BVG     Atrás

 

AUTOPOETICA (PALABRAS CONTRA O TEMPO) Leves, fráxiles nin esculpidas en pedra, nin forxadas en ferro, as palabras, alento breve no medio do inmenso xelo, a penas un eco, o palpexar dunha pequena luz na noite. Tan soas e desvalidas, tan vulnerables. (Nin madeira, nin pedra, nin aceiro.) Déixoas caer como fillas perdidas na indiferencia que as acolle. Cavilo, ¿qué farán sen min? A penas tremor de ar, tépedo pálpito de brisa, as palabras tenaces resisten conmovidas, pequenas chamas alimentadas de amor contra o tempo. UN NOVO DIA Chegan de lonxe... Navegaron a nada nun ventre sen fronteiras, saben do almiscre dos corpos, do frío da febre, a dor, o insomnio. A distancia entre as coxas e os peitos, a longa ascensión ata un sexo, o intre fatal no que o amor se fai abismo, élles coñecido. Herois cativos dunha remota batalla, escasamente felices, con todo o peso da vida sobre as pálpebras, chegan ao día na teima incomprensíbel de permanecer e de quedarse. Pequenos, escuros, chegan cansos. Amóos. TEMPUS FUGIT Agardan fillos as nenas que amei onte, todo decorre en sucesión de vértigos, nada se recupera. Polos cuartos de húmidas pensións fuches deixando anacos da túa vida, a túa suor aceda, un fato de cabelos, unha lene pegada nas sabas, o alento. Fúcheste deixando enteiro como un laio prolongado. Xa só na palabra me trascendo. Cara a min a través de invernizas salas, de alamedas sen xentes, vén un escuro neno orinándose por si, traéndome unha antiga dor. Non cara a morte na que estou, cara á vida ireime. Atrás os remotos corpos amados, os inútiles buracos percorridos, a morte toda atrás. Ireime buscando o aire, a luz, o día primitivo, Algo de paz, algo de paz... Onde sexa posible a vida, onde o meu corazón e a terra latexen a compás. Miro nos teus ollos a vida que desde o fondo me chama. Esíxeme. Reclámame. Busqueime na grave soidade das estacións, nos longos invernos, na ollada dos meniños, e pensei atoparme, á fin, na paixón que nos sube polo centro cara á vida. Antes de que chova sobre ti a cinza do tempo e sexan dúas mortas volvoretas os teus peitos. Hoxe os corpos, adoecidos, ámanse sen fin. Por todas partes, un vento ledo vai derrubando estatuas. Esta tarde non vén de ningún sitio; está en min e eu nela como o aire nun vaso transparente. A ollada atopa pousío no infindo, o corpo descansa na area, longo leito de amolencias. O mar calmo. As gaivotas no espacio largacío son brancos panos de adeuses. Remota, a serea dun barco óuvese. O celme do tempo, como unha chuvia mesta, esvárame polas pálpebras e fico estantío na contemplación gozosa. Se esta tarde morre xa non volveremos amañecer nunca. Medrei silencioso no lentor das lagoas das orixes baixo a tépeda caricia da saudade. Medrei silencioso atravesando un sono húmido, unha longa tristura de camiños que sempre pechaba inevitábel o inverno. Medrei silencioso por corredores de sombras, ecos de pasos e falas en voz baixa. Nas tardes de eterna chuvia visitaba belezas melancólicas e feríanme as rapazas de sorriso ledo, o seu inacesíbel mundo de misterio, bosque ao que nunca se entrou tal se fose imposíbel desvelar o seu segredo. Medrei silencioso, coas dilatadas pupilas mirando asustado o mundo. Estraño sempre a todo, flotaba en neboeiros de xestos abatidos de tristes nenos que me deixaban o seu pranto de xoguetes rotos. Nomeo alontoinas, glicinas, calofilas, recendos a pechado, como flores fúnebres abrollando victoriosas dos meus ollos apagados. PENSATIVA A AVOA PRESENTE NA TARDE A SÚA FIN Baleiro esvara o tempo na peneira das horas como vaga luz amorosa de veraos antigos e mapoulas. Polas celosías somnolentas xiran as lembranzas en procesión de sombras vagarosas. Grinaldas de soños cercaron a túa frente de esquenzos facendo cada vez máis íntima a tornasolada paz do abatemento. Ti xa non es de de aquí e nada aquí te ata, infinda soidade a túa cara a cara coa morte, frente ao Enigma soa. Na raíz máis fonda presentes a imposible alborada, sabes do inútil da agarda. Para o día e para ti, a noite avanza. Os teus limpos ollos claros paxaros mouros de adeuses os van poboando e pois morre a tarde en ti, tamén ti coa tarde, te irás marchando... CASA BALEIRA Hai un olor pechado e un rastro de ausencias esquencidas nos espellos, no frío das cinzas apagadas. Un alento húmido, unha gargallada tráxica. O ecoar espectral dos pasos e a auga a escorrer polo tellado, identifico outras horas, outras voces perdidas sen remedio na distancia. Aire dos armarios, morfina do tempo, palpo a morneza dun corpo nestes traxen que coñeceron a luz. Naftalina e soños dormen chalecos e zapatos deixados por alguén que emprendeu escura naveganza. Aquí están en paz, en soliloquio íntimo, suores, caricias, lonxanías, últimos mofos onde se pudre oloroso o esquenzo, tal se destapo un frasco de aire enfermo. HABITAS RUAS DE MEDO Habitas rúas de medo e buscas en cada neno que cruzas aquel neno que fuches. Nunha luz oblicua da memoria onde se perden as horas en labirintos escuros, invernos longuísimos, cinza da túa historia, chegan a ti campás melancólicas, días sen paxaros, misais, rosarios, remol dos leitos nos que se amou. Por anchos corredores cruzan sombras que te precederon, rumor de rezos esluídos nunha luz neboenta que esconde ecos apagados. Esculcas cadros que te miran desde aló, obxectos que outras mans tocaron, frías caricias no muro da derrota. Se voltas e te achegas respiras o aire que outros deixaron en mestas atmósferas de desarraigo. Flores artificiais, caixas de música, fúnebres monecas, universo en sombra no claroscuro desaliñado da lembranza. Sairás á rúa. E recoñeceraste nese neno que xoga, neses ollos inmensos que miran asustados. CLOROFORMO Que non me desperte a luz enferma dun mencer xa morto, que non me crave o seu aguillón de sal, cárdenas olleiras, lirios fatigados. Esta ferida destila resinas, chuvias, noites de cemento, universos xiados, mármores e medo. Non quero erguerme. Quero fundirme nun sono de novicias e grandes sabas ao vento despregadas. Paxaro melancólico que repousa o voo xa non o agardan outros ceos, nocturnas pedras que devolven a calma, liquens, fiuncho, liño ou mofo, calor anceio. Se a tinta podre de luz as arterias me invade, hei procuar aire de quirófano, sanatorio e coloroformo. Hei navegar, gamela branca, polo océano máis mouro. CANCION DE OUTONO O vento leva pombas. No cuarto silencioso o meu propio respirar escoito fatigado. Pola penumbra, sonámbulas, pasan as horas. A chuvia garda nomes, amores, ecos de conversas. Outono trae un misterio que vai entrando en min como unha sombra moura. ELEXIA Callaba como si hubiese regresado de la muerte. (José Angel Valente) Esperamos cando xa nada é posible esperar. As palabras vougas, os inúteis rezos, ningún consolo dan. Xorda, cega, implacable a morte apreta e crava en nós as súas tenaces. Resistimos, sen que nada nos salve. No ceo limpo de Setembro é cruel a combustíon da carne. Un paxaro incencia na fuxida as súas azas. Leve nube de fume vaise esluindo no aire. (A Pomba e Mª Jesús) A RETIRADA Levantamos a casa, recollemos os libros, deixamos un aire noso en cada estancia deserta, en cada cuarto que coñeceu o noso alento, as noites de febre, as cousas que acompañaron estes días. Pardes desconchadas, humano latexo, todo fica na ferruxe da derrota. Embalamos perdidas ilusións, cartas, retratos, momentos de intimidade compartida. Deixamos un tacto, unha caricia, un aire húmido invadindo teimoso o permanecer dunha presencia. Recanto íntimo, tépedo acougo, aberto ao aire xiado da retirada. METADONA Metadona. Palabra triste, con eme de morte sen meta, Metadona, Silente surtidor que flue cauteloso no escuro. Todo está pechado, as paredes avanzan sobre ti e non sabes, non podes escapar. Metadona, estás atrapado, sen saída. Un longo corredor de frío, uns curas que te humillan, un deus implacable e cruel. Metadona, anemia e angustia, a súa dentamia amarela, A súa suxa e amarela dentamia a corroerte. Metadona. Metálica, afiada, sen esperanza, Parca luz dun mencer sen froitos nin sabores. Auga no escuro quieta. Metadona. PICASSO,00 O seu corazón destemido non coñece os escollos da baixamar nin as areas da fatiga. Desde a mañá á noite, pinta; desde a noite á mañá, ama. Ama e pinta da mesma maneira: a preamar vital, con intensidade crecente, touro de furia embestindo os vastos territorios da morte. Con intensidade vital, a preamar crecente, ¿ata cando? Con noventa anos coce o pan no forno roxado pola paixón, masa tenra de amor compartida, fermento salvador que leveda en ardente escuma devolvida ao mar caladamente. O seu corazón non coñece a baixamar nin a fatiga. Con furia cega de vida e de amor, "Veterano", touro. AMANTES (Marylin-Marlon) A morte no a sorprendeu sen agotar todas as posibles formas do pracer. Animais en celo enfurecidos, procurábanse con violencia encarnizada, cegamente buscaban a posesión do outro na propia entrega, na aniquilación de si mesmos. Beixos, taniscos, golpes, abrazos, frémito de cabalgaduras desbocadas, ruxía o desexo nun delirio de escándalo, nos gritos que se escoitaban fora do cuarto. Bébedos de luxuria, de amor e destrucción, violentos e tenros, a paixón dos corpos inflamados mesturaba pracer e dor, desexo e abxección. Incapaz de deixar de acudir a aquelas citas nas que follar ata o noxo era o úneco argumento da película, desorientada, desordenada, confundida, —o belo oso no lodazal durmido— Marilyn escapaba do cuarto suplicando, "onde está, por favor díganme, aquí a saída..." ARS MORIENDI (Di e Dado) Só quen coida os detalles merece ser chamado elegante. Distinción, alcurnia, sofisticada cea en Maxim´s, foie gras pato rougie, Moet&Chandon champagne Brut imperial e caviar a esgalla, por suposto. O ardiz do caviar lento na lingua e o brillo das lámpadas multiplicado, miles de vagalumes nos teus ollos, amor meu, o teu pube ten amapolas bordadas, o mundo é fermoso e xusto, este intre contigo, esta cea en Maxim´s, a vida é unha burbulla que se estrela —flot— e desaparece no cimo da copa. Tudo está moito ben. Pero o lazo de Möet apreme a súa angustia, a douscentos quilómetros por hora unha columna resulta brutal, definitiva. Xa sabes, "llegó el comandante y mandó parar..." Mentres se debilitan os pulsos cara un sono de rosas lánguidas, cavilas "..hai praceres que só na morte alcanzan o seu éxtase." ADEGA E BEBEDORES Descen de autobuses cansos funcionarios, xubilados, oficinistas, empregados, e máis cansos obreiros, solitarios... E xuntanse na adega con taxistas, parados, tendeiros, parellas de namorados, uns pobres, outros ricos, de talonario ou de ilusións. O que botou todo o día á porta dunha igrexa pedindo esmola, tintinea satisfeito as moedas do botín: pode beber coma os demáis. Os seus cartos pagan TERMITAS Ouserva a paciente tenacidade das termitas, couza abxecta furando profundidades, excavando galerías, socavando túneis. No oscuro. Contra o medo, contra a angustia, contra a dúbida. No oscuro, contra o medo, furando, contra a angustia, furando, contra a dúbida, furando, contra todo e contra todos, furando. Excavando galerías incesantes, noite e día, sen pausa, día e noite, sen acougo, rascando, rabuñando coas poutas, rachando cos dentes, tuzando coas pálpebras. No oscuro. No oscuro, mordendo, no oscuro, fozando, no oscuro minando a afouteza, o poderío, a prepotencia do violento e do soberbo. Nun traballo ás caladas, nunha laboura a cegas. Forte, opulento, granítico, semella o monstro de derrubar imposible, rotundo o seu dominio, a súa ostentosa autoridade. Pero as termitas, corrosivas, no oscuro, en solidaria manobra de consún atacan, nun só alanco abaten estratéxicas defensas, liñas mestras que sostiñan ao inimigo confiado. Despreciables, nimias, insubmisas, as termitas no oscuro, traballo torvo para destruir castelos, para profanar templos, para derrubar pazos, canto outros con esforzo construíron. As termitas no oscuro todo o vencen. Nada escapa a súa devastación. Sen espacio para a dúbida, sen tempo para a fatiga, único obxectivo, única meta, único destino a destrucción da soberbia, o aniquilamento da violencia e da arrogancia (aquelas torres xemelgas). Vingan as termitas no oscuro ao despreciado, ao humillado, ao explotado, ao torturado, marxinado e ofendido. Destrucción implacable, gozosa destrucción. Seremos como as termitas. Agardarasme un dia disposta como antes, trebol tremeroso mecido pola brisa presencia sonora, como a do mar, na noite. Música íntima dos corpos, auroral pleninute arrastrándome nunha vertixe cara arriba. Fecho os ollos e debuxo a forma tépeda do teu corpo a túa voz tan viva aínda, as pálidas mans que xa non agarimarán as miñas tempas. Pesa a angustia sobre o corpo. Vou vaciando arcóns de soños, palabras corroídas polo miserento fastío dos días soterrados. Meu amor, meu amor, as luvas grises da ausencia recórrenme nun calafrío de medo, e estou canso. Son tempo, días que pasan, auga que escorre entre os dedos. Os violinos da noite baixo chuvias antigas elevan no aire os seus adeuses. ¿Que será de nós? Aquí eu; e ti, ¿onde? A primavera da miña vida tivo o teu nome. Sen paz xéanse as palabras, bórranse os perfís, e acósame a sombra. Mirabas máis aló de nós un mundo no que soñabamos limpo e feliz, como un ceo de verao, o porvir. Buscadores de absolutos quixemos gardar a eternidade nos labios. Pois non me escoitas de balde lanzo ao vento estas palabras. ¿Que será de nós?¿Que será de nós? Aquí eu; e ti, ¿onde? Un vento xiado azota os rostros, borra as miradas, érguese en espasmos. Con forza renovada insiste barrendo os útimos vestixios do que fomos. Embazados os espellos habito un mundo en sombras, orballo do tempo sobre os ollos insomnes. Non recollen a túa voz as estancias vacías e as sabas non gardan xa a calor do teu corpo. As túas pálidas mans agarimarán outros nenos cansos tamén, quizais derrotados. Polos bosques do ensoño voan flores murchas. Cae a auga polas goteiras da alma. A distancia, o olvido. ¡Canto amei a luz daqueles días! Fica o teu perfume na porcelana do tempo. Por veces sorprendote nun recanto calquera da lembranza. Regresas de portos esquecidos, de distantes estacións desarraigadas. Síntote nas palabras en voz baixa, no fresco afago do vento, na morneza da almofada. Baixo o melancólico licor da túa ausencia busqueite nos tren de medianoite. Na calma das tardes escoitei a túa voz chamándome nas sereas e nos paxaros. Decote me falas. A carón meu vas, polas rúas que recorremos xuntos, polos pobos que coñecemos xuntos, polos mares que nos prometemos atravesar xuntos. Chega, calada, na sedosa melodía do silencio a túa fragancia e es a miña compañeira de butaca, a adolescente que me cruza, a nena que xoga no medio dunha praza solitaria. Por veces sorpréndesme nalgún recanto escuro da memoria. Alí me agardas e fálasme como a través dun cristal, da triste poesía daquel inverno, dos días compartidos, dos xardíns que soñamos como illas que xa nunca serán certas. Descoñecidos estraños sulque xa sen nós o barco do solpor onde o remol dos días se apaga sen espranza. É tarde xa. Inútil voltar riba de pasos cansos para abranguer o rictus esluído da nostalxia. Aquela angustia que te arrastraba cando nas despedidas partían en vellos trens cara o Sur arelado, como pode volver despois de tantas cousas, húmida a tristeza, impedida a vida interior, un volco de desolada dor asolaga os refuxios, fainos frutos vulnerabeis, mesquiño remedo do que fomos. Cando entras á penumbra húmida da túa casa e agarimas o berce no que foi neno o avó xa morto, onde foi nena a madre case vella, lentos invernos esvaran a súa borra de sombras que se pousan na luz apagada dos cuartos, nos libros que a madre adolescente soñou para os días plácidos do porvir; pamelas de ilusión entre os trigos dun domingo de aromas frescos. Pode aquel neno sorprenderte de novo e abres a porta buscando a súa figura para recoñecelo e abrazalo. Pero incesante a chuvia sepultou tantos soños, foron tan frías as noites, tan duros os tempos, caeu tanta sombra sobre a luz dos ceos que cansado o corazón poboouse doutros ecos, das voces amadas dos mortos, dun silencio denso no que en balde buscas perfume de marmelos, ou os acios que o avó desdescolgaba do teito e eran nas mans alfaias de luz tranquila, tépeda presencia de soles florecidos na silente música das horas dun tempo que tampouco foi feliz, pero que amache. É tarde xa. Inútil partir cara a ningures. Inútil a memoria do teu nome. Inútil que nos prometamos mares, solsticios e veráns. A música da distancia xa nos alonxa derrotados. Non se sabe a onde, pero lonxe en apetencia de simas máis profundas, márchanse sós os mortos. Lugar non hai a acompañalos. En soidade emprenden cegos, singradura sen volta, desolada e longa travesía. Sós marchan e levan presencia e xesto, palabra coñecida e corpo. Déixannos en troques a configuración exacta do seu baleiro en nós, irremediábel. Pero a súa voz pervive e visítanos constante. Nesa viaxe ás escuras, sen ruídos, quen lles dará pan e leite, abeiro contra o frío. Quen lles limpará das pálpebras a xiada. Quen unxirá de bálsamo os seus pés cansados. Quen conversará con eles estraños e perdidos. Amadas voces que en nós ecoan; opacas, familiares, e que na noite non se sabe a onde, incesantes nos convocan. TRISTITIA RERUM Baixo dun manto de po estendido, tristes, pensativas, quietas..., as cousas. Pesa sobre elas un silencio de lousas feridas polo tempo e polo olvido. Sendo as mesmas non parecen as de antes, desaparecida a man do amigo, como se elas morresen contigo. Inermes no seu abandono, distantes, péchanse cara adentro con segredos, alleas de si mesmas, sen sentido. Testemuñas doridas dun tempo ido, gardan aínda o tacto dos teus dedos. Citas, encargos, prazos, no dietario. Os días fican nas follas da axenda e cómpre a cada quen a súa quenda, unha a unha as doas dun rosareio. Tal e como as deixache, ordenadas, as notas, os libros, a impresora, o reloxo detido nunha hora, continuan esperándote, caladas. Algún día serán esparexidas entre outras mans, parada ignota, a orde de hoxe verán remota, separadas, soas, desprotexidas. Máis que caladas semellan mortas, vulneradas na súa orfandade, ninguén turba a grave inmobilidade, ninguén cruza o umbral nin abre as portas. En que pozo se abisman os obxectos? Por un tedio de aristas inclementes, permanecen da túa voz ausentes nun estupor de anxos circunspectos. Aquí están orfos, desamparados, na derrota final dos moribundos, esperando pacientes, outros mundos ao que poder rexurdir ilusionados. Pechada a xanela, a alfombra raída, luída de contactos brilla a madeira, manchas de suor nas asas da carteira, riba da mesa unha chave esquecida. Duras plumas, cadernos manuscritos, polo uso o bade desgastado, conserva o aire un cheiro pasado, un xelo de minutos infinitos. Gardan apretados os armarios blusas, abrigos, gravatas, zapatos, máscaras cegas, traxes sen ornatos, a vida conxelada nos sudarios. Apagouse aquel latexo diario, calou a radio, enmudeceu o piano, cando abriu a morte o seu arcano nunha data final do calendario. Durmen nos caixóns números absortos. Uncidas de soidade e de misterios as cadeiras frías, os lentes serios. Sinto nas mans as luvas dos mortos. Isto é o pouso do que amamos. Como un milagre entre tanta morte aínda de estarmos temos a sorte. Imponse vivir mentras alentamos. DESPOSESION A penas te reservas un pequeno lugar para entregarlle cada noite, tributo humilde, á tristeza. Só, entre o balbordo apagado das conversas e o fume dos cigarros, reflexionas sobre a susencia de todo canto amaches e perdiches. Un saibo amargo nos pousos do viño, nas lacenas insomnes dun tempo que nos devora sen sentilo. Un vaso de amor, unha garrafa vacía... A noite pon á venda os seus reloxios. APORTACION PARA UN DEBUXO DA AUSENCIA I Ausencia pasa dedos de seda polas túnicas brancas. A súa pel de coello eriza ameazas. Sombras cansas, as pálpebras. Un mar longo e laranxa adormece na distancia. Frentes macilentas e roupa xa usada, páramos deshabitados e hospitais sen esperanza, algo de enfermizo reclama. Ausencia verque o seu licor fúnebre nunha chuvia mansa. Sombras cansas, as pálpebras. II Miras a cor esmorecida da Ausencia. Parece flebe cando teimosa deposita ovas enfermas como fungos de amargura nos recantos da alma. Líquidos visgosos, pousos de desposesión resignada. Parece flebe... pero a Ausencia é unha casa grande e vacía onde o tempo tece unha tea de araña de sombras xa perdidas entre a cinza, mentres a través dunha chuvia escura que esvara nas xanelas, aquel neno que fomos pensativo nos mira. Meu neniño, cando chegues que o arco da vella estenda o seu grande abrazo de cores e te anuncie. Que enmudeza o vento e sexa leve airexiña de cóxegas xogando no teu pelo. Os bosques profundos dos que xorden as pegadass dos teus pasos sen eco fagan máis pura e solemne a gravidade do silencio. Que cante o merlo nos pomares da mesma horta que me regalou a infancia. A ferida traslúcida do día a súa redonda e plena copa de fragancia ofreza. Que o murmurio das fontes se adelgace como cristal de íntima ocarina, e que a sinfonía da chuvia calada caendo sobre a herba, como a distante cantiga que a avoa campesiña me cantaba o máis doce arrola sexa, berce de amor para o teu sono. DESCUBRIMENTO DA MUSICA Súbito xorde delgado un violino, fráxil fío de cristal delicado que se eleva e se suspende invisíbel na estancia. Intenso o piano agora novos violinos logo forxan o milagre inefábel da música. Todo ollos inmensos sorprendidos, inmensamente húmidos e limpos preguntando inquedos pola orixe do prodixio. Esa música, mansa chuvia fértil sobre nabeiras florecidas e amarelas, ou gotas frescas e secretas nunha lagoa moi íntima. Esa música que só ti podes escoitar, nana docísima da nai primeira, a súa orixe procuras sen te decatar que soa en ti, que a tés dentro dentro de ti, que só é perceptíbel polos nenos que non macularon a inocencia. Has gardar en ti, abasto de luces para tempos sombrizos, a vibración da mañá na transparencia do aire, a xerfa que se estende como un lenzo rumoroso, o son do mar ecoando nunha habitación interior. Has gardar en ti, fráxil tesouro contra a voráxine do tempo fuxidío, buguinas, estrelas, constelacións mariñas, os primeiros xogos na area, a brisa perfumada do verán. Rescato para min a túa imaxe, neno espido mirando curioso o perfil do hipocampo, a gracia do teu xesto correndo, brincando nas pozas con estrépitro, todo area, só limpos os ollos, erguendo muros, excavando foxas, coutando a auga que che desfai o labor. Corres cara a min por un areal longuísimo? Altas aves cruzan un ceo sen nubes. Lentos navíos sulcan o mar sen tempo dos teus ollos. ?. Adormeces no colo fatigado e feliz. ESCOITO DESDE O INTERIOR DUN TEMPLO ROMANICO A VOZ DO FILLO CHAMANDOME.- Acolledora cova, túnel uterino polo que accedo a un espacio en sombra. Vivo un pasado que é presente insonoro, as mesmas pedras, a densa atmosfera de preces transidas, a mesma luz mortecina que alumou aqueles rostros desaparecidos, conmigo compartiron noutrora este ámbito. Só, nesta estancia volvo para atrás, existo nun momento moi anterior no tempo. Non se oen palabras, ningunha música se escoita, só se percibe o vento, o mesmo vento que se detivo nun presente eterno, no grave sixilo dos séculos. Como revelándose nun soño, desde fóra, a súa voz chamándome? urxíndome imperiosa a que regrese. Eu síntome desprazar en vertixe por un tunel de luz branquísima, vén el cara a min por un corredor de traslúcido cristal, dúas auras que se traspasan sen tocarse, que se abaten nunha converxencia carnal de sangues habitados. Confluímos nun punto no que son neno co fillo e buscamos outro neno que soñaba reloxos fluorescentes para ver pasar o tempo nas horas nocturnas. Aquel neno que se perdeu na auga inmóbil dois espellos. Acudo á súa chamada. Percorro en segundos oito séculos. Pasado e presente confluen no abrazo. REGRESO Ferinte sombra, remotas as mesmas luces familiares, os ecos esmorecidos dos ausentes. Dormes no mesmo leito no que eu nacín. Seguen os vellos libros, os antigos mobles que acolleron aquela intimidade de veludo lento. Pesa a memoria dos seus nomes... Esfórzase en seguir quen permanece. A mesma penumbra, as apagadas voces que se dispersaron no tempo. Igual que daquela a vaga luz no fondal dun misterio, os obxectos quedos nun silencio que vai máis aló do silencio. Acaso os mesmos soños devastados. Todo distante e perdido, sen cores os recordos. Mais ti dormes, a cadencia en paz do teu respirar enche de vida a desolación desta estancias... Se aínda estamos vivos, ao menos, máis apacible, o perdido. ESPACIO BRANCO Vento, vento, vento... O vento. O vento, soa lonxe o vento. O merlo. O merlo, paxaro sen tempo. Lonxe. Lonxe... Soa lonxe, no corazón do vento. Canto o merlo sobre o cristal do inverno. Sen tempo o vento. O vento zoa sen tempo. O vento. O merlo. Zoa o vento. Canta o merlo. Dentro, un neno. MENCER Longo latexo deste mar tendido ofrecido en amor como uns brazos nos que indolente me abandono. Serenidade desta luz verténdose gozosa, equilibrio de espacios que se espellan, inmóbiles cristais, nas augas. Pola transparencia dun azul purísimo baleiros, etéreos, vagarosos, cruzan barcos brancos sen nostalxia. Un denso licor adormecéndome, unha delicadísima música por dentro. A ebriedade rotunda da harmonía. Non sabería do mar polo salitre nos labios senón o sentise dentro. Respiración mineral. Magma fluente na densidade dos séculos. Parte integradora, nota musical, brisa leve esténdome coas primeiras luces polo ceo. RUMOR Nada rompe a cadencia das horas. Flúe o tempo rumoroso nun asombro estremecido de meniñas absortas. Gurgullar da auga nos cántaros que se enchen. Na area durmiñan adolescentes como gacelas mórbidas. Caio ao fondo dos teus ollos, lagoas pensativas nas que se acubillan as aves e o vento repousa. Auga que derramo polas túas costas, estremece o teu seo, irisándose o sol en cada gota, deixa na túa pel orballo de auroras, fresco rastro de beixos. Todo canto desexo cólmame. CADENCIA Leve incenso na inmóbil cadencia do ar. Brisa lixeira estende a súa seda liviá pola pel. Vai e vén o mar nun murmurio. Solemnes gaivotas trazan circos no ceo. Agardan os barcos ¿A onde nos levan? Os pensamentos son muxicas dun lume a revoar sen senso. E lentos os dedos debuxan na area a ensoñación dun camiño nun sulco. Nada arelamos. Ficamos nun porto seguro. Arde o espacio nun canto que se alonga sen tempo. INVITACION A VIAXE I Esplendoroso sol entre piñeiros. Invitación. Chamada. Detén o tempo o seu cerco. Inarticulada luz que me traspasa. Solpor do mundo. Cinza e luz. A fin, o comezo. Outros lugares me reclaman. II A brisa da tarde cun rumor xordo, agarímanos a face. Despedímonos. Agárdanos a viaxe. Outras serán as mans, outro o vento que abane dondamen te os teus cabelos e te anaine. Eu ficarei coa néboa. Onde ninguén me escoite. III Aciñeirais. Luz cansada, pálida. ¿Por que nunca chegara a este lugar de asombro? Cruzan paxaros. Vaise o día e ninguén se decata. Espacio desolado. Algo pasa. Melancolía leve como ala. HORA REDONDA Trémulas espigas mecéndose no soño. Narcótica a música no sopor da sesta deixa os membros abatidos. Amplos ceos longos e profundos. Dilatada respiración en éxtase da vida que se eleva poderosa, limpo anel de sol, hora redonda. Fermoso este momento sen angustia, ouro de luz derramándose incesábel sobre os trigos e sobre o teu corpo, celeste ánfora de mel, templo fecundo. Cara onde camiño atravesando espacios, alongándome, estendéndome, abarcando páramos sen sombras que acurrulan horas sen ventura e calcinan o medo. Deixarse ir, abandonarse nesta música que nos leva mansamente ao instante perfecto, ser dardo de luz, paxaro que estende seguro as alas do dominio, elevándose con serena maxestade cara os ceos máis máis altos, cara aos ceos. AGOSTO Como se demora, preguizosa, a luz dourada dos solpores nos teus ollos, como se fire, delicada, nas túas perfebas. Como se dispersan os sons e chegan, a penas, os ecos dos xogos dos nenos, remotos, apagados. Serenidade. Non conta o pasado, non existe o futuro. A vibración no areal dos corpos baixo os últimos raios. Que distante a dor, que vago todo. Como transitan o teu corpo ríos interiores e podes percibilos. Como riza a brisa o cabelo nas túas meixelas. E as mans atópanse por azar, sorprendidas, felices. Transmítense confidencias. Confúndense, tenues, as nosas respiracións coa profunda e poderosa respiración do mar. RAGAZZA IN ROMA (a Emilio Coco) Ragazza nunha Yamaha. As súas torneadas pernas cinguen a montura tibiamente, mascla chicle e mentres espera que o semáforo se abra, sente rubir polo ventre o ruxerruxe do motor, animal indómito, calafrío ardente que lle percorre o espiñazo ata a caluga. Mira altiva, cun aquel de insolente, de distraida soberbia ao seu redor, é tan nova, a penas vinte anos. Monta unha Yamaha de ruidosa potencia, acelera, os loiros cabelos flotan no vento. Ten apenas vinte anos e monta unha Yamaha. Co seu bornal ao lombo, tan libre e inconscente, case ingrávida, a estrada aberta como a vida para ela toda por diante. Acelera e vaise a cabalo do vento e do ruído co frémito delurado desa ferida que se ensancha no amor. Égua desbocada, dóce amazona do asfalto en Roma. ESPACIO Fúlxida luz esvara polo padal do ceo. Ilímite chaira esgázase dos meus lados. Lanzal como unha árbore senlleira sinto o alento do mundo, abismo que en vertixe ata a garganta me ascende, despobóame en soidade, disgrégame sen ámbito. Vibrantes mapoulas, delicadas pétalas sensitivas polas que flúe a máis delgada música, na brisa perfilan o seu rotundo esplendor. Ondulación da liña, todo se estende amplo, todo se eleva en pulo para recoller o espacio. A soidade impón a súa presencia obsesiva. Agudo coitelo que me fere, a beleza. Todo o brangue o sol como un poderoso Deus. Medran ardentes espigas no meu interior. Nun leve susurro confidente a terra fala. ESPACIO, 2 Universo. Ouh dimensión de silencio que o espacio non enche. Desde a súa noite circular, eterna, escuras forzas nos avisan. Na dilatada expansión, os astros lanzados ao baleiro infinito, non encontran o fondo, non encontran o fondo. Distantes no soño as voces do enigma. Pero as nosas voces, ¿onde acharán o seu eco? A música e a luz que nos rediman. Que será dos nosos nomes dispersos polo tempo. Cara abaixo a terra que nos acolle e nos limita. O absoluto, a nada, arriba. Algo que nos precedeu estaba en nós. Acaso alguén nos mira. MAR NO CORAZON Tan fondo en nós, dentro de nós o mar. A súa luz azul. A súa auga. De golpe unha vaga vén e vaise e deixa na resaca sinais de sal na ribeira dos labios. Estou estendido en toda a dimensión esmeralda e teño, forza poderosa, enigmática presencia, dentro de min, o mar. Signo das vidas, diario naufraxio. Como na area húmida as pegadas dos pasos, esluíndose as referencias, entra a vida na néboa. Pero eu estou nel, el está en min. Sinto o seu ouro azul, o sol daquel verao, o celme dos mellores anos. A xuventude. O mar no corazón. OFICIANTE DE CLARIDADE Doce me levas ata o teu centro. Esvaro en ti, pérdome en ti, son náufrago. Todos os ríos do mundo a este mar nesta hora me convocan. Percorrerei gándaras e fragas, deixarei solpores no teu pelo, na luz ferida deses ollos que nunca amaron a morte. Sabia guíasme cara a froita ofrecida. Ao conxuro do teu nome convoco sinos, oxivas, resplandores. Cálido viño, veleno ou vida, a ti me entrego. Nada sei, nada preciso. Esquezo exilios, desertos, prantos interiores. Descubro iniciais bordadas, cerimonias de dedicación, corazóns no liño. Amaranto, anábases, catarses, oficias claridades. MULLER DORMIDA ¿Qué lugar habitas cando dormes? Abandonada, confiada. Escoito o profundo devalo da túa respiración na noitre. Es un barco que esvara sen ruídos na penumbra en calma dun mar que te acolle en paz, que te arrola sen ondas. Tan leve, non rozas case as augas. Achégome e sinto, tépedo e húmido, o teu alento na face. O tempo esvarando indoloro une recordos vagos, imprecisos espacios. Ti afondas nunha viscosidade moura, no oco que deixou outra sombra. Estás e non estás cando dormes. Un lugar ao que vas e do que voltas. VELEIROS BRANCOS A madre cando era nena soñaba brancos veleiros; nos ollos dos monecos interrogaba o porvir, tecía panos de cores, soñaba veleiros brancos. Peiños descalzos de orballo, a madre cando era nena buscaba o seu rosto nas nubes, ficaba suspensa no asombro, pensando amores futuros, soñaba veleiros brancos. A madre cando era nena xogaba un xogo sen xogo, ouvía o silencio do mundo buscando un sentido oculto; folla nun mar sen fondo, soñaba veleiros brancos. Ouriol de lume cantaba no peito ceibe e souril, ardía na pel de nardo o aire tibio de abril, soñaba veleiros brancos. A madre cando era nena. Polo mar insomne e calmo leves no leve, brancos no branco, ían os veleiros leves, ían os veleiros brancos. Xa non interroga o porvir a madre agora que é vella, non tece panos de cores, nin se suspende nun asombro de mudas aves quietas... Mais polo ceo limpo e sen tempo dos seus ollos, seguen a cruzar delicados, venturosos, imposibles, leves no leve, brancos no branco, aqueles veleiros leves, aqueles veleiros brancos. SE ENVELLECEMOS XUNTOS Se subo ata o teu berce e me remonto polos anos son neno contigo en celestes mañás de sinos e balanzos, préndome ao voo da túa saia e desperto ao amor nun mencer cheo de alas. Mais, se envellecemos xuntos, se desandamos o vieiro da vida paso a paso, mirarei nos teus ollos o esvarar do tempo inorde como un barco. Se envellecemos xuntos e desfago a madeixa dos meus días ao teu lado fareime confidente do teu camiño sen pegadas do teu canto e do teu ánimo. Compartirei o sal, o leito e o abrazo, saberei escuramente que o noso paso polo mundo non é en balde. Se envellecemos xuntos, se te acompaño neste tránsito, deixarei bolboretas lenes nas túas pálpebras cansas, lembrarei o repenicar a chuvia nas xanelas da nenez, sentirei a túa voz esmorecer en calma. Bastarame para entendelo todo o ollar confidente desa túa luz sen ansia. A CHAMADA DA TERRA I Chámame a terra, osario dos devanceiros, leite e pan, distantes nais de úteros fecundos. Sucesión de menceres alongados sobre o mar. Invoca o meu sangue como un río de maturidade. Chámame a terra. Escoito a súa fonda voz. Vou a seu encontro. II Déitome na terra e sobe por min a súa esencia, a lene caricia do aire, o olor da herba fresca. Circúlanme regatos, abrollan transparentes fontenlas dos meus ollos. Xorden da frente menceres luminosos. Déitome na terra e alentan humildes margaridas. Canta un grilo ledo na miña man, escoito a sinfonía mineral dos seres diminutos, a sístole do mundo. Acougan no meu corazón as andoriñas. Déitome na terra e interpreto o seu poderoso signo. Abandónome á súa querencia. Intégrome nela. CUTTY SARK ¡Os veleiros ! ¡Mirade os veleiros ! No vento que lixeiros, os veleiros... Deriva do amor, quimera do aire, grácil elevación..., os veleiros. Cara ao alto os mastros aspiran, as cordaxes son arañeiras de soños. Cara ao alto aspiran. Ser vento no vento, os veleiros. Van polo fondo do vento, polo fondo do soño, polo fondo do tempo. Un ronsel de adeuses fica tras eles. ¡Os veleiros! ¡Mirade os veleiros! Decidida a súa proa fende espumas. Mirade as súas velas, fortes como peito de varón, leves como blusas de rapaza. A súa popa péchase a un pasado que non conta. A quilla fende un azul inmenso. o azul do mar, o azul do ceo, brancos, tan brancos, os veleiros. Mirádeos, van polo fondo do vento, polo fondo do soño, polo fondo do tempo. ¡Os veleiros ¡ Catedrais do vento, o silencio máis branco navegan. Saben abertos todos os portos. ¡Renxen os mastros! No vento que lixeiros, os veleiros. Algo alado deixan en nós cando os vemos partir. O presentimento de que non voltarán... Van polo fondo do fondo do vento polo fondo do fondo do soño, polo fondo do fondo do tempo, ¡os veleiros! OUTRO POEMA DOS DONS Gracias quero dar pola noite e a chuvia que nos devolven a memoria da nai. Gracias pola muller que dá forma á beleza, polo sexo, que une nunha soa carne dúas soidades, e polo soño que nos permite a viaxe á morte e o regreso. Gracias polo vento que nos fai estraños de nós mesmos e pola pedra que aspira soñar a eternidade. Gracias quero dar polos nenos que non coñecen nin a culpa nin a morte e pola música, alma en epifanía transcendida. Gracias pola luz que nos devolve o mar nos ollos da amada e polo aire, vivificante e saudábel. Gracias pola beleza que nos enche e acovarda e polo mencer que nos ofrece a ilusión da primeira vez. Gracias pola xuventude e polos sentidos polo loureiro e o trigo. Gracias polo viño, que nos sume nun transo indoloro, pola herba, máis tenaz que o tempo, e pola arte, que nos trascende e sobrevive. Gracias quero dar polos días que compartes comigo, pola caricia e polo beixo. Gracias polo mar, absoluto e poderoso. Gracias polo silencio e polo verso. ADAGIO, OFRENDA ULTIMA A poeira do tempo riba da memoria deste día non me roube a súa difusa prata, os seus ocres pálidos. Non me deixe indefenso e nu sen a súa inconcreta ofrenda de matices ante a noite. Non me deixe a ferida delicada deste momento en música que vencido de agonía se inclina, sen a opulencia esplendorosa dos bordados do seu traxe, como unha fermosa dama que viste de ouro a súa fráxil luz diante da morte.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega