Escoito aos Beatles oito días á semana

 

 

v2franciscocastroescoitoaosbeatles.html


( UN TEXTO ALGO CÓMICO PARA UNHA EFEMÉRIDE ALGO TRÁXICA )

     Bush non ten un plan para o Iraq. Pero Lennon tiña un para min. Na cea de fin de curso de COU eu tiña 17 anos. Na discoteca poñen Woman de John Lennon. É a primeira vez que a escoito. Achégome a aquela compañeira tan guapa. ¿Bailas? Vale. A primeira vez que unha rapaza me dixo que si. De cada vez que escoito a canción lémbrome daquela noite e daquel baile. Ela formaba parte do Plan.
     Porque hai un Plan para que eu escoite aos Beatles oito día á semana. É cousa do Destino. E dun mollo de persoas manexados por el. Polo Destino, no que non creo.
     Falo, por exemplo, de Ivan Vaughan. El naceu para que eu escoitase aos Beatles o resto da miña vida. De non ter existido este rapaz, e de non ter acudido o 6 de Xullo de 1957 a escoitar aos Quarrymen (o primeiro grupo de John), a un pícnic na parroquia de Woolton, e de non terlle presentado a un bébedo John a un amigo seu, chamado Paul, os Beatles non terían existido nunca. Ivan era necesario e estaba predestinado a existir só para presentar a Lennon e McCartney e dar comezo así ao Plan.
     Falo de Raymond Jones, outro rapazolo que un 28 de Novembro de 1961 entrou na tenda de discos da familia Epstein para mercar o disco "My Bonnie" de Tony Sheridan e os Beatles (gravado meses antes en Alemaña; daquela, eran só un vulgar grupo de acompañamento). Falo de dúas rapazas (de quen non temos o nome, pero que formaban parte do Plan), que dous días despois entraron na mesma tenda para pedir o mesmo disco. O fillo dos donos, Brian, picado pola curiosidade (¡pero era O Plan, era O Plan!), achegouse ata The Cavern, para converterse no seu representante. Nin Raymond Jones nin aquelas dúas nenas tiñan idea da que estaban montando por pedir eses discos a esa persoa en concreto. Os catro estaban Alí para que hoxe eu escriba Aquí.
     Falo, por exemplo, de Dick Rowe e de Mike Smith, que rexeitaron aos Beatles para a DECCA Records, despois dunha proba o 1 de Xaneiro de 1962, poñendo así a George Martin (productor dos Beatles e responsable último do seu son) na estela do seu destino, na estela do Meu Destino, no que non acredito. George Martin recibiu a Epstein porque antes aqueles os rexeitaron. E tamén (O Plan É Moi Hábil) porque aquel 9 de Maio de 1962, todos os directivos de Parlophone (a empresa matriz de EMI, onde gravarían despois) cos que Brian quería falar, estaban ocupados. Só estaba dispoñible Martin. E escoitou aquela cinta e O Plan fíxose disco. Todos eles eran necesarios para que o Destino previsto para min, no que non creo, insisto, se cumprise. Cando Brian Epstein entrou naquel despacho daquel productor de segunda fila, ningún dos dous tiñan nin a menor idea do que estaba principiando sen eles o saber. Só O Plan o sabía: estaban predestinados a atoparse para, pasado o tempo, facelo a través da música dos Beatles comigo e con vostedes que me len.
     Escoito aos Beatles oito días á semana grazas a que teño un irmán que me leva dez anos e que foi mercando os discos dos Beatles a medida que foron saíndo. El mercounos, sen el o saber, para min. E así dixen antes a jar deis nai que papá ou mamá. Recordo que xogaba co seu tocadiscos: abría a tapa convencido de que John, Paul, George e Ringo vivían alí, pero en pequeno. Puña os discos e dicíalle ao altofalante: veña, chicos, a cantar. E cantaban. Agora el non sabe (e rezo para que non lea isto) que eses vinilos están no meu poder. Escoito aos Beatles oito días á semana grazas, pámense, a TVE, que unha noite estraña puxo na televisión a fita A Hard Day's Night, aquí xa ben escrito e ben pronunciado. Quen programou aquela película para aquelas horas da noite non tiña nin idea de que no barrio de Teis, en Vigo, había un neno impresionado xa para sempre. Chegadas as dez, meus pais, responsables, enviáronme para cama. Negueime. A película aínda non rematara. E vencín. Foi o meu primeiro acto insubmiso. E durante días e días, xoguei cos meus amigos (Juan, Jose el de Arriba, Jose el de Abajo e máis eu: eramos Catro Fabulosos), con paos de vasoira a modo de guitarras, que eramos Eles. E escoito aos Beatles oito días á semana grazas á antiga Radio Popular de Vigo, na Frecuencia Modulada, que todos os sábados, ¡todos sen excepción! da miña primeira adolescencia, programaban sen interrupción música dos Beatles desde as oito da mañá e durante unha hora. En troques de durmir, como facía o resto da rapazada (Os Normais) eu escoitaba aquelas cancións sorprendéndome a cada momento (e, xúrovolo, non é unha licenza de escritor, sorpréndome aínda hoxe ao decatarme dese, por exemplo, baixo prodixioso de All you need is love, ¿cantas veces oín a canción?, milleiros, pero ata onte mesmo, mentres procuraba a inspiración para escribir estas liñas, non me decatara de como o tocou Paul nese tema. Iso foi onte, mañá será outra canción). Escoito aos Beatles oito días á semana, que ironía, grazas a Mark David Chapman, que un 9 de Decembro de 1980 o asasinou cando volvía para casa. El tamén participa do Plan. Espertoume aquel sábado un amigo. ¿Sabes?, asasinaron a Lennon. Chamádeme cursi, pero, aos meus 13 anos, aínda non era tan home como para non chorar pola morte de John. E chorei. De feito, non llo digades a ninguén, ás veces, escoitando a canción que lle dedicou ao seu fillo Sean, e que titulou, claro, Beautiful Boy, aínda choro.
     Escoito aos Beatles oito días á semana porque, entre todos eses se confabularon para poñer a funcionar ese Plan. E o Plan, tanto tempo despois, funciona. É o Destino, marabilloso, no que non creo. E que me encanta.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega