BVG     Atrás

Vexo un barco do tamaño sideral da angustia cos seus muros lisos como os celeiros da morte que agabea os cons do vento e vén ferido cunha frecha de xofre no costado. Brúa e o seu brado levanta un estoupido de esponxas de vapor. Pasa o barco por detrás dun horizonte de carqueixas, invade o seu perfil as prazas, navega a súa sombra por enriba das veigas, esnaquiza a tona de papiro dos ollos e das bocas pálidas. E vai perdendo sangue, de boca aberta e víscera arrastrada, a besta espavorida cunha frecha de lume no costado. E deita na ribeira un planeta de medusas cegas, unha infección perpetua. Ferve o silencio duro. Duro, de goma, de hule duro e quente, caucho. A pel toda das praias é de caucho. Pervagan os veciños polo rumbo da tarde a soster entre todos o corazón do espanto e os ollos non coñecen pero un rumor sen verbo vai pasando entre os corpos como un cadáver manso. ¿Quen pode comprender agora este labor de purga, a escuma morna, as ondas que non caen e fica o mar no alto e nunca baixa? Unha espiral medoña de sal vitrificado. Beira seca da chea da maré convulsa, pedra, estatua. Os nenos baixan á praia para ver o acibeche do mar, os nenos mudos. Duro, de hule, cartílago de lesma, o tempo sobre os cons, o lombo dos penedos a ferver. Lama de aceite podre o silencio do goberno, cadeas e ferrollos, sudre, escoura, odio de mar e de estratexia de ventos e de ciencia. Cego dentro do mapa o presidente. Mocasín de cristal, o rei, o rei de quen, a danzar un minué na pista das areas. Manuel Fraga Iribarne sepultado debaixo das columnas oceánicas da infamia e da vergoña, regresa á condición de seu, calcárea, e o seu discurso na derrota final semella que aínda ordena pero implora. Desaparecido no fondo dos lameiros de alcatrán do esquecemento. E o mar, carbón, e o pobo ardendo. Carne viva nocturna, os mariñeros en patrulla desperta cos aparellos bravos da vontade en asalto, aritmética e soño do cerco e o palangre, mar arriba até o cimo con ferros de labranza nova contra o lume abisal, contra a galerna negra. E a xente toda de corpo aberto en rede. E o pobo que non para de arder. Vexo a xente acudir e congregarse vagarosamente, desembocar desde calellas limítrofes, baixar por esqueiras e túneis, achegarse desde todas as estremas do día e van entrando na figura absoluta dunha rosa compacta de sangue e cantan e camiñan tocándose e rozando as paredes e non caben e vai enchoupada a multitude, cobra, boa constríctor, medra máis alta que as paredes, berra, feroz, feliz, a xente, un río desferrado, e danza en derredor e somos todos en condición de océano ou de bosque. E segue a tarde aberta en flor de ira e hai palabras que veñen rúa adentro a furar nos alicerces, chega luz aos sobrados, voz de lonxe, hai un barco ferido cunha frecha de xofre a barlovento, unha espiral medoña de sal vitrificado e o lombo dos penedos a ferver, pero un rumor sen verbo vai pasando entre os corpos como un bosque que nace da semente da escuma, multiplícanse espellos, asembleas, convoca a furia, estoura un lóstrego de ourizos na raíces de nunca, a multitude, cobra, máis alta que as paredes, maré do pobo a arder. XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ CÁCCAMO 19 Xaneiro 2003

© 2006 Biblioteca Virtual Galega