BVG     Atrás

 

CAL LOBA      Ao principio vivir pareceume algo pleno e necesario que acontecía de seu: camiñar cara a auga e beber na fonte. Pero pronto se me fixo alleo o territorio como a unha loba cercada no seu bosque. Sen me decatar o meu corpo foi perdendo algo daqueles movementos salvaxemente alegres, mais a forza de atracción da foresta envolvente fíxome ignorar o cerco e a loba branca resistiu a neve.      Sempre tiven soños moi intensos e de nova quixen ser vagabunda, asceta laica retirada do mundo, pintora e arquitecta. E a estas inclinacións dediquei de cheo o meu tempo dentro dos odiosos límites da adolescencia burguesa. Fixen andando o camiño a Santa Eulalia de Bóveda, bordeei os acantilados das Catedrais a Rinlo, andei descalza nas tardes polas pedras de Lugo e polos campos da Mariña nos menceres de xullo, bañeime vestida na fonte dos peixes do Parque, fixen planos de edificios de vangarda máxica, imaxinei xardíns e bibliotecas, e ata pensei cidades ideais á medida humana. Pero cando tiña a máis firme determinación de construír unha casa á miña medida e ordenar o espacio meu na terra, descubrín que o meu soño de plenitude era imposible. Entón encerreime nun cuarto pintado de negro. Alí creei un mundo á parte cheo de pedras, follas, ósos, mapas, debuxos e libros onde lía e pintaba, sobrelevando coa beleza o meu escepticismo. Nunha das saídas dese refuxio encontrei a música. Era a harmonía azul da forza de atracción dos corpos na elección necesaria. Era de novo a vida. E os praceres da pel e da carne, dos afectos, da arte e do pensamento compartidos apegáronme a ela irremediablemente. Desde aquela devoro o amor como un alimento e só sei poñer paixón en todo o que fago. Gústame ver e tocar a vida, deixarme levar no seu movemento, descubrila e comprendela.      Amante son da música de lobo e amo os crepúsculos negros, vermellos e violeta sobre as augas no outono da Lanzada, o espertar co sol na ría do Eo, durmir en Escocia xunto ao lago, o vento final da Langosteira, ler no Prado do Muíño xunto ás vacas, o rumor de Portobello escuro, baixar pola ribeira entre as viñas, as formas precisas do teu rostro, o esvarar das mans na materia túa, dicir os meus desexos máis ocultos, o son azul do teu lugo blues, o andar das mariscadoras de Arousa, o inverno ruso, escaparnos a aquel bairro de París, habitar nas túas palabras para sempre, quedarme no meu centro terrestre mentres percorres o mundo e encontrármonos nas alturas de cristal duras, asomarme aos meus abismos máis queridos, esculcar os ocos negros e vivirmos un tempo naquela outra terra.      Ilumíname o lume de loba e necesito, como mollar o corpo del, achar a explicación das cousas, ver cumprido o necesario, degustar o que hai e o que non hai, soñar que os espantos acabarán un día e contemplar as persoas que quero co pracer co que vexo medrar a miña filla. Preciso sentir que o devir indispensable discorre irresistible sen atrancos e detesto todo o que o free e cheire a morte. E porque dunha vez triunfe definitivamente a vida. Por isto escribo. Porque o mundo sexa a nosa casa. ESTRAÑA ESTRANXEIRA      Estranxeira son e estraña. Loba entre a xente. Aínda que nacín na curva que leva ao río de sempre.      Saín do bosque e as augas para a urbe e veño das mans proletarias que maldiciron a terra, dos feitos femia da república, das señoras que mantiveron as viñas e do apartamento da caste xudía.      Vivín a utopía comunal na agra do colo e crieime lendo no eco da memoria das historias e das risas no cuarto da costura. A anarquía dos xogos e a alegría eran como un soño. O noxo estaba fóra. Máis alá das saídas polo monte de caza ou das viaxes en moto.      Cando me din conta de todo souben que xa non podería ser outra que aquela protestante con chanclos e abrigo de home que levaba as maletas e camiñaba ata o final da noite coa súa soidade distinta. Para min ela permanecía ao raso. Resistindo contra todo. Acompañábana na súa peregrinaxe todas as parias do mundo e a ringleira infinda das persoas perdidas vindas dos lugares máis distantes da terra: desde as negruras do asfalto e as arideces desérticas, desde os desperdicios da opulencia e os ocos do frío, desde as desfeitas da usura e as usurpacións da codicia. Eu pasaba xunto a ela uníndome á compaña. Con nós avanzaban as luces desusadas da disidencia, fulgurantes e cálidas. O meu corpo sabía que eu sería xa para sempre estraña estranxeira e viviría a miña vida procurándolles boa acollida ás xentes exiliadas.      Hai unha morada agardando. É o pazo terreal do futuro. Esa casa está en min pero non teño refuxio sobre a terra. Por isto vou sen teito polo mundo. O LUGAR DE LUGO      O meu lugar é Lugo. A memoria do bosque e das viñas. Os comezos informes e proteicos do que somos, o agromar das uvas coa lentura das augas. A semente está nas landras, permanece no alento dos carballos.      Da orixe primeira hai un signo oculto na elipse da mandorla. No frío da porta norte do templo latexa o peixe. A vulva. A calor do comezo da vida.      Desde sempre se procurou a plenitude do óvalo. E o discorrer do tempo xirou en círculos concéntricos. O bico do castro e o meandro do río, a muralla envolvendo a praza do campo. O espacio dun vivir arcaico volto sobre si mesmo. A repetición ritual, a procesión eterna, o atavismo da roda.      Mais cos séculos o camiño foise cubrindo de arcos: as voltas que sinalan as vías interiores e as curvas que proxectan os espacios externos. Adentrarse no escuro pola porta de gran do carme. Subir á claridade para asomarse aos ocos do muro abertos á altura e ao lonxe. Traspasar os claustros virando sobre nós na cuadratura do círculo. Ser pilastras dobres de pesado barroco. Lembrar como lían na penumbra escoitando o silencio para esquecer os espantos. Desfacerse en columnas monacais e coñecer que foi o pasado. Non quedar nas fachadas. Darlle volta ás cousas e admirar as absidas de pedra baixo outra luz.      E perderse, como se perderon e nos perdemos sempre, no labirinto de rúas. Dar cos recantos mortos. Topar a praza oculta. Virar canellas retortas. E saír ao lugar da vida: o cadrado do cuarto de estar. Andar logo a longa rúa nova mollada de líquidos. Para vir á fin ao camiño sen saída.      E atopar o centro. Aí, nas mesmas marxes do esquecido, na rúa Falcón que remata contra o muro e garda a clave da saída.      E permanecer nese espacio espello de todo o diverso e todo o oculto, de todo o que temos e queremos, de todo o que estamos perdendo ou do que xa definitivamente perdemos, de todo o que ao mellor non alcanzaremos. Os grandes magnolios, os pazos, as fontes, as casas brancas da xudería que xa non hai, as pequenas construccións da rúa do miño, as ruínas da rinconada, as galerías e os escudos caídos, os corredores abandonados, as cristaleiras rotas, as trabes abatidas, as torres derrubadas, o teatro clausurado, a memoria da represión no círculo panóctico do cárcere, os desexos acochados nos barrios e arrabaldes, os ladrillos das termas, o misterio gardado nas augas, as laxes da calzada romana negada aos nosos pés, os bosques de carballos do campus, a intimidade do xardín, o segredo da praza oculta, o mirador do parque, a ponte vella e as novas pontes que cruzarán as augas, as luces de neón na noite, os acueductos informáticos, as grandes bibliotecas, a harmonía dos edificios de cristais inmensos, a intelixencia das construcións que virán e o recendo do río no que beberemos.           E saber entón que lugo é este desastre que amamos.      E soñar que no futuro a cidade será a nosa casa. De portas e fiestras abertas. SON A LOBA Jean-Pierre Barou: E, para os prisioneiros, ¿ten sentido tomar a torre central? Michel Foucault: Si, coa condición de que este non sexa o sentido final da operación. Os prisioneiros facendo funcionar o panóptico e asentándose na torre, ¿cre vostede que entón sería moito mellor que cos vixilantes?           Son a loba que habita nestas terras desde que se ergueron os homínidos coa lei da pedra. Antes era unha nena que ía ao bosque pero vin o lobo e quedei na foresta para sempre.      Loba, filla de lobas, de setenta veces sete lobas, levo na memoria todo o que viron os seus ollos e gardo no corpo o lume das olladas que nos fai medrar. Viaxei no cabalo dos líquidos e mamei dos tetos da vaca que brama no fondo da lagoa. Fascináronme as serpes. Vinas nacer dos cabelos das augas e con elas deitada no prado escoitei a gran dona vestida de pano labrado. Nas herbas. Coas rapazas todas en roda e a flor na boca. Desde aquela xa nunca puiden amar os señores que matan as cobras e apareeime cos lobos da serra.      Non quixen tribo nin clan. Na compaña de lobos atraveso o prato desta terra na que en paz paciente pazo e devoro. Coidámonos e alimentámonos. Somos fecundos e salvaxes. Bebemos no río e corremos en manda baixo as aves. O voo dos falcóns oriéntanos e o signo do cisne e a cegoña ensínanos o que hai baixo das augas.      Son moitas. Todas as distintas que hai en min e todas as diferentes miñas nais e miñas fillas e miñas coetáneas desterradas, lumias, xacias, meigas, xanas, fiadoras e lavandeiras das augas. Por isto, antes de todo o que coñecedes eu xa estaba aquí. Vin levantar os castelos e vin derrubar as torres. Quixen ardentemente que fosen destruídas pero foron restauradas. Constanza aquí foi cercada. A resistencia foi vencida. A invasión executada.      Pero como século tras século cidades e cidades foron asolagadas. Como miles de verias e valverdes, capa sobre capa, sobrepóñense na lama. Así sei que haberá aínda moitas máis civilizacións somerxidas. Novos dominadores desecarán as augas. Pero non son os lambiróns estraños forasteiros, os raros e estranxeiros meus amigos os que chuchan e envelenan as fontes. A pezoña está na tribo.      Este é o meu xardín. Aquí está o labirinto que coñezo. Neste pazo espero que o meu lobo devore o mundo. PARTISANAS DA VIDA   Elles, corps intègres premiers principaux, s'avancent en marchant ensemble dans un autre monde.                                                                                           Monique Wittig      A necesidade ordena a vida como coloca as moléculas dos corpos. E flúen as atraccións coa forza das mareas. Somos fillas do movemento cósmico, do equilibrio xusto, da ilimitación definida nos lindes precisos do universo. Vimos nese mar sen fondo. Desde as orixes. E nas correntes interiores dos nosos líquidos levamos o turbillón das galaxias.      E cando a discordia se desata. Cando o espanto bestial roxe propagando a morte. Entón ceibamos as furias da memoria que lembra todos os cheiros tristes do sangue das nais violadas, dos pais castrados e todas as sequedades fétidas do aire sen o alento fresco das criaturas.      Quéimase o mundo e arde Troia.      E entón saímos con fachos acendidos pola paz, cinguidas de serpes danzantes pola vida, axitando trallas ameazantes contra a morte.      Guerrilleiras do amor fronte ao poder e a gloria.      Asemblearias sen formar pola disolución do exército.      Milicianas do mundo derrubando fronteiras.      Mandas pacifistas de facer o amor e non a guerra.      Manifestantes de negro con luces na alta noite.      Resistentes de túnicas brancas en folga de fame pacífica.      Disolutas dispensadoras de praceres que matan os horrores e os espantos.      Fermosas fillas de Helena eliximos a Paris porque escollera Afrodita.      Reclamamos irmáns na nosa causa. Seremos desleais ás falsas lealdades. Insubmisos ás leis de recrutamento. Situarémonos fóra do aceptable. Porque non aceptamos a inevitabilidade da guerra.      Fomos nacidos para a vida e eu nacinna a ela pracer tras pracer para que non ma maten, para que medre no medio da alegría.      Que o noso lume non queime as nosas casas.      Que outro noso lume faga resplandecer o mundo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega