BVG Atrás |
Mar de ausencias |
||
|
[Escolma] |
|
v2modestofragamardeausencias.html
a Palmira, todo este mar
Aos homes e mulleres de Fisterra, mar e terra que nos é común
AUSENCIAS E MAR (1ª Parte)
PUNTA ARNELA
Lento bruar
as ondas asolagan a memoria
e descenden lentas
no aturuxo da tarde
un acerbo ronsel
de escuma
coita a brisa
e só o silencio
temeridade nosa
é un devalar errante
onde se perde o norte
e o naufraxio
existe
MAR DE FÓRA
En Mar de Fóra
a penas se percibe a luz do día
E o frío arde
nos tombos da mudez máis arraigada
e todo fica estraño
e silencioso
como unha sombra
enxoita de paisaxes
En Mar de Fóra
adoito se mesturan
as artes do tributo máis efémero:
herdanza de salitre
a nosa
de homes e mulleres salitrosos
Porque levamos no silencio
o rostro e a palidez salgada do traballo
Ese traballo inxel
de remendar nas redes do encaixe máis absurdo
En Mar de Fóra
as redes son o berce
onde aniñamos, nós,
alén da luz escura
que nos sinala o día
VAGAS DE SAL
Desexabamos
ficar
a sotavento
no vaivén
das ondas
e o refluxo da maré
tinxiunos
de esperanzas
e silencios
o solpor
no silencio
horizontes
de mar
AZUL
Rosa
dos ventos
unicamente
o mar
e nós
no horizonte
silencios
de mar
azul
XEITEIROS DO SUR
Os últimos xeiteiros
en partir
os do sur
tremosos
e mesmo taciturnos
perdíanse no ocaso amargo das miradas
Atrás,
como nos días da fatal ausencia,
quedaban
a mornura do fogar
e a calma
dun regazo octoxenario
Sol a sol
nun longo ronsel de incerteza,
como áncoras intactas
e voraces
os últimos xeiteiros
singraban novas lúas e crepúsculos
Eles sabían do mar
porque xurdiran do sal. O mar.
O mar só reflectía
as chagas dos seus dedos malferidos
Pero eles eran
os últimos xeiteiros
en partir
aqueles que, a media lúa,
algo tremosos
e armados duns remos
de pao de carballo
en cadanseu tolete
vogaban paseniño
cara as escuras
e argazosas augas
que a certeza
mostraba, taciturna,
eran o pan
ao sur
das súas fames
ROSTRO
Cando anda sur
Rostro esquiva estarrecente
a lúa
Todo semella azul
a norte de Bardullas
As sombras
fican preto
e agardan
agardan
coma se nós
foramos plancto
reservado
doutros días
COÍDOS
Un nidio ronsel
de escuma
voluptuosa e lasciva
adiviña
o sol oculto na extensión da xerfa
En cada onda
un frío intenso
a percorrer os corpos
mortos
os argazos
de carne inerte
e os peixes
nun boliche
ateigado de silencios
Cadaquén procure noutro
as súas sombras
o cheiro a marusía
nestes mares
é unha buguina xorda
que adoito
nos sorprende
impunes
ALBA DO SUR
Coñecerte,
meridiana
alba do sur,
é singrar
o teu rumbo
incerto
neste invisible
caderno de bitácora
que me é
MAR DE AUSENCIAS
Pero talvez
na brevidade
dos silencios
e das sombras
o que quede
non sexan os recordos máis distantes
nin os últimos
senón os días
que ficaron en nós
cando a paisaxe
era un estigma
procurado
PRANTO DE NOSTALXIAS E SAUDADE (2ª Parte)
O CENTOLO
Tendido sobre o sol das augas claras
no preludio da luz, na fin do mundo.
Onde ninguén coñece outra esperanza
que a esperanza dun templo asolagado.
Un leito de salitre, un Ara Solis,
un devalar errante a ventimperio.
Onde a morte non sabe
da existencia
dos que viven
nin a vida
coñece
sequera as súas sombras
alén do que reclaman
no horizonte.
A marexada irrompe lenta no horizonte
cando asubía norte a rentes do Centolo.
Porén xaces tendido
e naufragado
absorto, eterna
mente
Cravado sobre as ondas do silencio
Tan xélido
que embazas co teu bafo
a luz das madrugadas
Porén foxen de ti, Centolo
a mar ventosa
o vendaval sureño
e a calma maina
do nordeste
E así xaces exhausto
alén das nubens, rochas do crepúsculo
En fría soidade
como un silente eclipse de nereidas
que agarda, á fin, saciar a súa sede
DUIO
Xa o mar non vén tan fero, cruel, a visitarte
a cubrirte de sal e pedra e noite. Olvido.
Xa as augas afogaron a rabia no teu ventre
abortando os vestixios do templo profanado.
Xa o sol abrangue as ondas, caladas no horizonte.
Perdidas no designium, no ocaso do milenio.
A brétema, no val, pronuncia melodioso
ese frío silencio que enxordece.
Mais, ouh cidade antiga. Soñante estrela azul adormecida:
Qué tímida mudez reclama a túa sombra,
que mar, que terra escravas coñecen o teu nome?
Un lívido silencio anuncia a fin do mundo:
a cidade de pedra advírtese diáfana
a durminte atalaia esperta do seu soño asolagado.
MARUSÍA
Estraños
inventamos
a rota dos abrentes
singrando
madrugadas
navegamos
no temón do vento
a prol dun sur
inexistente
como ondas
e naufragamos
nun velame
ausente
vespertino
A FISTERRA
Por anagrama levas a senda do erotismo
debuxado. No horizonte a imaxe do teu pobo:
dous fermosos seos de muller tralos penedos
que esconden a verdade de tanta lenda viva.
Orcavella. A lenda das lendas esquecidas
que dorme no cumio, alén onde remata o Facho.
A de San Guillerme, Ara Solis, e tantas outras
que levan de anagrama a senda do erotismo.
A de cidade como Duggium. terra dos pagáns,
asolagada polos mares e condenada
a ficar baixo terra pola súa teima ó mal.
Por anagrama, tamén a senda do erotismo.
dende o Cabalo de ouro, soterrado nalgures,
ata as máis fecundas lendas do culto a Venus:
din por acá os máis novos, que contan os máis vellos
que levan de anagrama a senda do erotismo.
O GAVOTEIRO
O salobre
sabor
dos argazos
bicando
o sol
nacente
LANGOSTEIRA
Nas augas, ouh cousiña, diáfanas e puras,
suavísima devalas cal péndulo inconcluso
Semella que os minutos morresen canda a escuma
e as horas delirasen buscando o seu regazo
Por iso vén, cousiña. Hospeda este reloxio
ntra como se foses nereida de silencios,
sórdida flor de lúas ou telúrica
visión dos meus recordos
Porque lembrar a penas reconforta
e a túa voz é lonxe
coma nós
lonxe
MONTE FACHO
Na beiramar
o facho
na faldra
das montañas
o xélido
crepúsculo
ILLAS LOBEIRA
Onde xa nada
existe
mesmo as aves
renuncian
a voaren
O BERRÓN
Tan sequera
ese berro
de eterno
promontorio
alcanzase
a soñarnos
co seu eco
cando unha noite azul
anuncie
a fin do mundo!
PROMONTORIO NERIO
Que cedo fica a noite e que serodia a aurora!
qué fúlxido presente perturba o teu legado:
espida, no baixío, na pel do acantilado
agardas inherente o beixo fiel de ardora.
E nada te detén, acaso, ardora, ardora
a penas un recordo, un silencioso fado,
que nace como a cinsa da terra e do pasado;
preludio de silencio, ausencias e demora.
E nin sequera o vento, a eito, repentino
alenta vigoroso preto túa:
a chuvia, a néboa, a brisa, o vendaval a bruma.
Emerxes da venganza coa claridá da lúa
para morrer impune no sangue doutra escuma
que lenta prevalece absorta ao seu destino.
MÁIS ALÁ DO SILENCIO (3ª Parte)
orballa
silencioso
na noite
azul
de outono
***
pero tamén
orballa
no verán
como na pedra
e
no
silencio
***
a pedra
non coñece
nin sabe
o nome
exacto
dos ancestros
***
por iso
hai noites
nas que o vento
agrúa
nomes
un nome de muller
que nunca foi
dunha antiga cidade
no mare locustarum
***
ningunha
pedra
habita
os tempos
do presente
***
nada
detén
eterno
o curso
das entrañas
***
a terra é só un mar
de augas
efémeras
un camiño
de savias
e toxeiras
unha castrexa
noite
azul
sombría
sacra
***
cando as gaivotas
e os mascatos
foxen
a pedra
asoma á sombra
para enxendrar
na morte
a vida
da cidade
asolagada
SONETO MARIÑEIRO
Adoecen os días nas noites de penumbra
reflexando os teus berros de loitador errante.
Agardando a victoria, desafiando a loita
ficando na batalla ante o fervor do pobo.
Adoecen as noites nos penumbrosos días
esgotándose o tempo na loita aletargada.
Levas no sufrimento a espada da coraxe
a mesma, a mesma espada que enfunda os nosos cintos.
Levas tamén as bágoas, o medo dos nosos medos.
Coidas o noso alento das aves asasinas.
Andas por entre os cómaros, como quen agarda
lecer. Como quen confía. Como quen andando
debuxa palabras no ar; verbas libertadoras
epitafios e utopías, pero sempre erguido.
CODA
Cando no silencio berren as palabras
cando as árbores treman nos outeiros,
cando a xesta semelle rosa púbere
cando os paxaros foxan tralo vento
cando os ventos varíen a maré
cando a lúa escureza un novo día
cando os días afoguen, cando as noites
cando as noites escurezan no silencio
cando no silencio berren as palabras
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |