BVG     Atrás

Miro	u aquela desfeita con serenidade. Era grave. Pero estaba afeito a afrontar todo tipo de situacións adversas. Tiña a favor sobre todo a certeza de que non hai calamidade ou pesar, desgracia ou sufrimento que non poida ir a peor. Con esa perspectiva contemplou de xeito analítico a paisaxe que tiña diante súa e deixou que os berros que nacían nalgún punto inconcreto no lusco-fusco do cuarto lle chegasen desprovistos de calquera carga emotiva. Compría enfrontarse ós feitos sen que nada desvirtuase o alcance real do problema. "Tristeza nao tem fim, Felicidade sim". Relaxábase na lembranza da cálida voz de Toquinho paseando polos versos de Vinicius. Había que apreixa-la felicidade, ese "algo que o tempo vai levando polo ar". Ou como gustaba de dicir moitos días ante dificultades menores: "Hoxe non permito que nada me estrague o día".
Habí	a tempo que aprendera a ser feliz. Ó remata-los estudios de COU decidira deixar aquela vida na que se arrastraba polas rúas maldecindo o non ter un patacón para poder vestir coma algúns dos compañeiros, para saír coma eles, para alternar coas rapazas máis fermosas da vila, para merca-la moto dos seus amores... Renegaba duns pais que pouco a pouco o ían convertindo a el no único problema, porque vivían miserentamente felices e só os entristecía que non fose como desexaban, que non tivese acougo para se preparar pensando nun futuro que lle pintaban cheo das cousas polas que non quería agardar.
Emb	arcara. E un dos días en que o frío lle furgaba no fondo das degresas que lle ensangrentaban as mans, mentres tremaba da liña a carón doutros mozos aterecidos cos que compartía a desesperanza dunha boa marea, quixo renegar do mar. Pero non podía. Tería que voltar cos pais e darlles a razón. Sentíase morto, acabado, sen un camiño por onde tirar. Certamente, as condicións da súa vida foran a peor. Alí pechado nunca cáscara de noz bandeada polas augas, mollado sempre, conxelado, sen durmir nin comer de xeito, de cote a zopetar coa mesma xente... e abandonado da sorte que os arredaba de calquera esperanza dunha boa costeira. Aquilo era o acabouse.
As o	ndas e o vento comezaron a medrar. A cada instante, a situación parecía que non tiña a onde ir a peor. Pero facíao a medida  que pasaban as horas. Metía medo. Xaora que podía agravarse. De momento vivían, estaban a salvo mentres non se abrise unha vía de auga, mentres non emborcasen, mentres non expirasen o último alento... e foi entón cando perderon o patrón. O golpe non foi para tanto, pero caeu redondo sen sentido. Nin sangrou. Aquel pau na cabeza acabou con el. ¿Que podían facer? Nada. E nada foi o que sentiu el cando ó cabo de dúas noites o mar acougou un chisco e puideron poñer rumbo a terra co veterano patrón enterrado en xelo, alí á vista, omnipresente por moito que se quixese fuxir ós sempre tan próximos remotos extremos do barco.
Agor	a iso era unha lembranza. O piso no que vive non era a culminación dos seus soños e tampouco o é ser profesor nunha academia privada, maltratado polos donos e tendo que aturar pais que na súa maioría o miran dende a distancia de quen se sinten millonarios ou ilustres nobles; nin tan siquera o libro de poemas publicado un ano atrás enche as súas aspiracións.
Hai x	a tempo, naqueles días en que iniciou o camiño para ser feliz, volveu á casa e fixo o esforzo de coñecer os minúsculos reductos onde nacían os sorrisos dos seus pais. Fíxose mestre. E aprendeu a loitar por todo sen renunciar á felicidade das pequenas cousas.
Non	son nin as oito da mañá. É sábado. E arestora o seu grave problema nada ten que ver coas tráxicas experiencias do mar. Non hai catro horas que rematou a noite anterior. Esmoreu lenta, aburrida, pracenteira, comida pola indiferencia do paso das horas no convencimento de que podería descansar sen sobresaltos as primeiras horas deste novo día.
Des	que se deitou, tardou aínda ben en durmirse. E de súpeto, coma se fora no mesmo instante, coma se algo borrara o pequeno espacio de noite que seguira, chegaron os berros que o fixeran saltar da cama. Saíu do seu propio cuarto deixando atrás o máis recente do seu pasado grabado nunha paleta de olores mesturados. Procurou no primeiro instante o delicioso aroma que rodeaba coma unha aura, coma unha brétema cálida e invisible o corpo morno de María. Durmía sabedora de que el asumía sen problema o papel de bombeiro de cantos problemas se plantexasen durante a noite ou as primeiras horas da mañá. Sorbeu sen présa o perfume da muller querida. Mais sen demorarse para que non acordase sobresaltada. E incorporouse na escuridade preñada de cheiros mentres tentaba clasificalos como exercicio de encendido do seu sistema de consciencia: uns toques dos restos do viño da cea, algo do vinagre da ensalada co aditamento suave do aceite virxe, o tomate, o salmón, as anchoas... a roupa por recoller do día anterior e --percibíao en si mesmo-- algún efluvio da escitación que lle fora chegando na madrugada cando ela xa caera rendida polo sono e a insoportable oferta televisiva.¡Esta xa a vin!, ¡esta xa a vin! Películas e películas aburridas. Un anaco dunha, outro doutra. Á fin, enganchados a unha vella obra mestra en branco e negro. Rematada, María durme, e os misteriosos efectos da televisión provocan insomnio nel. Así que busca sen acougo imaxes que o seduzan. Ó remate, unhas espectaculares loiras fan xogos de amor nunha atmósfera delicada de tons cálidos e sons envolventes. Cando apaga o receptor que ocupa os pés da cama, non ten sono. María durme. E a carón dela, a caloriña que enardece o seu perfume natural desbócalle a el a imaxinación. Abrázaa. Aloumiña os seus dondos peitos. Sabe que lle gorenta que a apreixe para durmir. Pero non quere despertala. Respecta a fronteira que separa arestora a paixón que o consume e o abandono no que repousa o corpo feminino. Aínda que el soña con facerse dono dela, con forzala a sentir e ofrecerlle un pracer inmenso. Invádeo a humedade e pérdese o sono que se escorrenta pola excitación dos seus soños eróticos na gorentosa linde do durme-vela.
E de	súpeto, alguén berra. María sigue a durmir e no cuarto escuro hai sensacións, sensibilidades, memoria e anceios, elos  dunha cadea que o atan á compañeira. Fóra, no outro cuarto do piso, a unha ducia de pasos sobre o frío sintasol esbaído que recubre o chan, as bágoas que bañan a cariña da pequena dibuxan o seu enorme sufrimento e desamparo.
Sae	coa esperanza de acalar aquela voz que fire os oídos e poder volver onda a muller. Pero non será posible. No cuarto dos nenos non hai nada en pé. Restos de instantes de ledicia. E unha peste a mexos desfai o encanto das primeiras horas da mañá en que as raiolas de luz que entran polas físgoas das contras achegadas xa deron acougo ós xoguetes que brincaron na noite. Clariña chora. Está empapada e morta de frío. Bule canto pode a quitarlle o pixama e a camiseta e a vestila de novo. Cúbrea cunha garimosa apreta para darlle calor mentres deixan o cuarto sen barullar. Ximena e María siguen a durmir. Eles dous van á cociña.
Un le	ite quentiño e unhas galletas. Mentres tenta amañarlle as guedellas, o leite vaise polo lume. Corre a tira-lo cazo (agora xa non hai quen estañe os furados, así que logo haberá que mercar outro). Frega antes que seque a costra sobre a vella encimeira. A nena almorza con apetito. Aínda así, quéixase que lle doe a gorxa. E cando semella que o día se endereita, a golsada. Non pasa nada filla, tranquila, non pasa nada. Medio durmido, facendo un esforzo para aparentar tranquilidade cando o estómago se resinte e o cansazo quere rendi-lo seu desexo de non desesperarse. Tanto ten: todo está limpo de novo e, aínda que cheira que apetrena malia o aroma do producto de limpeza, Clariña bótalle os braciños arredor do colo e apértao enchéndoo dunha caloriña que lle derrete as penas.
Cha	man á porta. Abre ó seu único e esaxerado admirador. Ninguén máis o comparou nunca con Neruda. Pensa que lle ofrece unha amizade sinceira e valórao tanto que tenta superar a incomodidade que lle producen as gabanzas esaxeradas e continuas. Preferiría non aturar agora os seus falagos nen as tremendas maldades que dirá de tódolos veciños. Non é moi oportuna a visita a estas horas, pero ofrécelle un café. Escoitao con resignación, tentando tímidamente que rebaixe o ton das descalificacións do resto do mundo no seu falar sen cancelas. O veciño do terceiro, di, acabou a carreira ós tombos, pero casou coa sobriña do cátedro e aí o tes, doutor... e agora danlle un premio de poesía a ese bárbaro que non sabe escribir, que pasa o día lambéndolle o cu ó parente. Ti tes que atopar un padriño, porque senón eses cabróns coas súas capeliñas levan os premios e a túa obra, que non ten nada que envexar a ninguén deste país, non a coñece nin deus.
A ne	na agora quedou ben. Toma algo de froita que o pai lle esmagou nun plato. Este, míraa e cóntalle ó veciño como as cousas sempre poden ir a peor. Que o único que desexa é que Clariña, Ximena e María, que el mesmo e por suposto o seu amigo e cantos o rodean libren de calquera enfermidade grave... ¿A que ule? Na cafetera non hai auga. ¿Será posible? E falan e falan mentres a prepara para poñela outravolta ó lume. Xa está. ¿Oes, fixácheste se lle puxen café? Polas dúbidas, mellor comprobalo. Non é doado porque queima. Resulta que estaba ben. De novo está sobre o queimador de gas e por fin haberá café.
_Me	u amigo, todo pode ser peor ata o absurdo... pero velaquí está María e a miña nena grande. ¿Poido pedir máis cando teño unha compaña tan fermosa e escribín un libro de poemas que, ben o sabes, é extraordinario?
A fel	icidade medra canto menos lle pides, díxose. E relativiza a súa efímera existencia na mesma medida en que se rodea de cousas sinxelas e, paradoxalmente, de certo pesimismo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega