BVG     Atrás

I. Os dedos permanecen impregnados de cada pluma De cada gota de tinta que tingue o pensamento Cos soños que son lembranzas, desexos, Estigma na sensibilidade de padal Degustando froitos doces e cheos de zume de muller Vibrante como folla no vento. De cada cidade agroma o aroma dun misterio Oculto no pasado de cada rúa, De cada ollada na fiestra de cada edificio, De cada ser que camiña e coa súa presencia fai Que os muros cobren vida E falen co silencio dos símbolos Das batallas que murcharon as súas cores E avellentaron as súas formas. E con este testemuño de ancián resignado Adormecen os meniños Que deberán marcar as paredes da historia co seu destino Descuberto, improvisado, Escollido de entre as baldosas e as pedras De todos os camiños que ofrece a cidade. II. Sería quen de comerte Para atopar debaixo da túa pel A carne doce da liberdade, Pero son os teus dentes de réptil Os que amiazan a miña pel inocente; Dentes de anos de disparos Que acalaron multitudes. Es ti cidade a que aculula sentimentos Entre o granito de cada edificio, e no asfalto das estradas os berros dos que tentaron descubrirte. III. Onde as pedras rematan Unha nova conexión coas nubes Reclama como seu o idioma das flores, dos paxaros nun insospeitado océano onde afogan as aloucadas conversas das multitudes, onde o tempo é máis lento, pero o seu dano perdura con máis intensidade. IV. A declamación na cidade... Non escoitada tras moitos esforzos, Pese ao grande foro que enche os suburbios da conciencia común, As magníficas palabras e o idealismo absurdo como os pedazos de comida que permanecen entre os dentes, sempre están en boca de todos. E aínda así, A cidade ten ese aquel de putanada filosofal Que fai que nos acheguemos unha miguiña á inspiración, Creando e desfacendo un pouco en cada palabra á cidade. V. A cidade en xeral, Con ese nome de muller Parece ostentar todas as fermosas formas, A suavidade característica que suscita O desexo de permanencia no escuro dinamismo da intimidade. Nada máis lonxe e perto da verdade como a mentira, Que na cidade é tan habitual como obviada e asumida. E alén das murallas As circunstancias obligan a mentir Aínda con máis contundencia. No idealismo do espacio rural A cidade está presente como nunha persecución, En disputas e conversas amigables, Na ansia do traballo do común dos mortais, O problema sempre está nun pedazo de asfalto. VI. E cando a vida chora Na cidade faise o silencio; Todo vai máis devagar Harmonizado co son das pingas de auga Na canción do inverno. Nese claro-escuro O ambiente énchese de amarga inspiración Da soidade E ate na quentura preta dos interiores Fálase amodo E bríndase sen facer moito énfase nas palabras. Neses tempos A cidade observa calada As migracións interiores dos pausados amores racionais Abandonados da paixón doutras quenturas, Mentres falan cos beizos mollados Compartindo a mesma sabia. VII. A forma da cidade pérdese Na memoria das viaxes revividas polo subconsciente Ate que da nada xurde unha nova e máis fermosa Como ollos que separan as pálpebras Despois do doce repouso. En cada mapa do recordo Son os ollos da miña terra Os que me indican o camiño. VIII. E no estar e non estar A urbe vai perdendo contraste E todo faise homoxeneo Con pequenas luces que escintilan Lembrándonos ás estrelas nun ceo escuro. IX. Sylvia Plath Unha nena Uns ollos moi abertos perdidos no horizonte, Unhas mans tensas Suxeitando un globo que medra fronte ao seu rostro Na sombra dunha cidade que é como un país Incapaz de comprender o aire que enche o mundo. O gas que inspira Fai estoupar os sacos de pó Que viron medrar a Lúa e o Teixo Recollendo amoras. X. Nos vinte poemas que dediquei á vida Descubrín un nome de muller en cada verso Que me fixo lembrar que o aire enche aínda os meus pulmóns E o corazón da vida ao meu corpo. XI. Inventarme Un país Semellante ó do Principiño Para buscar ao noso año Xuntos. E non atopamos Máis que rúas deformes, Ateigadas de xente. Verónica Martínez Delgado O amor pérdese ás veces na cidade Polo ruido da historia gravado nas rúas, Confundido entre os coches e a xente Que quitan a luz ao desexo No pequeno luceiro do paraiso. ... e que deste xeito sexa a Apocalipse nas cidades. Bestiario de Silencios. Emma P. Lombardía XII. Ferrol Recoñecendo os erros dunha cidade Que como unha filla un viu medrar. Pensar que xa se fixo grande dabondo E afastarse para deixala continuar o seu camiño Que o alonxa da vida común que mantiveron Na nenez e adolescencia de ambos. XIII. No espacio entre cidade e cidade Faise unha homenxe ao chio dos paxaros Que recobran a savia lonxe das multitudes. Nese espacio, a memoria lembra cada intre da historia Acontecido nos soños dos mortos Que aínda camiñan entre as árbores. Lonxe da urbe O musgo e os fentos falan de si mesmos Ollando cara fóra Para atoparse en cada pedra En cada curruncho de sombría e fresca carballeira. XIV. Onde os erros fanse persoas A cidade inicia a sorrir no sórdido circo de rúas emporcadas Onde o branco e o negro son luxuria entre unha mesma pel. Poderíase ver moito máis aló Do que os pasos alcanzan Baixo o poder da coroa de espiños Que quixo impoñernos a cidade; Pero da outra banda, as mazás Abundan enmarcadas en pequenas Doses persoais e intransferibles. XV. As rúas baleiranse, Paso a paso Os sons dos zapatos contra a estrada Vanse facendo poema. A cidade é tamén iso, Silencio creativo. XVI. E no silencio ausente da cidade Os namorados retornan ao leito Á maña cedo Como lucecús fuxindo da claridade. XVII. La fontana di Trevi Os soños nunca morren enTrevi No mármore branco a auga marca As pegadas dos deuses E bica o embigo suave dunha muller Que mostra os peitos ao mundo. Naquel corpo tamén hai espacio para a cidade Que vive do eterno sono Do centro da sección áurea. XVIII. Oculto entre o fume e a suor Atópase o vran na cidade, Unha superficie pegañenta e salgada Que atormenta obsesivamente o consumo da estrada Entre a mediocridade de multitudes ociosas. Os meus ombreiros sufren Con odio e sarcasmo irónico Os roces no fluir en contrasentido da rúa, Mentres un raio de sol me nubla a vista. A tentas o pó mastícase mellor Coas mans pegañentas Que sosteñen todoa a cidade entre as falanxes. As palabras penetran con forza nos meus ouvidos E sufren o efecto da hipersensibilidade... —Father! —Yes son. —I want to kill you. Mother, I want to... The Doors XIX. O Porto Entre o fáscino das ruínas Un río de augas pardas Leva consigo os cheiros a tera e miseria Recollidos de entre os caóticos meandros. A fermosa cidade asulagada Reflexa no aire O espellismo dunha construcción de azulexos decorados. XX. Se soubese do rumor, As luces da noite na cidade Semellando tan limpo e estéril Un chan firme A sombra dunha bombilla proxectada sobre el... Os apsos sucédense O tempo camiña comigo No meu monólogo de quietude na cidade Que a noite fai máis breve Máis plácido, Como un soño. XXI. Santiago, 25-X O azul disperso da cidade Observa con ollos cativos e cala. Un paso tras outro Na choiva Van perdendo todo significado Cando o desexo fai forma E a forma implica desexo, Sempre de costas Agárdase un duro golpe, Co que recapacitar sobre os pasos no chan mollado Perdendo a súa figura Coa auga renovada do diluvio universal.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega