Milagres de Santiago

 

 

v3helenavillarmilagresdesantiago.html




I

AQUEL QUE XA OBROU NOSA SEÑORA IÑANTES QUE SANTIAGO


     Cando o pestifle vento en harpa desacorde
desataba os sopridos dun inverno xabreiro
pola rosa dos montes que nacen no Valcarce
subía un peregrino ata o Cebreiro.

     En soedade núa e en harmónica paz
viña desde moi lonxe seguindo aquel andar
co caudal da fortuna nunha bolsa baldeira,
un vestido de estopa, un codelo de pan,
un cabaciño de auga e un caxato na man.

     Cantaba himnos de gloria para o Señor Sant Iago
no medio dunha tarde que arrecendía a frío.
Xa desapareceran as aguias do horizonte,
o azul da limpa altura tornara gris sombrizo
e un frío tambor de auga breáballe os ombreiros
acabándolle os folgos para andar o camiño.

     Daquela o peregrino descubriu a Señora
subida nun acivro facéndolle un aceno
e viu que do máis mesto da medosa xesteira
saía un lobo manso como un burro de carga
que se lle puxo diante para facer de besta.

     E sobe o peregrino así montado
ó caer do serán
e naquel intre os sinos do Cebreiro
chamaron a rezar.

     Na escuridade
da capeliña,
á vacilante
chama da vela,
Nosa Señora
mira para el
mentres que terma
do seu Meniño
enseñorado
como un princés.

     —¿Onde vas tan velliño? —quere saber o Neno
quieto para que a Nai lle xogue co cabelo.

     Daquela o peregrino
fálalles de pecados,
de carraxe, de dor,
de amores e de perdas,
de ofensas e perdóns.

     E despois de durmir cabo dos frades
ata o canto do galo ó lumigar,
despediuse do Neno e da Señora
para volver andar.

     Como fariña triga
tamén chegou a neve onda o camiño
fundindo coa paisaxe solitaria
ó vello peregrino.

     —¡Váleme, Señor Sant Iago,
se non hei chegar aló,
a deixarche en Compostela
a máis humilde oración!

     E daquela Santiago chegou sobre unha nube
en forma de vieira
e apousou na brancura que cubría
toda a crista da serra.

     E alí colleu ó vello camiñante
con paternal cariño
levándoo sobre a longa tempestade
a terras de desnivo.

     E din que a veciñanza
descubriu un capudre nunca visto
coas súas flores recentes
a pesar da sazón e do corisco.

     E que na catedral onde mora Santiago
pode verse unha luz alumeante
cada vez que hai nevada no Cebreiro
como aquela mañá do camiñante.

     E que aquel gran capudre
acolle os camiñantes que pasan baixo o sol
cun aquel de nevada e de resío
cando abura a calor.





II

O SANTO CALAFATE DAS ESCUMAS NA AROUSA


     Xilvira de Sartaxes, co mar como testigo,
dou conta dun milagre cos que o Señor Santiago
axuda ós peregrinos que pasan por Arousa
cara ó seu santuario.

     Collía eu mexillóns pola seca de agosto
descalza de pé e perna, xa logo era a tardiña,
cantaba o reiseñor no bosque de loureiros
e o sol fixérase ouro nas uvas albariñas.

     Vin daquela aboiar acó de Cortegada
un home que acenaba abrazado a un madeiro
e puxen rumbo á dorna que meu pai ten na area
por ver de socorrelo.

     Cecais fora atacado por algúns malfeitores,
que viña malferido, sanguiñento e sen azos.
Miroume cos seus ollos azuis como as augas
e caeu nos meu brazos.

     E xa con el na barca volvín cara as areas
e subín para a casa polo atallo fondeiro
levando aquela carga maltreita e magoada
apoiada no ombreiro.

     Estaba a miña xente sentada baixo a parra
a falar delongado e a disfrutar do viño.
O can veu cara nós, inviso e silandeiro,
e lambeu as feridas daquel descoñecido.

     Mi padre preguntoume, ó velo así mancado,
que quén era aquel home e de ónde o traía
e mi madre ordenou que lle dese pousada
e lavase as feridas.

     E mentres lle vendaba os membros encetados
xa lavados con ruda e romeu fervidos,
el debía lembrarse de avogosas ribeiras
con máxico sorriso.

     Xa a lúa chegaba a rubir pencarada
alixeirando a noite por riba do Xiabre
e o silencio era lene, tan fráxil e tan frío
como un cristal que se abre.

     El bicoume nas mans. Despois abenzooume
e púxose a falar mirando cara ó ceo
cos sons engaiolantes da palabra estranxeira
e a voz máis acendida que a fogueira no inverno.

     Á fonte de Abuín subinlle buscar auga
e apañeille pexegos no camiño,
pero cando volvín collera o sono,
¡malpocadiño!.

     Deixeino alí privado como unha criatura
e fun mirar a noite a través da ventá,
descubrindo de novo que algo estraño
sucedía no mar.

     Por riba das escumas viña aquel calafate
case á beira das augas,
coa cuncha de Santiago bordada na bandeira
da súa unha nave branca.

     E alí compuxo os restos do naufraxio
coa axuda dos golfiños
ata que foron barca que alpeiraba das augas
para seguir camiño.

     Xa desaparecera o peregrino
cando puiden volverme para darlle a noticia,
pero teño o arrecendo do seu sangue
nunhas vendas que gardo de reliquia.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega