BVG     Atrás

Gustáballe chegar antes ca ela. Gustáballe agardar pola súa chegada, alí agarimado á barra do bar, perdido na conta dos minutos, as fraccións de minuto, sentindo as horas vir cara a el paseniño e seguras para iren despois sucumbir a golpes de ferreiro na maquinaria delicada do reloxo. Gustáballe agardar, separar os momentos das chegadas todo o soportábel, e facer dese tempo unha illa persoal onde refuxiarse das horas desoladas. Por iso amaba a espera. Amábaa tanto coma o encontro.      O lugar da cita era sempre o mesmo. Unha cafetaría anónima situada no centro, absolutamente vulgar, case mesquiña de tan vulgar e irrelevante. Un punto igual a outros seguidos nunha recta sen orixes. El chegaba cada vez a unha hora precisa, tamén sempre a mesma. Entraba calmo, entregado á perfección do momento. Dirixíase á barra no extremo máis oposto á porta. Achegaba un tallo mentres o camareiro lle servía, solícito, a cervexa máis fresca do verán; sentábase, bebía un grolo mesto e dilatado, pousaba a xerra, cos movementos repetidos cada vez, e despois volvíase para deitar a vista distraidamente nos tamén anónimos siareiros daquela hora desusada. No entanto, o seu pensamento cabalgaba aéreo máis alá dos seus rostros e das mesas e das cristaleiras do bar e da rúa e máis alá, moito máis alá, tamén, das horas.      Ao pouco chegaba ela. Gustáballe vela vir ao lonxe, ver como viña. Contemplar a súa silueta fermosa, lixeira coma unha pluma no vento do serán, coma o mesmo vento sobre o enlousado do peirao, dirixirse cara a el por entre a pesadez dos demais viandantes, coches, bancos, semáforos, edificios. Gustáballe vela entrar, Deus, ¡como amaba ese intre! Vela entrar, el inmóbil contra a barra coa fría xerra na man, e emparellar o seu rostro co rostro que xa tiña dela, coa imaxe do seu nome gravado na memoria. Os ollos da muller buscábano por todos os ollos do bar. E de súpeto, encontrábanse. Os sorrisos abríanse coma flores. Un beixo na meixela, un agarimo, un roce inocente na man, ¿como estás? ¿estás? ¿estamos?, que calor, ¿non? calor de xustiza, calor proverbial, calor de paixón, calor, calor. Si, non hai quen ande por aí, ao cuberto aínda se está ben, por iso os deuses nos agasallaron coas casas e os teitos de pedra e as longas noites; e ti, ¿como estás? Ben, ben. A pesar dos pesares. ¿Os pesares? A calor. Os turistas, as moscas... Véseche ben. A ti véseche ben. E a conversa vai discorrendo intrascendente, paseniño sobre a ingravidez das horas. Un té con ron, fumegante, sempre un té con catro pingas de ron. Para combater os ardores desde o interior. Guerra de guerrillas. Guerra fría. Terrorismo. Sorbía o primeiro grolo e suspiraba coma se acabase de nacer. Entón o escenario comezaba a transformarse. De repente, nada era vulgar. O bar desaparecía e era outro, ou outros; os camareiros, a clientela, deixaban de ser anónimos, agora todos posuían rostros e nomes, e igual os paseantes de alén do cristal. Os autos non eran autos, senón autos; inclusive o sol, a calor, sabían diferentes. A esa altura, a conversa derivaba sobre calquera pendente fácil. A cidade. Falaban da cidade e das cidades que contiña, dos edificios, das ruínas; das murallas e dun conto que falaba das murallas; falaban dese conto, dos contos, da teoría do conto, da teoría da teoría e da súa negación. Bebían o quentor e o frío e logo visitaban a Lugrís na parede de enfronte en pos de bretemosas revelacións submariñas. E de Lugrís pasaban a Blake nunha feliz transición e deste a Dante para tornaren, vía Carmina Burana, aos castelos e á lírica dos castelos. E o bar poboábase de fontes e de cervos, de ondas do mar de Vigo e de barcas novas sobre lo mar, de soutos, de abelaneiras frolidas, de damas, de ermidas e de aves, espíritos do cosmos celebrando en místicas navegacións polo interior común entre as xeometrías encantadas do soñar cos ollos abertos. Nalgún momento collíanse das mans. Imperceptibelmente, case sen querer, cos dedos a xuntárense pouco a pouco. E decidían saír a pasear na percura do solpor. Os pasos eran lentos, distraídos, dirixidos cara a calquera parte. As rúas desfilaban baixo deles como fondos ríos de granito. Algúns autos pasaban rápidos, perseguindo a felicidade, o tempo perdido, unha revelación da eternidade. Ou fuxían de si mesmos, das súas sombras. Os escaparates reflectían as imaxes invertidas. No seu interior, todas as buscas tiñan outro sentido. Casas baixo o sol, casas e máis casas, edificios coma arpóns contra as brancas nubes, escasas, igual que as baleas. Oh, ecoloxismo non, por favor. Hai que exterminar as baleas, hai que queimar as fragas, hai que envelenar o ar. Hai que acabar canto antes, sexamos consecuentes, ¿que pode haber máis fermoso que un mundo en extinción? Provoquemos unha agonía planetaria calculada e dirixida, con orgullo, con fe. Adiantemos o día do xuízo, nós podemos facelo, dispomos dos mecanismos e a conciencia xa non nos estorba. ¿Non che parece? ¿Bromeo?... As baleas nadan arredor de nós nun mar arquetípico e os seus brados harmonizan coas arpas dos bardos antigos. De repente, un arco sen porta, unha porta sen arco, e a muralla fica atrás gardando as casas, protexéndoas do seu maior inimigo, o camiño. Máis alá está o mar, o zoar das ondas, o recendo salgado, e entre un e outro punto, algúns prados abandonados, sulcados de corredoiras como grandes serpes. Camiñaban por elas xa abrazados, eran case só un na hora en que o sol comeza a se tinxir para celebrar a súa morte diaria. Pasan aínda por entre varias casas vellas, pequenas, abandonadas xunto cos prados e as serpes. O camiño convértese en escaleira sen labrar entre as altas rochas. Axúdanse mutuamente, sementando de risos o ar, e, nun recanto, un gato que se asusta e foxe. Pantasmas de Poe e Borges entre as sombras nacentes, esvaecentes pantasmas roldando os vivos e os defuntos. A cidade ía ficando atrás, orgullosa e humillada a un tempo, e con ela as realidades de cada vida, as verdadeiras e as falsas, agora só unha mancha ao lonxe cada vez máis pequena. Chegaban á praia xusto na hora máxica en que o sol se mergullaba na raia horizontal do misterio. Daba reparo atreverse a invadir tal remanso, por iso ficaban parados fóra da area, a contemplaren o silencio. As gaivotas xogaban a perseguir as ondas, as ondas a teceren na praia unha escrita inaprensíbel, a praia a imitar a forma do vento, o vento a empurrar as gaivotas. E o sol xogaba nada máis que a perderse, a desaparecer pouco a pouco, igual que cando un quere durmir. Era o momento da profanación, de súbito sentíanse capaces de invadir o xogo dos elementos; só tiñan que buscar o seu propio sitio, o seu propio ritmo, e axustalo ao ritmo do universo. Entón deixaron que os seus pés descalzos percorresen a area, perplexos a comprobaren cómo as pegadas entranzaban un camiño secreto entre o ceo e o reflexo do ceo e entre ambos e un conto de Lord Dunsany e Debussy e Mahler e o silencio. E ao lonxe as naves de Odiseo, sempre partindo, sempre arribando e sempre a piques de zozobraren no seu propio recordo. Máis ao lonxe, moito máis, Irlanda, a verde Irlanda das ensoñacións máis íntimas, habitada por feros guerreiros, fadas, monstros e santos. Tamén Irlanda se achaba alí, cando daquela era o nome do desexo. Fuxir, fuxir lonxe, pero non demasiado, só ata onde un non ten por que mudar de nome. Estar alí daquela era estar lonxe, por iso Irlanda e por iso Odiseo e a noite que se achegaba. Ela sentárase no lombo curvo e salgado dunha dorna e remexía cos pés na area como buscando algunha resposta, algunha pregunta. El observábaa. Observaba os seus cabelos, as súas mans, aqueles ollos que xa formaban parte dos seus. Aquel mesturarse as cores e as sombras, aquela voz, os pregues daquela voz, e aquel silencio. ¿Que miras? ¿Que miras cando miras? Estás a falar e a túa voz penétrame coma o ar que respiro. Hai uns días chegou onda min un home a preguntar por ti, un home que se parecía a Orestes. Falamos. ¿De que falamos cando falamos? El, por fin, sentábase na area e ela seguíao, deixándose esvarar sobre a madeira vella. Onte soñei un grande veleiro a voar entre estrelas con rumbo preciso. Transportaba unha carga de licores prohibidos con destino ás adegas dos pazos imperiais en que todos desexamos vivir algunha vez. Onte soñei un camiño inzado de flores polo que non se podía circular porque baixo as flores estaban as espiñas e o seu veleno; pero nós atreviámonos, pois o veleno era outro camiño de flores. Tamén soñei que nos mirabamos as caras e só viamos as caras do Amor. Onte soñei que subía á torre a ver a cidade cómo ardía. Andaba por alí o home aquel que se parecía a Orestes. O sol desaparecera por completo e con el todas as cores do día, os sons, os recendos. Só permanecía o mar e a praia, e entre o un e o outro dous corpos nus a buscárense mutuamente, a debuxarse, a abrazarse, a xogaren a ser un coa auga, co vento, coa súa música e coa escuridade e os soños que contén. Onte soñei que eramos nenos e xogabamos na entrada do Paraíso. Perto de ti tamén estaba o home aquel que se parecía a Orestes. Entón Amor viña e escribía escuras palabras sobre ambos os corpos, de un a outro, un esconxuro máxico para que nunca a súa unión naufragase nin fose arrastrada polas correntes nin atacada pola impureza. E o mar e a terra bendicían a Amor porque tamén o seu matrimonio era protexido del e a felicidade compartida era indicíbel. E o home aquel, o que se parecía a Orestes...      Entón chegaba ela. Chegaba. Gustáballe vela vir ao lonxe, ver como se aproximaba, fermosa, liviá coma unha folla do outono sobre o enlousado do peirao, dirixíndose cara a el por entre a pesadez dos demais viandantes, coches, bancos, semáforos, edificios. Gustáballe vela entrar, ver como o buscaban os seus ollos por todos os ollos do bar. Remataba a espera, era a hora do encontro. Deus, ¡como amaba a hora do encontro!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega