Como unha nube negra, a noite cae sobre o río
e borra a copia da ponte vella na auga. Ao lonxe, a cidade rosma
trasfegos e apaga na distancia un mangado inconexo de bucinas e voces
derrotadas. Marcos aloumíñaa coa calor das palabras, quérote,
ruliña, quérote pola vida, e, coa respiración estremecida,
arrastra os beizos polo seu rostro, estremando caricias no vértice da
blusa de seda, na procura silenciosa dos botóns. Meu ben, como te
quero. A súa mao inexperta atopa o camiño e sente o abalar vivo
dos peitos grandes, brancos, quentes, que arreitan o seu desexo e lle
ofrecen a sospeita de que, desta volta, ela sucumbirá á penetración.
Mais Helena, cunha tesa seguranza, só o deixa fedellar coa mao esquerda
no elástico das bragas, ten paciencia, amor, dareicho todo, todo,
todiño, máis adiante, e el teima coa dozura das palabras, sabes
que me tes, deixa que entre en ti para sempre, e o pai de todos
apalpa a regaña húmida e ela láiase, delámbese, gústame,
gústame, e sente o lume dentro de si, toma conciencia do seu corpo,
dos latexos do corazón, do percorrido sanguíneo nas arterias, máis
che gustaría se me deixases, e mentres ela se corre nun líquido e
intenso arrepío, como se se baleirase toda, Marcos achega o seu pene
impulsivamente na outra mao e mira de encetar a froita prohibida, pero
ela afástao cunha frialdade carnal, tes de me comprender, amor,
aínda non estou certa... Nese mesmo intre, o murmurio clandestino
dunha raíz tripada alonga o silencio e introduce nos seus medos unha
presencia espreitante. A noite mesta non permite albiscar nada e só
escoitan as súas respiracións abatidas, que mesmo viran nunha ameaza
certa. Esmagados por un medo obsceno, aguzan os ouvidos e procuran no
silencio calquera sinal, debe de ser un esquío, amor, déixate
querer, e nada, durante uns intres non escoitan máis nada que o
rumor xordo da súa roupa. De súpeto, un novo ruído espile os medos e
non tardan en se decatar dunha presencia humana que axiña vén
acompañada polo estoupido dunha voz cavernosa que atopa nos atallos do
terror o rancor dunhas palabras cicatrizadas de odio, escoltadas no
escintileo metálico dunha pistola. Senta alí, merdallán, a carón
do carballo. Se te moves pégolle un tiro a túa ruliña. Así que
déixate de brincadeiras. ¿Entendido? Engoumado por un medo frío,
Marcos obedece e observa cómo este home non afasta os ollos del e ceiba
a súa enorme pirola cara ao beizos estremecidos da súa ruliña que,
axeonllada, recibe na boca toda esa carne cruzada de veas, e chora,
humillada, coa serpe do noxo a lle gabear no estómago, e reparte a súa
ollada aterrada entre a pistola e o seu amor que, como un meniño
axotado, encóllese ao pé do carballo, aguanta, amor, aguanta,
dareicho todo se non nos mata, mais ao home non lle abonda iso e
ordénalle que se ispa enteira, axiña, puta, e ela, baixo o
dictado cominatorio da pistola, desfaise das roupas cunha desenvoltura
que manca nos ollos do Marcos e ponse a catro pernas para recibir os
embates violentos dese home que turra con forza ata que acada o
quebranto, meu amor, acúdeme, meu amor, faite valer, e, como se
unha navalla fendese todo o seu gume dentro dela, sente unha dor
esgazadora, un amargor que vai moito máis alá do físico, unha lousa
de vergonza e indignación, unha sucidade medular para a que xa non
haberá cura, meu amor, di algo, axúdame, e o home, que fede a
suor e a lixo, empurra, cada vez con máis vigor, como se nas súas
miras habitase máis a idea de se asañar que a de satisfacer o seu
desexo porco, e xusto cando as urxencias da carne lle fan regañar os
seus ollos posesos e asasinos, Marcos dá en correr, aterrado, levado
por un pánico desapiadado que o empurra cara ás luces da cidade cunha
enerxía da que non é consciente, e cae e sente nos beizos o saibo
vexetal da herba, pero incorpórase e segue a correr, heroico de
velocidade, e, cando a cidade xa é unha evidencia, o estoupido da
pistola bate no seu peito coa forza auténtica da súa punitiva
covardía, e sospeita, cunha mestura de dor e estraño alivio que a súa
ruliña xa vai camiño do outro mundo. Algo terrible enrédase dentro
del, e treme, cunha sacuda epiléptica, convulsa, e pensa en Helena e
imaxínaa espida, coa ollada aberta polo espanto do disparo que el mesmo
vén de provocar coa súa fuxida insensata, e chora, sen deixar de
camiñar, como volvendo á vida, e mestúrase entre a xente como
restaurando a súa cidadanía cotiá, confundindo o seu rostro entre os
da multitude, facéndose soluble nas rúas que agora lle teñen outro
perfil menos familiar. Séntese miserable e, malia que fai o aquel de
acudir á comisaría, axiña desbota esta idea porque cavila nunha
enorme máquina de escribir a golpear as palabras da súa declaración
nerviosa e contradictoria, que non convence a un inspector recio que o
asoballa con preguntas e afirmacións insidiosas que rematan por poñelo
fóra de si e lle fan cuspir a súa reacción homicida, esa
culpabilidade omisiva por tela deixado alí, abandonada ao destino
daquel animal en celo que non se conformou con violala senón que
rematou por lle pegar un tiro, miña ruliña, perdóame. Aceptado
o seu medo cunha enteireza que tampouco lle pertence, camiña con
decisión cara ao barrio e, de súpeto, seca a suor e as bágoas e chama
no interfono dos que ían ser os seus sogros: ¿Está Helena? ¿Non
estaba contigo na biblioteca da facultade? Non, non veu. Pensei que
quedara na casa. Está ben, buscareina. Abur. E marcha, asustado dos
seus propios pensamentos, estarrecido, coa ollada desorbitada, apegado
ao rebulicio da xente porque ten medo de bater cos ollos do asasino. E
entra no bar que hai na rúa para se deixar ver e pídelle ao camareiro
unha cervexa ben fría. Aproveita a emisión dun partido de fútbol para
encetar un latriqueo cínico: ¿como van? A cero, e vai ao
servicio e observa no espello toda a miseria da súa covardía que lle
debuxou no rostro unha cotra esvaída e visguenta. Con Helena na mente,
pensa na súa fermosura culpable, no seu rexeitamento, na súa
desenvoltura para se espir, no seu silencio terrible mentres o asasino a
penetraba con toda a súa abastanza, como se no seu sixilo houbese unha
humillación dirixida a el, á súa covardía, á súa pusilanimidade.
Fomenta no seu caletre o convencemento de que non puido facer outra
cousa e mira de se convencer de que se tivese quedado os tería matado
aos dous. E a dor de a ter perdido dá paso a unha rápida resignación.
Agora na súa cabeza espállase a prolongación dun medo que reparte as
súas cavilacións entre a perfecta coartada —non lembra que ninguén os
vise adentrarse no parque, a penas algunha parella despistada que
cruzaba a ponte entre unha reserva de caricias veloces— e a imaxe
clarividente dese monstro que, a pesar da escuridade, deixou no seu
recordo a luminosa nitidez dos seus ollos afastados, as cellas
encontradas, os pantalóns vaqueiros, o cabelo ondulado e esa presencia
aseada que non cadraba coa violencia das súas palabras. O seu aspecto
non era nin moito menos o dun esmoleiro e esta circunstancia fai que
Marcos agora poña en dúbida o verdadeiro sufrimento de Helena, e lava
o rostro coa esperanza de borrar esa estampa que preferiría non lembrar
para gardar o seu medo, para evitar o posible encontro con alguén ao
que non poderá denunciar porque na denuncia iría tácita a súa
omisión imperdoable. E volve ao bar e pide outra cervexa que case bebe
dun grolo e sae á rúa, estremecido de ansiedade, temeroso dos rostros
cos que se cruza. Hai no seu escrutinio un punto de vertixe e en cada
face vanse alzando as alarmas. E entra no portal e saúda ao veciño do
terceiro que vén coa aparvada da súa filla bailarina. Nas escaleiras
habita a humidade tumorosa que rilla na madeira e o timbre da porta trae
os pasos apresurados da súa nai á que lle dá un bico esganado. ¿Que
tal, fillo? Ben. Prepároche a cea. Xa ceei. Vou estudiar. Teño un
exame. No seu cuarto séntese engaiolado por vez primeira e non atura a
ollada alegre coa que Helena o mira dende a foto que ten no escritorio,
unha ollada que imposibilita a idea da súa morte indigna, a súa
cándida fermosura, a súa pel suave e a delicadeza dos seus acenos
coquetos. Non, non pode ser, maldise Marcos e ensaia un pranto demorado
que máis que para ela semella dedicado á situación desesperada na que
se atopa. E disciplina as súas cavilacións e tece a súa inocencia na
coartada do bar e na conversa que tivo no interfono cos pais dela.
Imaxínase o decorrer da noite e intúe que calquera parella de
namorados baterá co corpo espido de Helena, botado sobre o chao, nunha
postura de intemperie, e berrarán para avisar aos policías que non
tardarán en chegar ao parque para recolleren o corpo aterecido que,
máis tarde, será examinado nunha sala con detemento, sen ningún
pudor, introducíndolle maos alleas na vulva para obteren restos de seme
e pelos, esas probas irrefutables que baterán cun asasino que Marcos
non quere que deteñan porque cecais poida relatar a verdade duns feitos
que ispan toda a altura da súa covardía, o seu silencio culpable, a
súa fuxida vergonzosa e canalla. Estes barrenos fano suar e as horas
fánselle eternas. Ás once e media, para poñer medras no grao da súa
inocencia, chama á casa de Helena e escoita o son cunha grande
ansiedade porque teme que os pais dela xa teñan recibido a terrible
nova, mais non, a voz saudosa da súa nai, deixa o rastro da súa
ignorancia. Diga. Son Marcos. ¿Chegou Helena? Pensei que estaba
contigo. Non a atopei. Estará na casa dalgunha amiga. Se chega,
dígalle que me chame, aínda que sexa tarde, eu estarei a estudiar toda
a noite. E efectivamente, a madrugada vai estendendo o seu manto e el
permanece deitado sobre a cama, incapaz de durmir, fumando coa cobiza do
condenado, esperando que o teléfono soe dunha vez por todas ou a
policía prema o timbre do piso e a súa naiciña, envolta na estragada
bata rosa, abra a porta a modo e crea que ela é a primeira en saber o
acontecido, unha nova para a que Marcos, como se en realidade non
soubese nada, está a adestrar histriónicos acenos de abraio e dor. Na
rúa, a noite vólvese cada vez máis silenciosa, o barrio dorme o seu
soño proletario e nada ofrece a posibilidade de que isto vaia mudar na
madrugada. E aínda que tamén fai contas de que ninguén dea co corpo
dela porque o asasino a guindou ao río ou a soterrou ao pé daquel
carballo, a chamada dos pais dela está a se demorar demasiado porque
nas campás da igrexa xa repenicaron as dúas e esta ausencia tan
intempestiva de Helena debería de os ter preocupado, sobre todo nun
día de semana como hoxe. O teléfono non soa e cada segundo bate na
súa alma sucia e desacougada. Queda sen tabaco e rastrexa toda a casa
na procura dunha desas caixiñas coas que os padriños adoitan agasallar
nos bautizos e nas vodas. Mais non atopa nada e non é quen de baixar á
rúa por medo a se atopar co asasino ou con algún coche da policía.
Como última e desesperada opción, resígnase a fumar eses puros
ferreños que o seu pai non deu rematado en vida, e pasa a noite sen
pegar ollo, ás escuras, coa única luz dos puros e o esmorecido
resplandor dos farois da rúa. Non pode durmir e o seu medo medra coas
horas. Así, cando o coche do lixo deixa nas beirarrúas o seu renxer
somnámbulo e estimula o primeiro alento da cidade, cunha luz poluta que
rebenta por riba das fábricas, Marcos sofre ese amencer dentro de si
como a incisión aguzada dunha navalla que fende todo o seu gume de luz
no seu desacougo. E érguese, de súpeto, para comprobar se deixou o
teléfono mal colgado e busca, con desespero, un motivo que xustifique a
ausencia de chamadas. Pensa na cachaza do seus sogros e acouga porque de
cando en vez, coa escusa de estudiaren, Helena adoitaba quedar a durmir
en casa da súa amiga Ana. Pero a mañá segue a avanzar, o barrio
recupera a súa conxestión urbana e a vida na cidade respira un alento
cotián que o asusta. Imaxina aos seus sogros abrindo a porta e
intuíndo a terrible noticia no aceno derrotado de dous policías que
agachan a cabeza, e adiántase, como un vaticinio, ao intre no que estes
mesmos policías chamarán á súa porta para o conducir á comisaría
onde o asoballarán a preguntas que cecais descubran a súa
participación pasiva, mais esa parte xa non lle pon tanto medo como
esta misteriosa tardanza, e non o asusta porque non lembra que ninguén
os tivese visto xuntos entrando no parque, e cómo ían desconfiar del
se a pistola non ten as súas pegadas e a análise do seme ou de
calquera pelo non coincidirá con nada seu, entre outras cousas, porque
ela nunca o deixou ir máis alá, e alégrase desta circunstancia
porque, de ter sucumbido ás súas pretensións, desta volta tería
deixado un rastro doloso que o implicaría de xeito patente. E acouga
cando escoita o rumor dos pasos da súa nai na cociña e decide almorzar
canda ela e actuar como se nada tivese acontecido, ¿Como madrugas
tanto? Hoxe vou á clase. ¿Durmiches ben, fillo? Tes mala cara. Durmín
á perna solta. E abandona a casa, camiña a modo polo barrio, nervioso,
baixo a coiraza do cotián. Cada rostro é un arrepío no seu peito e,
cando cruza a ponte vella, mira de esguello cara ao parque e sente un
asfixiante no na gorxa como se estivese a afogar e, aínda que a
distancia non lle permite albiscar nada, el cre ver o corpo morto de
Helena deitado na herba, á intemperie, pero segue camiñando, disposto
a esquecer a traxedia e os seus medos, e sobe os banzos da facultade
para se mesturar cos demais compañeiros que acoden á clase. Entra na
aula, empurrado por unha terrible opresión, e senta nas bancadas que,
pouco a pouco, se van enchendo de universitarios que agardan, alegres,
polo profesor. Rexistra os rostros dos compañeiros como se nese
escrutinio puidese atopar ao asasino e, de súpeto, no intre mesmo no
que entra o profesor, a Marcos está a piques de se lle varrer o sentido
porque por tras da porta, como unha estantiga, aparece a figura esvelta
de Helena, que sobe ergueita os banzos e vén cara a el cunha caixa de
zapatos nas maos. Marcos treme, case perde o si, e en cada paso dela hai
como unha martelada no seu corazón. Está avergonzado e non sabe qué
facer. Non é quen de mirar para ela, que cada vez está máis preto, e
axiña sente a proximidade da súa respiración e concentra a ollada no
encerado porque sabe que non aturará o lume dos seus ollos. Pero os
segundos pasan e Helena non di nada; simplemente se limita a lle deixar
a caixa de zapatos no asento que está a carón del e marcha, sen dicir
nada, antes de que o profesor encete a clase coas súas explicacións
aborrecidas. Un bochorno retroactivo ferve dentro del e prodúcelle unha
suor visguenta cando se decata da inocencia da súa coartada. E agora a
pregunta que lle nada no seu maxín non é saber por qué o violador se
apiadou dela nin por qué non houbo denuncia, senón comprobar o motivo
silencioso desta caixa de zapatos atada cun cordel de baraza que ela lle
deixou na cadeira contigua. E dálle voltas e máis voltas á cabeciña
e déixase abraiar por unha morea de hipóteses que o único que fan é
poñer medras na súa ansiedade, ata que por fin remata a clase e decide
volver a casa, de contado, tirado por esta curiosidade viva que mesmo
lle afoga a respiración. Fóra de si, chega ao portal enchoupado en
suor e co desexo demorado de rabuñar o paquete, e alégrase de non se
atopar con ninguén, pero, cando entra na casa, a súa nai está tan
apampada diante da televisión que non repara no cedo que vén o seu
fillo das clases: apareceu un home morto no parque, Marcos, non sei
ónde imos parar, debía de ser homosexual porque estaba espido e cun
tiro na cabeza. As palabras da súa nai son como cravos aguzados a se
fender nas tempas e a súa certeza faino entrar nunha espiral de
desconcerto que o empurra a se pechar no cuarto e esnaquizar o cartón
desta caixa de zapatos na que vén a oferta dun reto para a súa
covardía: un crisantemo esmagado e a pistola do defunto. Marcos
acariña agora o seu metal frío cunha valencia descoñecida e, xusto
cando na porta da casa soa o timbre, el, nunha arroutada violenta, mira
para a foto da súa ruliña e leva o cano á boca para esganar a promesa
coagulada das súas palabras heroicas: dareicho todo, todo, meu amor.
|
BVG
Atrás
