BVG     Atrás

—Se non o tivera feito xa, ¡vendería a miña alma ó diaño por acadar que publicasen o meu libro!      —¡Xa! ¡E o teu corpo á ciencia! —Xián sostiña a porta cunha man namentres debatíase cun pe dentro e o outro na rúa.      —¡En serio! ¡Estou desesperado! ¿Sabes cantas editoriais percorrín? ¿A cantas enviei o meu libro, obtendo a mesma negativa en todas?      —Si, Amadeu. Seino. Pero iso no che da dereito a dicir semellantes sandeces. ¡Nin pensalo sequera!      —¿Por que? —Amadeu arremetía—. ¡Ti liches a miña obra! ¿E logo non merece unha oportunidade?      —¡Claro que a merece! Pero ti coñeces tan ben coma min o espírito comercial que os move. ¡Estou convencido de que a orixe de tódolos editores é Fenicia!      —¡Puidera ser! ¡Pero iso non me consola!      —¡Acouga! ¡Voume, é tarde! Mañá vémonos, ¿de acordo? —Xián golpeaba con suavidade o ombreiro do seu amigo e arroxaba o pe restante na compana do outro—. Reláxate e descasa. ¡Xa se arranxará! ¡Adeus!      A cama era compaña esquiva por non querer corresponder ó sosego que desexaba atopar Amadeu. Moi polo contrario, o descanso tomaba ausencia e daba meneos cada vez máis nerviosos a quen non lograba durmir.      Pero, á fin, a pugna decantouse por uns ollos pechados e aparecéuselle unha imaxe humana.      —¿Por que vendes algo que non te pertence?      —¿Como? —Amadeu amosaba a sorpresa de quen descoñece tema e autor—. ¿Quen es e que fas aquí?      —O dono de aquilo que, tan ledamente, ofreces.      —¡Non entendo nada! ¿Que ofrezo?      —A túa ánima. ¡Que é miña!      —¿Como que túa? —o durmido esbozaba un aceno de burla—. ¿Quen es ti?      —Quen acudiu á túa chamada.      —¡Eu non chamei a ninguén!      —Pediches a publicación do teu libro. E ofreciches algo en troques.      —¡A miña alma! —Amadeu cría saber, entón, quen era a personaxe sita ós pes do seu leito—. ¡Pero eu non pedín nada!      —¡Ti chamáchesme!      —Non. Iso é falso. Se es quen penso, algunha caste de rito tería que ter feito para comunicarme contigo.      —¡Foi a túa cabeza quen me chamou!      —¿A miña cabeza...? ¡Pero non a miña voz!      —¿E quen manda no teu espírito? Eu non preciso iso que chamaches «caste de rito». ¡Escaso poder me outorgas!      —¡Só era unha forma de falar!      —¡Podes facelo coma che conveña! Veño concluír co meu cometido agardando que ti sexas consecuente.      —¡E che venda a miña alma, claro!      —¡Non me decepciones! ¡Que mágoa! ¿Non es escritor? —o estraño daba breves pasos que se achegaban a Amadeu para logo retoma-los pes do lugar do seu repouso, ós mesmos do tálamo de soa persoa—. Se iso é así, na túa fértil imaxinación debería ter cabida a realidade: non preciso ningún rito, ningunha chamada verbal. ¡É o teu sentido quen me convoca perante o teu leito! ¡A túa alma xa é miña dende fai tempo! Meu agasallo: a túa obsesión.      —¡Ti non podes se-lo diaño! —a negativa era reacción impulsiva coma do que se revela perante o que sabe unha evidencia.      —¡O corazón tenta solapar á túa cachola!      —¡Estou a soñar!      —¡Si! Todo forma parte da somnolencia —o visitante de garabata amosaba impasibilidade, coas mans unidas e ocultas ás costas.      —Entón... ¿Es Satanás?      —A pregunta vísteseche de resposta que non queres oír.      —¿E onde están os teus cornos e o rabo?      —¡Por favor! ¡Non me defraudes de novo! ¿Creríasme se os tiveses á vista?      —Supoño que non —a saba chegaba a dificultar a entrada de aire nas súas fosas nasais por causa de leves tiróns dados por Amadeu, de forma inconsciente.      —¡Da forma que queiras representareime!      —¡Escoita! —Amadeu tentaba tomar avantaxe nesta situación—. ¡Non falaba en serio! ¡Non quería venderche a miña alma! Non podes quedarte coas miñas verbas se a miña ansia é outra distinta.      —A túa ansia é mar de dúbidas no que eu nado gozoso. As túas respostas desordenan as cuestións que te fas. ¡O teu espírito é combativo, mais xerra na súa loita!      —¿Por que ves, agora, buscarme?      —¡Ti me buscaches, non te trabuques! —elevaba o ton ser alterar nin un dos seus nervios.      —¡Non é verdade!      —¡Pregaría que non te empedernises nesa teima!      —¿Pregar? —Amadeu creu atopar fendedura e, o que era mellor, algo onde agarrarse—. ¿A quen? ¿A Deus?      —¿Por que non? —medio sorriso entre dentes elevou as súas cellas—. ¿Tan insensato es para crer que oír esa palabra fará que me resgue as vestiduras? ¡Que ben soa esta expresión que collo prestada!      O cariz que tomaba a charla estaba domeada por quen se sabe superior, o cal deixaba ben ás claras o gozo que lle producía escoitarse. O matiz que o sorriso burlón enmarcaba era mercado polo máis puxante.      —¡Escóitame, proxecto de escritor! —as mans repousaban sobre a colcha da cama, encerrando uns pes fríos de medo; o maior achegamento convertía en imposibilidade calquera intento de pecha-los oídos—. Mañá engadirás este poema ó inicio da túa obra literaria e presentarala no enderezo que figura ó pe do mesmo.      O resto da noite tivo maior cobertura de insomnio que da Ia que distanciada da friaxe. O silencio que o acompañou ata a alborada foi forma de mitigar unhas palabras que anhelaban reflectir fala sen encontra-Ias xustas.      Levada as catro dobreces de papel na man sen que ousara despregalo. Encamiñábase cara á estatua de Felipe de Castro, tras cruza-lo paso de peóns, e procedía a arrodeala, coma tantas veces.      O busto tiña o rostro que iluminara, e á vez cubrira de tebras, á súa noite. Tamén, entre algunhas das xentes que se cruzada, a mesma imaxe indeleble tomaba forma.      Cando a Alameda era principio e o palco da música fin, decidiuse a abri-Ia misiva nocturna. Acábaseme a Alameda por causa de tódolos pasos en desgaste do milenio que ten que perdurar. Eses, outrora pertinaz en gardar, dátiles de producto palmatorio dan ausencia dos meus bicos que este pobo se queda. Parto pois algo advirte dun destino que amo cinguido en soños á ría e raíña trocando o seu rostro en horas dando razón ás esperas fructificando na vida miña cadanseu dos amores benigno foi; non así a morte.      Cando o que correspondía era bordear o parque que serve de refuxio para nenos que xogan, detívose no seu camiño á casa de Xián. Deu volta e foise para a súa porque algo o apremaba.      Transcribiu o poema e púxoo ó principio da súa obra. Tomou as siñas e escribiunas no sobre no cal introduciu a súa inédita producción. Remitida por correo, a obra chegaría ó seu destino e obtería o pago pretendido. Amadeu tamén, pois, dende ese intre, perdéuselle a pista.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega