BVG Atrás |
Luz Divina e outros retratos |
||
|
Primeiro relato: Luz Divina |
|
v9vaamondeluzdivinaeoutrosrelatos A nena naceu cando súa nai andaba preto dos cincuenta anos. Xa tiñan catro fillos. O máis vello, de trinta, andaba de conductor dos autobuses do Celta. Outro estaba en Francia, e os dous máis novos traballaban co pai nas leiras. Non desexaban máis filos pero aquela cativa foi como un regalo. Xa desde pequena chamou a atención pola súa beleza e dozura. Non había nena máis bonita en toda a parroquia. Tareixa, súa nai, ollaba para ela coma se fose unha deusa. Loira e cos ollos azuis, tiña sempre unha expresión de bondade, o sorriso asomando no rostro, a ollada limpa, o xesto afectuoso. Acaíalle ben o nome que lle puxeran na pía do bautismo: Luz Divina. Era unha beleza especial, como a das flores serodias. Algo melancólico e irredutible ó mesmo tempo.
O pai pasáballe pola cara aquela man endurecida polo legón e o traballo duro. Ollaba para a nena e sentíase débil e feliz díante da súa beleza. Era un home silencioso, obstinado e rudo, cunha biografia de longos días de faena acumulada, que pasou a vida nunha pobreza núa como a morte. Agora, cando a súa filla lle regalaba un sorriso, sentíase recompensado.
Os irmáns adoraban á pequena e xogaban con ela a xogos xa esquecidos da súa infancia remota. A nai dedicáballe todo o tempo que podía, e a cerimonia do peiteado podía prolongarse ata o infinito. Laváballe o pelo e despois, coa toalla sobre os ombreiros e a boca chea de pinzas peiteaba aquela longa cabeleira que a nai non pensaba cortar ata despols da primeira comuñón. Lenta e demoradamente la elaborando dúas trenzas que xa chegaban ata a cintura. Tareixa coidaba da filla con tenrura desesperada. Eu, que era amigo dos irmáns, e la moitas veces pola súa casa, contemplaba a escena coma se fose unha aparición.
Aquel día de finais de agosto a calor era terrible. Había que ir buscar un carro de millo pero decidiron agardar á caída do sol. A nena quixo acompañar ao pai e aos irmáns. De regreso Luz Divina viña, como tantas outras veces, enriba da palla, agarrada ás cordas. Nun intre desgrazado as vacas moscaron, a nena soltouse e caeu pola cabezalla do carro. Unha roda pasoulle por enriba do peito. O pai decatouse de contado que a nena estaba morta. Coa ollada perdida apertouna forte contra si, berrando: "A miña nena, a miña nena", Sabía que non había nada que facer pero levárona ao médico. Tareixa estaba sentada na eira, debullando chícharos, cando o fillo máis novo, co rostro bañado en bágoas, lle levou a noticia.
Enterrárona nunha caixa branca, co vestido da primeira comuñón que non chegou a celebrar, o pelo caendo polo peito como unha fervenza. Nos beizos o mesmo sorriso, na cara a mesma expresión de dozura. A primeira chuvia de setembro, xenerosa e brutal, inundaba os campos. Corrían as augas pola estrada abaixo, arrastrando follas e deixando un cheiro de palla mollada. A nai chorou en silencio. O pai apertaba os puños con rabia e impotencia. Unha desesperación profunda agarrábao no peito. O cura, no funeral, falou dos designios de Deus, da felicidade dos anxos e da vida eterna.
Pasaron os anos. Naquela casa hai un cuarto pechado.
Os homes traballan agora na construción. Tareixa non tirou o loito. Algunhas tardes pon a cadeira a carón da fiestra e pasan as horas. Así permanece con aquel aire de ausencia e distracción, ollando a lenta navegación das nubes polo ceo.
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |