BVG     Atrás

I      —Diga      Oíra o repinico do teléfono ao outro lado e a contestación con voz medio adormecida. Agardou un pouco antes de responder...      —Ola, Chus, son eu.      —Ooooola... Mira tía, lárgate de vacacións con el e non me deas a vara...      —Pero se non é iso... É que...¡se raxou!      —¿Cooooomo?      O cambio no ton e volume de voz da súa interlocutora foi instantáneo e a ela case lle da o riso...      —Que si, que ao final foi el o que retrocedeu... Ben, non mo dixo así, alegou que non ten billete de avión...      —¡Ou sexa que o moi pantasma recuou!      —Supoño que pensaría que eu lle ía dar unha negativa por resposta, e como retruquei que si, o non díxoo el...; aínda que... non o dixo, e iso é o que máis me amola.      —¿Así que pensaba quedar ben e non gastar nada?... ¡E non gastar nada a ningún nivel, claro!...      —O que non entendo é por que se esgueirou despois de propoñerme que pasásemos as vacacións xuntos...      —¡Asustaríase!... ¡Seguro!... Os vinte anos de diferencia... ¡un cincuentón!... e ten medo de non responder ás túas expectativas...      —¡Pero se a min non me importan os vinte anos de diferencia!      —¡Pero a el si, tía, aterra, que estás en Babia...      —O asunto é que eu preferiría que me expuxese claramente o seu cambio de opinión.      —¡HA!      —Provoca toda a situación afectiva, convídame á viaxe e... ¡desaparece do mapa!      —¿Que tal te atopas?      —Ben, ou, polo menos, iso creo. Intento non pensar en que estou esgotada e agardaba estas vacacións e a viaxe como auga de maio.      —¿Dixéchesllo?      —Non, ¿para que? Díxenlle que estou moi ben.      —Iso é orgullo.      —Iso é dignidade.      —¿E agora?      —Agora carpetazo a esta persoa e a esta movida... ¡e a outra cousa!...      A ela o que máis lle doía de toda a situación era a incerteza e a falta de claridade. Custáralle traballo tomar a decisión de aceptar a proposta del; apetecíalle pero... ata certo punto... ¿asustábaa?... ¿ou ía resultar que era tímida?... Ao final decidírase, e agora...      Cando falou con el por teléfono non se lle ocorreu recriminar, pero si lle dixera:      —¿Por que non me avisaches antes? Eu podía terme organizado as vacacións doutro xeito.      —Dende que me deixaches o aviso no contestador, chameite cáseque todos os días, pero... ¡terás que recoñecer que a casa non se che cae enriba!      —Paso nela máis tempo do que me gustaría.      —¿Cresme o que che estou a dicir?      —Si...      E ela quedárase con ganas de contestarlle: "Mira, créome todo o que teña que me crer"..., que era o mesmo que contestarlle: "Mira, non me creo ren"... Pero non lle contestou... Como tampouco non lle chegou a contar que se namorara del. II      El estaba sentado no seu despacho, co auricular do teléfono nunha man, e a outra xogueteando indecisa arredor do disco de números, sen ousar marcar dunha vez o que lle brincaba na mente...      O seu maxín foi percorrendo paseniño o ano que pasara nun 'si pero non' e 'non pero si'... Nese xogo do achegamento e o afastamento...      Fora vela nunha fin de semana porque necesitaba parolar con alguén, descansar, o agarimo dunha persoa amiga... Pero despois...      Aínda, ao pechar os ollos e respirar fondamente, podía sentila entre os seus brazos namentres estaban a bailar... E podía aínda notar o aire fresco da noite batendo contra as súas fazulas entrementres paseaban pola zona vella da cidade, solitaria a aquelas horas da madrugada, e máis entrañable, se cabe, que noutros momentos do día. Podía entrever o ceo totalmente estrelado, "¡Vese Orión!" dixéralle, logo de buscar o Norte. El falaba e ela escoitaba sorrindo picaramente. Ao calaren, os seus pasos resoaban no silencio da noite e o eco petaba contra as casas, ás dúas beiras das estreitiñas rúas... E nese paseo, o primeiro bico...      Despedíranse nun recanto da grande praza, iluminada de máis...      —¿Vaste?      —Si. É mellor así, ¿non cres?      —Si.      E arredáranse non moi convencidos de que fose mellor así...      Agora, lembrándoa, preguntábase por que renunciaran os dous a seguir xuntos o resto da noite.      ¡Estaba sempre tan chea de vida!...      Transmitíralle a súa xovialidade, o seu afervoamento e esa ledicia tan particular para saber pillar os días polo lado bo...      Colgou a modiño o auricular. Non a chamaría. Non entendería que si hai diferencias; que estaba trabucada e que si é importante a idade e tamén...      ¿Para que contarlle que se namorara dela? III      Aos poucos días ela recibía unha nota por correo. Non viña asinada pero sabía perfectamente quen lla mandaba...      «Volveu a cabeza e veuna. Nova como xa non lembraba que fose. Doce como a revolución, fermosa como unha espada cantando no combate. A cambio desa ollada ela regaloulle un sorriso canso.      ¡Unha guerreira! Sentiuse o mozo que nunca foi. E por ela recordou os paladíns lidos e soñados na infancia.      Durante un intre viviu o soño de ser un home. A mocidade e o coñecemento. Ser novo por ela e ser sabio para ela.      El equivocouse: nunca foi tan novo, nunca podería ser tan sabio.      Guerreiras...» 31 - decembro - 1988

© 2006 Biblioteca Virtual Galega