No desterro

 

Escolma.

 

m2rcabanillasnodesterroescolma.html


          CAMIÑO ADIANTE


   Camiño adiante, triste sin congoxa,
a frente erguida, o paso ventureiro,
ó lombo un pau e nel cangada a roupa
envolveita nun pano, o pensamento
na chouza en que viveu seus anos mozos,
o amor á terra en que naceu no peito,
unha visión de brétema nos ollos
e unha copra nostálxica nos beizos,
camiño adiante... adiante... ¡sempre adiante!
alónxase da aldea o bo labrego.

   Creente nas virtudes da súa raza,
valente no sufrir, forte, sereo
coa homilde maxestá daqueles reises
relixiosos, pastores e guerreiros,
que adouraban a Dios nas altas cumes

da noite no misterio,
tiñan por pazo unha cativa chouza
e o trono ó pé dun vello castiñeiro;
canso de sementar en terra escrava
de vergoñosos feudos;
agrilloado por ladróns caciques,
amos sin lei e sin honor; famento
do día da xusticia que alumee
a libertá dos servos,
do día en que o fouciño
mangado no fungueiro,
sin piedá, sin perdón, a lume e sangue,
dende os castros suevos
ás covas en que os lobos se entobaron
baixe en nome de Dios e do Dereito;
buscando a redención... camiño adiante,
alónxase da aldea o bo labrego.

   ¡Abride paso ó loitador! Da mina
no temeroso e abafante seo,
sudando a fío baixo o sol ardente,
batido pola neve e polo vento
na montana, mollado na lameira,
entre as areas roxas do deserto,
sobre as ágoas do mar, no bosque virxe…
traballará pra redimir seus eidos
crebando sobre as testas dos tiranos
as cadeas que o teñen prisioneiro.

   E trunfará na loita que en si leva
as forzas que han de darlle o vencemento:
¡fe cega no porvir, o nobre e santo
amor á terra en que naceu no peito,
unha visión de brétema nos ollos
e unha copra nostálxica nos beizos!





A PRINCESA ROIBA...



Reza un merlo no souto
frorido de cereixos
relixioso ofertorio
duns místicos amores.
Pasa un vento de bicos
que vai buscando beixos,
como enxame de abellas
que vai buscando frores.

Fío a fío debulla
súa madeixa a fonte
barbullando chorosa
o verso lexendario
do Paxe do Castelo
aforcado na Ponte
e da Reina encantada
no Pazo solitario.

Nas follas dos salgueiros
pelexas e chilidos.
Un trasno luxurioso
estala en gargalladas
ollando, sobre o espello
das augas, os despidos
corpos, cristal e neve,
dun fato de driadas.

Nos cálices das rosas
hai comunión de orballo.
Mentras no rexio alcázar
xunto ó baleiro trono
por ela espera a Corte,
á sombra dun carballo
texe a Princesa roiba
un encaixe de Ensono.





     Á LUZADA DO DÍA



   Sona o crarín do galo, que vixía
o primeiro craror, na capoeira,
e o alerta repetido de eira en eira
é toque de rebato na campía.
   O enxame de paxaros rechouchía
antre a follaxe espesa da silveira,
e, rachada en xiróns na carballeira,
fuxe a leitosa brétema. Xa é día.
   Antre un fervente rebrilar de escumas
sán mar afora as lanchas, como prumas,
ó puxante compás dos longos remos.
   Na leira seca e polvorenta, arando,
o destripa terróns fálalle ó gando:
"¡Ei, marelo! ¡Ei, vermello! ¡Bois ou demos!"





               TARDE BAIXA



   Sol de outono no mar calmo fungue o lume;
alá, lonxe, chirra un carro no camiño;
canta a ágoa no rodicio do muíño
e arrecende dos fiúnchos o cheirume.
   Por enriba dos tellados rube o fume;
esbardallan as lavercas antre o liño;
roxa lúa, con fasulas de meniño,
aparesce da montana sobre o cume.
   Zoa a mística campana. Nos lameiros
unha flauta; a dos sapos agoireiros.
Anda o trasno gargallando nos pinares.
   Van e veñen luces roxas polo monte.
As rapazas van con medo cara á fonte.
Bravo, céltigo aturuxo fende os ares.





               ALTA NOITE



   Finxe o murcho brancor da lúa chea,
nun craro do folloso castiñeiro,
tremorosos pantasmas. No cruceiro,
da "Compaña" a luz roxa cintilea.
   Da media-noite o toque badalea
un misterioso monxe campaneiro
nas encantadas ruínas do mosteiro
e agoirando defunto, un can ouvea.
   Ó camiñar da recua acompasado
tringuelean as chocas. Amontado
na trotadora mula que vai diante,
   na revolta do alto da vereda
o arrieiro canta a copra leda
do alalá... "¡Santo Cristo de Amarante...!"


                         6


Insepultos escanos das espranzas
pantasmas do recordo,
visións medosas, mudas compañeiras
de carne podre e de baldeiros ollos,
que a través do deserto, encadeado,
facédesme ir a rolos...
¡deixádeme morrer sobre da area
pois ben sabedes que fuxir non podo;
deixádeme morrer de fame e sede,
pantasmas do recordo!

A Morte é miña noiva.
Comesto polos corvos,
con branda, soave man de namorada,
axuntará meus ósos
e no ardente areal enterraraios
sin cruz, sin frores, oracións nin loitos...!
¡Deixádeme morrer sobre da area,
pantasmas do recordo!
¡Deixádeme durmir na paz do olvido
o derradeiro sono!





                    ¡1921!


   Mozas da vida, probes e soldados
nas rúas e dancings e merendeiros.
Luxuria, fame e guerra misturados...
¡Roma imperial nos días derradeiros!

   Nin honor nin vergoña. Conchabados
con maricas, grupieres e mineiros,
van razziando o país os diputados
desertores do Tercio de Estranxeiros.

   O Arte, nos salóns, apesta a rancio,
os xornales empréntanse en Bizancio
e a Chelito meteuse gran señora.

   O pobo chora ós mortos da traxedia
¡e o Rei é vitoriado na Comedia
onde trunfa en camisa Musidora!

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega