BVG     Atrás

26 de xuño de 1995      Aínda non coñezo ben a santa Teresa e a san Juan de la Cruz. Polo de pronto, o Cántica espiritual ergue en min unha onda de noxo sempre que o leo, que son raras veces. A unión con Deus é ese egoismo sexual capado, castrado. Os demais que se amolen. Prefiro, claro, o amor potente, carnal, da parella da Cantiga das cantigas, primitiva, orixinal, enxebre, sen engadidos canallas das vodas da alma con Deus.      Cóntase de santa Teresa, coido, que tivo unha visión das numerosas almas que ían caendo no inferno. Era unha nevada de folerpas que ían caendo, caendo espesas. Unha nevarada monstruosa sen principio nin fin. E Teresa, despois de ter esa visión, non dubidou nin da súa alucinación nin da súa parva fe cristiá.      Deus non é unha muller, como dicía —falando un pouco en broma, en burla— nin tampouco é un home. Ou sexa, que é un ser sen sexo. Os homes, os animais, as árbores, teñen sexo. As pedras, non. Rubén envexaba a insensibilidade das pedras: "Dichoso el árbol que es apenas sensitivo / y más la piedra dura, porque esa ya no siente..." Deus debe de estar máis preto dunha pedra que dun ser vivo.      Deus é, se é, un ser macizo, sólido, eterno, claro. Xa o teño escrito outras veces. Deus e a nada correspóndense, iguálanse.      Contra todo o que pensaban os místicos, Deus é algo que non se pode acariñar, anainar nin ser anainado por el.      Se fantaseamos que Xesucristo era Deus, pasou pola Terra sen que os discípulos lle coñecesen amores femininos. Alguén ten insinuado ou novelado que a Magdalena foi amante súa. Pero non. Cando a Magdalena descobre a Xesús resucitado e quere tocalo, Xesús só ten palabras apartadizas. Dúas palabras como dous látegos: Noli me tangere. Cómo resoan. Non queiras tocarme, non me toques. Noli me tangere. Qué belidas son. [...]

© 2006 Biblioteca Virtual Galega