BVG     Atrás

DOR DO TEMPO

1.

A neta pregunta
no seu xogo de lilainas transparentes,
coma quen sorrí por unha bolboreta,
pregunta
pola lembranza máis triste.
A neta pregunta
e segue a enredar coma quen esquece,
mais non,
a pequena non esquece que pediu un recordo,
o recordo máis triste
da avoa que aínda sorrí
mentres os ollos buscan o horizonte,
coma quen abre a porta á néboa,
coma quen se adentra no corazón do xeo,
coma quen bota o pé ao abismo.

2.

E do mesmo lugar en que nace o pánico
xorde a imaxe da nai
          (mamá non chores),
a imaxe daquela nai fermosa
a agacharse no recanto máis escuro da casa.
Aínda resoa nos seus oídos o pranto
e o frío volve arrepiarlle os brazos,
o corpo todo.
A mamá cortáronlle o cabelo,
rapárona até lle facer dano,
zoupáronlle na alma
mentres era animal acurralado
e torturado, na esmorga horripilante
dos sádicos cabróns da madrugada.

Mamá non contou nada,
mamá nunca contou nada,
nada,
nada,

mais os ollos da nena que foi
aínda ven a súa mamá fermosa
lívida e triste,
lavando o sangue acusador
que non se oculta
           (por que hai tanto sangue mamá),
que non para,
que teima en saír das feridas que nunca,
nunca
van cicatrizar,
a pesar do silencio,
a pesar do silencio.

3.

Mais papá non volveu.

A nena olla o retrato
e dóelle tanto o peito.

Dóelle tanto o tempo
que negou os brados da noite,
os corpos estragados,
a verdade do albor?

que olla á súa neta,
colle á súa neta no colo
e decide
enfrontar o seu propio deserto
para darlle
a lembranza máis triste,
entregarlle a dor do pasado,
esa ferida que nunca,
nunca doerá tanto
coma o silencio
e a negación.


                                                                                                                    

© 2006 Biblioteca Virtual Galega