de ameneiro
e os canisos de sanguiño!
¡Meu amor de carreteiro!
¡Meu carriño cantareiro!
         ¡Meu carriño!





               ¡PONDAL!

Na morte do poeta


   Dou o queixume derradeiro o inxente
bardo doutras edás, forte e varudo
cantor dun pobo lexendario e rudo
asoballado de estranxeira xente.

   Dos guerreiros de Suevia posto ó frente,
ós pés a lanza e o batido escudo,
agárdao Breogán, doído e mudo,
antre os pinos da costa verdecente.

   Mentres... da praia ó castro solitario
vai do vento costeiro no bruído,
como un puñal, este ferinte berro:

   ¡Morreu Pondal, o vello lexionario!
¡Caieu en terra o pino máis brandido!
¡Crebouse a lira celta de ouro e ferro!





                ¡EN PÉ!

A Lois Porteiro


¡Irmáns! En pé, sereos,
a limpa frente erguida,
envoltos na brancura
da luz que cai de riba,
o corazón aberto
a toda verba amiga,
e nunha man a fouce
e noutra man a oliva,
arredor da bandeira azul e branca,
arredor da bandeira da Galicia,
¡cantémo-lo dereito
a libre, nova vida!

Validos de treidores
a noite da Frouseira
a patria escravizaron
uns reises de Castela.
Comestas polo tempo,
xa afloxan as cadeas…
¡irmáns asoballados
de xentes estranxeiras,
ergámo-la bandeira azul e branca!
¡E ó pé da enseña da nazón galega
cantémo-lo dereito
a libertar a Terra!

¡Irmáns no amor á Suevia
de lexendaria historia,
¡en pé! ¡en pé, dispostos
a non morrer sin loita!
¡O día do Medulio
con sangue quente e roxa
mercámo-lo dereito
a libre, honrada chouza!
¡Xa está ó vento a bandeira azul e branca!
A oliva nunha man, a fouce noutra,
berremos alto e forte:
"¡A nosa Terra é nosa!"





          VÍA-CRUCIS

Para Castelao


Galicia rube ó calvario.
Enrabiada co ceo,
sentouse nunha pedra, á beira do camiño,
cuberta astra os ollos co pardo mantelo.
É o mantelo probe
dos días de inverno;
dos días de choiva, de vento, de neve,
de fame, de enterro...
É o mantelo das penas e os pagos;
o mantelo probe, o mantelo vello
con que vai a falar co filliño que está na cadea
e darlle, ó chamado a servicio, o adiós derradeiro;
o que leva a pagar o consumo,
as oblatas, as rendas, os foros... e o demo do inferno;
o que pon cando saien os barcos
onde se van os galegos,
mar a fóra, mar a fóra,
lonxe dos nativos eidos;
o que visteu o día das tromentas
de Nebra e de Sofán -¡Trunfo do ferro!
¡Trunfo dos porcos bravos!
¡Trunfo dos homes roxos! ¡Trunfo dos homes negros!-
para ir, afogada en bágoas,
enrabiada co ceo,
detrás dunhas caixas longas,
camiño do cimiterio.
Galicia rube ó Calvario.
Non leva ás costas a cruz do Nazareno:
leva o seu mantelo probe,
leva o seu mantelo vello.
Galicia está cansa,
soia cos seus pensamentos.
Non chora; secouse a fonte.
Ten as serpes chuchándolle os peitos.
Non prega nin pon xusticia.
É mal da alma, e mal do desespero.

                     * * *

   Batede no corazón;
poñédevos de xoenllos
e perguntai con santo amor de fillos,
alá no fondo, alá dentro
onde resoan cristaíñas, craras,
a voz da Raza, a voz do sentimento,
a voz da nosa Terra
máis forte que a oración, que a lei, que o ferro...
decídelle á vosa sangre
¿Son chegados os tempos?

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega