Leonor fala coas amigas e fai tribunais de
amor, como no século XIII. Morro de desexo e non atende ás miñas
cuitas. Escribinlle poemas. Canteillos na rúa vestido coma un xograr. E
chamou á policía. Escribín historias de cruzadas e de feitizos e de
dragóns e de princesas. Falei co seu psiquiatra sobre esa obsesión.
Fixen de todo. Di que desafino cando canto. Que abuso dos adxectivos
cando escribo. E non me deixa consumar, co ben que iso podía facerlle.
E sobre todo a min. Debería entender que son poeta ao seu servizo, que
coñezo as regras do xogo e que estou disposto a facer o que decida.
Faría calquera cousa por un bico de mía señor dama fremosa, que eu
son cabaleiro, sen cabalo e con coche, pero cabaleiro entregado, e a
teño por Señor, amostrádema Deus se vos en pracer for, que invente
probas perigosas, leliadoura, superareinas todas por alcanzar os seus
favores de amante. Así ata á fin, atafiínda, dobre e mordobre, ondas
do mar de Vigo se vistes o iate da miña amiga, ai Deus, que se decate
de que existo. Leonor: deberías ceder, e lembrar que de cando en vez as
damas acudían aos encontros cos trobadores. Coma eles hai case mil anos
pido pouco: unha ollada, un encontro carnal fugaz. Ela é nobre. Eu
plebeo. E sufro por amor, como bo trobador mentres ela goza na súa
corte de amigas e pastillas falando dos homes cos que nunca se deitan.
Leonor debería ler outro tipo de literatura e
daquela retiraríanlle a sedación e quizais me descubrise. A min, ao
seu amigo. |
BVG
Atrás
