BVG     Atrás

I enigma e regreso

"M. Catoira: agardamos por vostede para facer a revolución. ¡Está vostede condenado a figurar eternamente na onomástica dos malditos!" UXÍO NOVONEYRA

PILOTO

Na túa única e inmensa tolemia Se non sabes cómo saír da liña de sombra Se es xusto e sen embargo non sabes moi ben Qué rumbo tomar Fica quedo como a imaxe dunha pantasma No medio do océano dos teus ollos E pensa que a miúdo o universo é único e Perfecto na súa ousada miniatura: Ondequeira que se atopen perdidas as Estrelas, as fragrancias de todas elas, fíxate, Collen dentro dun frasco Lembra que che dixo unha vez en Macao En voz baixa e tremendo nos teus brazos Nunha onda de emoción, de xúbilo e de inquietude Unha inocente putavietnamita.

O LUME E A DERROTA

Esquecidas as palabras Cada día Perdemos o amor Por nada de silencio Ou quizais pola arte do alambique Que destila lentamente O furor da túa boca. Perdoádeme se vos respondo que perdemos O amor durante un abrente de lenes caricias Delatoras Ante un espello que deforma a beleza Porque o pasado xa é algo Evidente A ausencia dunha lingua, un desafío ó Irritado tempo que expirara Mentres eramos un recordo indigno para os Demais Ub enderezo, un número de teléfono indescifrable Na axenda Unha foto fixa grampada definitivamente No medio da parede da alma.

HÓSPEDE DO RIF

¡Estou aquí, no Rif! Qué admirable debarate improductivo Qué desmesura E despois de tanta grandiosidade de paisaxe Consigo tocar a soidade da auga Con cecimbre fresco e murchas violetas De papel de seda e preciosos peluches Para deixarse ir nesta continua ondada Coas barcazas e as estrelas de Gasóleo Nadando á deriva polo Estreito de Xibraltar Un curioso en estado de coma É Nada Aínda latexan na noite os corazóns dos Afogados Ó ritmo dos bongós Mentres prosigo o camiño que culmina no Tiduiguin Subindo por arroios secos Agora que os meus pasos ecoan estraños Nesa escura escuma da nada Que é a esperanza de moitos E pasada xa a oración da tarde E oculto polo doce haxix de azuis Palpitantes En alguén que descoñece todas as súas pulsións É dicir: amorosas E ata o seu misterioso maleficio Baixo a luz monótona dun atardecer Non sei cómo Pero prostitutas de cabelos longos con moita Cerimonia Bicáronme Fugazmente Na caixa de ébano E cun tacto propio da tenrura feminia Disfrazada de chuvia Foron refregando nos meus beizos As súas pelellas de pel de cabra.

RAPSODIA XUVENIL

Hei de dicirche unha vez máis Que de vello quero perderme Nas grandes aventuras e vivir dentro Dun corazón que habite no estrume. E cada instante, se puidese, gustaríame procurarte Na hora xeada, na autodestrucción, en Esencias agridoces, na fin ineluctable, ou no Alento fuxidío dun neno entre as arestas Do vento. Virán entón mañás inmensas, E eu poderei berrar: devólveme aquilo que perdín, O ollar cálido, o destino escrito, un incendio Encadeado, o teu ventre nado entre as rochas, o Recurso emocional do río do amor, salvaxe E caudaloso que trota Na bañeira, oculto na música dun aire De adeus que me fará máis levadía a tristura E as catedrais góticas, tan baleiras polas noites Que me esmagan lentamente E, paso a paso, aléntanme como un aroma froiteiro Limpo. Devólveme, pois, a poesía purificadora Nun litro de viño tinto, e a erección e o orgasmo de Clark Gable e a súa cínica Desenvoltura en The Misfits; e nos soños, oh, Entrégame de novo a copa da ledicia e os Pétalos dunha inmóbil violeta na Súa temperá morte, e que no fío do soño Detectan as túas ribeiras Chorando por min, Aínda que esta noite, invertendo a orde do tempo, Non veñas, ou quedes medio vacilante, exhausta Entre as sombras rosadas para despedirte das miñas Feridas; non sei. ¿Ou será tal vez a fame luxuriosa Quen electriza a chuvia mudando a miña sorte Sobre os rescaldos das brasas e as cinzas E deixando de lado, sobre a miña pel ausentes, os Paxaros que peteiran? Sei moi ben que cando chegue a ocasión serei Quen de reclamarte perfumada de incenso, deixándote Unha bonita mensaxe a modo de alento de illa Ata os ósos No teu contestador, e que, igualmente, serei quen, Tamén, de inundar de escuma a túa gorxa, aínda Arredado como estou da economía e dos ritos do Xoves Santo: esa —velaí está—, a inocencia, como Substancia iniciática que tanto a ti che repugna e que Che fai eterna a espera do Amor, ¡Canto prace, Sen embargo, neste cárcere no que me consumo, Ardendo en repouso, como unha vaidade primeira, Tratando de atopar o territorio libre e íntimo de Eros, ou para enfurecerme coa gracia nova da Palabra! Oh, se puidese de verdade voltar claro que voltaría Con Deus (encomendaríame a El nu, para Facerme máis forte); iríame con Deus nun Ferrari A douscentos cincuenta quilómetros por hora Con esa sensación fecunda que dá o levar Un contraveleno lento para a túa alma Ata o lugar máis afastado da aldea.

SAÚDO

Se baixarme eu poidese Diste mercante Nunha gamela namorado ó Teu encontro fose Camiño da natal montaña Entón, por afección a auga de neve Canto apreciaría O sabor limpo Da doce sustancia De fociños por propia vontade Na fonte da pía.

ROTEIROS

Azanando coa man Na enxoita cuberta Quedareime detido: Arredor, as augas O mar para sempre Enmeigado pola luz marela Agardando, ¡resistindo! ¡Compañeiros! ¿Voltarei algún lonxano día á Casa do fornicio polas ringuileiras do teixo? ¡Aninovo co Cristo morto na súa capela dourada! ¡Racha a alba a meniña dos ollos!

GANAS DE BULIR

A gracia nova estame a consumir. Paso dun estado ó outro e fico sabendo Que non. ¿Será a fame Luxuriosa Ou a doenza quen me enguruñou? Parrulo de louza Navegas lixeiro e por arte de maxia Co temón do rabo. Na seara do amor hai un animal famento ¡Xa escoito o repenique das campás ó vento No cotobelo do sábado! E, sen embargo O meu mar ergueito a un paso. ¡Amo a súa auga, desexándoa Con toda a forza que posúo!

SELVA AMENA

No mesmo lugar do subconsciente Onde collín co anzol da escuma Amorodos clandestinos á hora do baño Nas covas de marfil do río Barbantiño Eu ameite doniña Ata sentir latexar o corazón na garambaina Boulando sen vontade Sen sapiencia A rentes da amnesia e do pasodobre.

LAMBENDO O ENGADO

Acostumado a tomar Valium 10 Prefiro estar no cimo da mámoa Lucíndome Coa fereza dun gato montés Berrando por ti ó abismo Conforme ás mensuras das Túas falsas promesas. ESPAVENTOS, OU DE CÓMO COCIÑAR SOMBRA A LUME LENTO Desósese a peza Dóurese Cantando o perdido E zarrapicando de pinceladas a tenrura Con retallos de néboa A súa alma flota suavísima E espellea sobre o mollo. UN SOÑO DE TEMPESTADE. DON MANUEL MURGUÍA LEMBRA Á SÚA DONA ROSALÍA DE CASTRO. Retornas á columna que che serve de apoio: Contenta de que a beleza aquí habite A penas te esvaes no aire Auga limpa que se sabe durmida nas súas ondas Levemente como un pardal a penas perceptible Que se comese o fío dun relampo Ou revestida de rosas e saudade por Ortoño Así te fuches amada da carpa Duante un solpor monumental Como se estiveses soñando unha falsa situación Sen suscitar cara a nós a cólera celeste E as súas verdades tan parecidas ao raio. ¡E como o teu corpo engurrado Outrora rico en leite Que se balancea e semella arder sobre o Sar Nunha posición militar acima dunha tea Branca como fariña de trigo finísima Os músculos húmidos aínda trala victoria Tanto que contan que o único que importa É que a arte bote sangue algúns seráns No último esforzo da liquidación de condena! Porque por estas datas postremas do ano O mel cástrase e os figos e os acios de uvas Están secándose na solaina E agora Antes de que os sacerdotes cheguen cos seus séquitos Tomo do andel unha caixa de prata Onde gardarei os teus recordos todos Ese mundo teu en certo modo ideal: Fuxidas, tesouros, cartas, mapas debuxados nos Limbos do outono camiño de Fayúm Así os teus ollos abertos nas súas variantes de añil Posúen agora unha luz que refulxe Liberadora Mentres quero saber o límite do amor Que podedes inspirarme.

II FADO

O TRABALLO DO LAGARTO

Posta a coiraza de óxido de bronce, bule O lagarto feiticeiro a coidar da limpeza Do xardín camponés. Para o lagarto é ben doado Recoller decasílabos, moedas subcutáneas, e os Cromos dos xogadores, ou pasar o angazo. Sabiduría que pertence ó saurio Nos días de verán, asumindo un destino que é seu. Naqueloutra, a Eros sedúcelle a malicia Deste coitado e singular voyeur. A súa maneira, o único leitmotiv de vivir Fitando no xardín é soamente un soño Propio de lagarto: agarda probar un Bucólico leite baixo as saias da Lúa nova. "Todo iso faime pensar —di Eros— que o lagarto Ten que ir ó psiquiatra".

A ÚLTIMA NOITE DE BORIS VIAN

Vou e veño de algures, amodiño Mais, ¿qué pode saber un dos oficios da dúbida? ¿Ou das fondas cicatrices da alma? Choucho, co espírito acougado e sen pexa ningunha Amo o teu rostro ave de paso Eses ollos tan tristes como dúas pozas de lama A cerna A túa boca de sabores nos degaros da risa de licor Forte, ou no profundo silencio, tan estrano que Semella envolto en herba murcha, Crime primeiro, ciruxía estética Doutros ollos fuxidos que me amaban. Palabra nun búcaro de barro Día cuberto cunha obsesión montesía Perdida no labirinto. Fungo pensativo Prehistoria de seivas Naquel sendeiro Que me leva ata a présa. Hai un latexo Un remorso preguiceiro do corazón Petando moi adentro.

NUBE VERMELLA

Como se cada vez fose a primeira Observo con coidado Os teus ollos verdes: Eles gravitan Cheos de pureza. Atravesan Posuíndo deloridos A mensura da miña derrota. O meu medo a espertar. Unha palabra remite a outra Palabra, mais a min só me producen unha rara Emoción cando están embriagadas E se fugan da liña Para tronzar literalmente O corazón do cazador En dúas metades.

NON COLLAS O TELÉFONO

Canto sei está nos viños Da Borgoña No cheirume do refrito da tixola Nunha peza de jazz de Duke Ellington, ou mesmo No remorso que pecha as sombras Da harmonía.

ARRÉDASME AÍNDA NO MENCER

Amada, di que entendo ben pouco Di que acostumada como ti estabas ós praceres Ás horas ausentes dos libros abertos e á miña Ollada covardemente vendida, voando ti viñas Naquela nota musical lagarcía (Otis Redding), Pois no teu corazón, logo de espertar Remata unha noite insatisfeita Nos hospicios estatais Onde dacabalo inzan a elexía, o leite morno E os debuxos feitos a pluma nunha data calquera Perdida, illas feitas para chamalas Por teléfono, para dicir ¿que tal? ou algunhas Outras cousas, mesmo, por exemplo, verdor do Paraíso, talmargín, desenfriol, degaro, incendio, Encontro consumíndose de amor E mesmo de inocencia, ou falando de min ás Amigas, que non sei se eu serei quen de asolagar De escuma a túa gorxa, tan fonda Que en min vives aínda se ti tes sede Ou pronuncias a promesa, excedendo Das intencións cativas de quen ignora O contido lírico da morte do poeta No terceiro intento, ata que el a detecta Quizais moura no xogo da picardía, quizais real E sempre necesariamente mitolóxica Non ensoños da ribeira ou en cidades ou esculturas Onde ficas atónito, cando xa electriza a fame E a chuvisca de bágoas vai esvarando na viaxe Polas meixelas e cae sobre do remol da cinza Da nova gracia necesaria para encetar o ciclo Do desterro Da luz difícil.

UNHA PERSOA

Acosado pola soidade Durme o tempo infindo E de novo a miña vida Pequena Trisca no veleno Cando medra o Sentimento de anguria No fondo do vaso.

GABINETE DOS PECADOS

E. se cadra, Eu mesmo levareite algún día A que vexa-lo meu gabinete dos pecados: Tentaremos entrar coas primeiras tebras Ben tecidas Sen bágoas nos ollos Pendurándonos das pólas, reflectidos Polas paredes transparentes Naquela hora inevitable ou ó amparo do trono Ou quizais fendendo incertas beiras Dun ceo evadido dun poema Que nos faga chorar de abondo. Non sei. E, tamén, como mortos en combate Chegaremos ó arquivo dos papeis Papaventos, xélidos bicos, alimentos Folgas xerais e outros animais insolentes Que entran en letargo e que cando durmo No idilio e na aventura me ameazan Ata me morder cos seus dentes Os corpos azulados da memoria esparexida. Dalgún xeito, eu, algún día Levareire —vixiando na claridade; ben estarricado A ver o meu Gabinete dos pecados.

A SOMBRA DO SAMURAI

Anel de rubí Bicos desfeitos Prólogo de artista A nós que puñamo-los praceres E temos vivido a herexía con dignidade E cun rigor impecable Quizais hoxe nos chame a serpe Que bufa no buraco do terrón Ou Jessica Lange con seu requiem fuxidío No adeus Nítido queixume Coello virxinal da natureza Bandeira de neve ferida polo vento Neboento pasado na luz de abrente Limo das rabazas Fermoso océano Ateigado de coitelos de prata No devecer Amantiño Da tarde.

MORTE DE PASOLINI

Logo dun fío vermello e delicado Bergman e Visconti ían tentar A filmación do silencio Degolado: Chimpan unha coitela de afeitar Ós teus labios Embalsamados Coa inseguridade de tódolos alicerces da historia.

OFERENDA NAS MEIXELAS

Ouh, memoria maldita do mar Onde as palabras se perden Ouh, interminable mar de soidades Que o vento move, leva e tras Nos pesadelos desta noite alcendida Gran chao de auga tremendo Eternamente durmida, ¡dasme medo! Hoxendía, cando percuro volver á nenez Nesta cirimonia Dos coitelos afiados Para encetar as Lembranzas.

LAUS DEO Ourense - Nador, 1990-2000

AGRADECEMENTOS:           A Gotzon Bilbao, Gloria, Berta Álvarez, Marisa e María Cuquejo, polo que todos eles saben.           A Tareixa García, que me levou a escoitar as campanas de Bastabales cando eu estaba abandonado da man de Deus.           A Xavier Cuíñas, por ter gardado o gabinete dos pecados.           E a Pepa Rodrigo, por tantas noites no café de Boabdil, no antigo Cargadeiro do Mineral, agardando unha nova chegada da alba no Rif.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega