Lembranzas da beleza triste

 

Da casa onde nacín

 

v9kruckenberglembranzasdabelezatriste.html

DA casa onde nacín case non teño recordos.
Lémbrome só da música dun gramófono
e posiblemente dun gato marrulleiro
que pasaba polas habitacións
como unha sombra de película.
Tamén un pintor estranxeiro
que debuxaba o meu pai
calado e ríxido na butaca Luís XV.

Eu soa, percorrendo as estancias
e os pasillos, na miña permanente
ensoñación das cousas.

Daquela casa o que teño inmutable
nos meus ollos, é o mar.
Calquer balcón daba ó mar.
O mar case entraba polo portal
e subía poas escaleiras.
Os barcos no medio da ría,
parados, soportaban a lonxanía.

E cando tiña seis anos
arrincáronme da mar
e das ondas luminosas do verán.
Xa nunca máis o tiven
ó pé do meu mirar.
Dende entón o cemento
invade o meu entorno
e cega o meu espírito de luz.
Foi naquela ou  na outra casa,
non o sei, onde perdín o infinito.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega