BVG     Atrás

—A súa tarxeta, por favor.      —Non teño. É que eu estou ingresado aquí.      Por sorte, os compañeiros de dormitorio aconselláranme ben, cando lles contei que pensaba facer unha escapadela. Que deixase posto o pixama por baixo da roupa, para que logo me permitisen entrar. Logo era agora, así que desabotoei e abrín un chisco a camisa. O celador da porta miroume moi raro e meteuse comigo no ascensor. E non facía máis que preguntar, pero eu só lle contestei dando catro pasiños para alá e outros catro pasiños para acá. Era todo o que lle podía dicir. Se non era cego, ben podía ver que eu andaba mellor.      Diante da zapatería pasoume algo curioso, si señor. Mirei desde a beirarrúa, para asegurarme de que non había moitos clientes. E non había ningún, de modo que poderían atenderme axeitadamente. Xa ía entrar, cando me deu por mirar máis cerca e vin a miña cara reflectida no cristal. Pregunteime: ¿Cómo é que non me impediu ve-lo interior da tenda? Díxenme: ¿Será que de tan gastado xa me volvín transparente? Pareceume un gran misterio. Se sodes rapaces ou mozos, esperade a ser vellos porque ós vellos pásannos cousas moi estrañas. Xa o veredes A min pasábame isto: miraba para lonxe e vía os andeis cheos de caixas, o pequeño mostrador, a dependenta, que agora me miraba. ¿Qué podía facer un vello alí, vixiando, tanto tempo? (O vello era eu) Pero, despois, miraba máis cerca e víame a min no medio, coma un atranco, entre a dependenta e mais eu. Resumindo: aquí estaba eu, mirándome a min, e aí estaba eu, mirándome a min. O que eu digo, morrendo e aprendendo. A verdade é que me sentín moi observado. Nun espello, a cousa é diferente. Díxenme: un filósofo sacaríalle a isto algunha consecuencia, algunha ensinanza. Un poeta, ó mellor, tamén. Eu non era nin filósofo nin poeta, de xeito que por fin empurrei a porta e díxenlle á dependenta o que quería.      Pero, agora, na planta xa se organizara un bo rebulicio. O celador levábame collido por un brazo, como se leva a un rapaz que fixo unha trasnada, e as enfermeiras apareceron con caras de espanto para arrancarme das súas mans, o mesmo que a nai arranca ó traste da man da asistenta para darlle unhas nalgadas. E xa todo eran preguntas sobre preguntas.      —Fun mercar unhas pantuflas.      E mirei para os pés, porque o que traía na caixa, baixo o brazo, eran os meus zapatos vellos. Pero elas, nin caso: seguían mirando para os meus ollos. E un costume que odio, ese de mirar ós ollos da xente. Dígovolo por se algún día se vos ocorre vir a verme. Aínda que non o creo. Ademais, non vos deixarían pasar, sen tarxeta. Talvez se puxesedes baixo a roupa un pixama como os de aquí... Sí, xa sei que resulta incómodo...      Son pixamas azuis.      Color azul ceo de aldea.      Pixamas con escote de pico.      Pois dicía que iso de mirar ós ollos da xente me parece de pouco recato. Se un ten educación debe retirar a vista, pórse de costas se entra no cuarto onde unha persoa se está espindo ou vestindo, ¿non? Pois a min paréceme que é o mesmo. Mirar ós ollos da xente é espir, é un descaro.      Talvez pense así porque un dos meus ollos mira sempre cara a un lado, porque se me escapa sen remedio. De pequeno, a miña avoa dicíame que era un castigo gañado a pulso, por non querer nacer. ¡Que culpa podía ter eu! Que non quería saír, iso me contaba a miña avoa. Que me comportaba coma se quixese cumprir un ano antes de nacer. E que por iso. A miña avoa era moi dada ás lerias, pero talvez fose realmente así. Repítovos que ós vellos adoitan pasarnos cousas ben raras. A miña avoa tocoulle en sorte ter un neto de ollos separatistas. Ese neto era eu.      Para un vello, ter os ollos separatistas non é moi grave. E outro achaque, coma padecer da próstata. Mesmo máis soportable, porque a estas alturas un xa vai acostumado. Pero, para un rapaz, ás veces é terrible. Asegúrovolo. Eu fun neno. Eu tiven os ollos separatistas. Dicían que padecía estrabismo, pero diso nada. O que pasa é que tiña uns ollos separatistas, e así os teño. E quizais por iso penso desta maneira. Pode ser. Incomódame que me miren ós ollos, porque sei que os que me miran se senten incómodos, porque non saben se de verdade lles miro. E daquela tamén me sinto incómodo eu, porque se senten incómodos mirándome e porque me sinto incómodo. Sei que é complicado, pero é así.      Sen embargo, as enfermeiras seguían co seu. Porque me vira pola rúa a supervisora que libraba e chamara para rifarlles por teléfono. Eu sentíao por elas, porque son boas rapazas, moi amables e todo iso, pero tamén podían pórse no meu lugar.      —¿Non entende que por unha cousa así son capaces de nos pór na rúa? ¿Gustaríalle que nos despedisen?      —¿Logo non podía encargarlles as pantuflas ós seus familiares?      Pois non, o certo é que non podía facer iso. Esta é a triste realidade. E iso que sempre procuro adoecer cando lles convén a eles, polo verán, para non estropeárlles as vacacións. Para que poidan deixarme ingresado e marchar á praia polo menos quince días. Pero, o ano pasado, paréceme que pensaban máis no mar ca en min porque, antes de írense, mercáronme unhas pantuflas que parecen barcas. De verdade volo digo, éntranme os dous pés nunha e pérdoas cada dous pasos. Deberon de pensar que aínda estaba crecendo, que era mellor buscalas abonadas. Se eran moi xustas, igual xa non me servían para este ano. E así é, non me serven. Aí están, debaixo da cama, noviñas. Regálovolas.      —¡Foi este, que é un acusón! ¡Eu non llo tería dito!      Estabamos xa de volta, no dormitorio. E o da fístula non fora o acusador. O outro, en realidade, tampouco. Fora a supervisora, que non tiña problemas para botar horas extra.      —Foi doadiño, señorita. Como ninguén ven a verme, cando comezaron a chegar as visitas, vestinme e saín. Ninguén me dixo nada. Agora ben, deixei o pixama vestido, debaixo da roupa. ¡Mire, aquí está! ¡Ah, un non é tonto de todo!      E pedinlle que me perdoasen polo susto. Pero tamén lles fixen ver que tiña que facelo.      A dependenta atendérame moi ben, sÍ. Sacou unha morea de caixas de pantuflas e foimas calzando ata dar coas que me gustaban. Que me quedaban ben é, ademais, eran baratiñas. E case non me mirou ós olios en todo o pouco que estiven alí. Por iso, malia estar morrendo co desexo de mexar, non quixen molestala pedíndolle que me deixase ir ó servicio. Pon iso e porque sabía que sería inútil intentalo.      Dende o outro lado do cristal do escaparate díxenlle adeus acenando coa man. Despois díxenlle adeus á miña outra cara, que seguía alí, e a muller saudou de novo. Púxenme algo bermello, creo. Pero, cando botei a camiñar, o do cristal andou comigo, e na parede fixose sombra, e eu, por mirar para ela, tropecei e atopeime a catro patas, coma un can. Ós vellos pásannos estas cousas. A sombra tamén se agachara. Levantámonos con traballo ó mesmo tempo, e acompañoume todo o treito, agora máis grande, agora máis pequena, sempre enredadora. Sen embargo, á entrada da residencia esvaeceuse, sen se despedir nin nada. No lle apetecería encararse co celador. Digo eu.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega