BVG     Atrás

Son nena, os teos ollos, craros y-amantiños              Cal froles dos liños              D-un meigo liñar; Nas suas miniñas a piedade mora,              Y-a gracia da aurora              Teñen no mirar.               Tes, nena fermosa, nas tuas meixelas,              Alburas sinxelas              Místico arrebol; Das cumes nevadas son brancas folerpas,              Son rosas abertas              Á groria do sol.               Son, nena, os teus labres craveles acesos.              Na boquiña presos              Pra ben parecer; Y-ó falar semexan xirins que garulan,              E rulas que rulan              De gozo e pracer.               Son-os teus cabelos, crechos e durados              De lampos roubados              Ó sol da mañán Nube en que se perde tua frente albiña              Cando na cariña              Cariños che fan.               Son, nena, os teus seos, suaves, erguidos,              Tersos e brandidos,              Niños ruladores, Que, no doudo leito que lle fai teu peito,              Van ceibando a eito              Cantigas y-amores.               Movel-o teu corpo, lixeiro e gracioso,              Co avalo xeitoso              Da póla xentil, Que en serán calada, o sopro do vento,              Pon en movemento              Con bico sotil.               Tuas mas fidalgas, piquirriquichiñas              Albas feituquiñas,              Son de luz y-escuma Dos gallegas rias no ensono enmeigadas,              Das brancas laradas              Do sol qu-as aluma.               Y-es craror de lua yés luz da alborada              E son da balada              Que ó corazón chega. Cantando e chorando mainiña e dorosa,              Fada agarimosa:              ¡Ti eres galega!                                           Santiago de Compostela, 1916.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega