BVG     Atrás

Inda te non perdin toda Ende ben, filla querida, Póis que meus rogos escoitas De Dios gozando alá arriba.      Soedades pol-os meus.      Por F. M. DA I.      Branca azucena segada Pol-a gadaña da morte, Erte d'ese sono forte Que te veu muchar asi, E miras as gordas bagullas Que nos queiman a faceira? ¡Por qué do mundo à carreira Te vas Armindiña?? ¡dí!    ¿Non te fartaba o cariño D'estes páis que t'adoraban? ¡Ay! O amor con que t'amaban Non era aquel puro amor Que fuches catar na aurora Entre o recendor das frores, E o trinar dos reiseñores Ós pès de NOSO-SEÑOR.    ¡Quén ¡ay Dios! maginaria Que ti, miña mansa pomba, Estricadiña na tomba Tan cedo habias d'estar? Cando à rosiña vermella Q'empez'a abrir semellabas E folgo ò meu peito dabas Para as ansias sobrelevar!    Musga os teus diamantes ollos Miña prenda, cal sohías Cando a mauciña metias No seyo de tua nai, Méntras que a guedella d'ouro Que a testiña che crubia Ela crenchada poñia Para alegrar a teu pai.    ¡Ay que xordiña te mostras Ó' dor q'o juicio me leva E m'arriga freba a freba As cordas do corazon!... Miña joíña da alma Non sábel-a gran ferida Que m'abriche ò voar da vida Cal súpita celacion.    Se dimpois que che dei nome NOSO-SEÑOR te levara Non tanto o dor se fincara Q'así me fai reloucar; ¡Prô hoxe que espigadiña Tantas monadas facías!... ¡Prô agora que ja sabias Ó teu geito parolar,    ¿Cómo che hei de botar terra, Consolo da miña almiña? ¿Cómo da tua cariña Me hei de poder olvidar? ¿Cómo con alma de ferro A hei de ver eu gastada Cal margarida enterrada Aló na beira do mar?    Esperta ¡Armindiña! esperta, E abre os teus dous luceiros: Abíramos feiticeiros Que neles quero mirar O lume que a auga quenta Que nos meus ollos gorgulla E fai ceibar a bagulla Que ves òs teus pès rolar.    Meu NOSO-SEÑOR querido Que pol-os fillos morrestes, E no meu peito puxestes Un corazon para amar, Perdonáme que vos chore O ánjel que me levastes, Pois perda tal me causastes Que? ¡non sei o q'hei falar!!!    ¡Adios, anaco da alma, Caravel dos meus amores, Consolo dos meus delores, Pedra iman do meu gozar!... ¡Fuge miña rula, fuge! D'esta amargurada vida, Pois felicidá cumprida Nel-a n'habias de hachar.    Prô vai amañando un canto Onde juntiños caibamos Os que no mundo quedamos Sômente para chorar. Mais des que amañado o teñas Cabe teus dous hirmanciños, ¡Ven dos teus probes paiciños A triste almiña catar!!...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega