BVG     Atrás

Polo tacto descubrira as mais das cousas; como os pós da mica vella adoitaban apegarse aos dedos cando rozaba as paredes da igrexa; o mesmo coa tinta do xornal do día. E se mollaba coa lingua as xemas dos dedos íanse con ela os cabelos roxos das nenas que bulían fugaces cara á escola pasando polo seu lado, o camiño esbabexado de caracois, a cute liliácea dos allos que espía con coitelos; todo ficaba dentro dos dedos e daba chegado aos ollos por distinto camiño.      Ela non era cega, pero asexando entre portas e dentro de armarios durante toda a vida dera en recoñecer que é unicamente polo tacto que fican dentro do corpo as lembranzas sendo como estigmas. Nin palabra, nin beixo, nin cheiro perduraban tanto no seu corpo como ao marcarse por embaixo do dixital, por embaixo da pel toda, na endoderme, como xuvenca marcada de antigo, papel con cicatriz.      Despedírase do home no hospital, tocando cunha man as ondiñas daquelas súas unllas vellas e renegridas de terra e de tabaco, e a outra recibindo o frío da barra metálica do somier. Pensaríao sempre daquel xeito, como en poucos minutos o ferro e a nácara da unlla impresa de terra recolleran a mesma temperatura afacéndose a ser vellos e á súpeta inercia. Á morte tocouna cun dedo moi lene e atrapouna entre o maimiño seu e as pálpebras de seu home, que foi abaixando como moitas veces erguera as persianas de madeira, aquela arritmia de listóns entrechocados que fora o son de cada mañá durante máis de corenta anos.      Dentro dos seus dedos ficaran tamén ferida de fritir, queimadura de pasar o ferro, primeira bombilla chegada ao lugar, apertón furtivo de mans suadas ao bailar e, en lembranzas descolocadas, a sorprendente ferida sanguenta que non doía, o peliño de arañeira do fillo cativo, un tirón para estarricar a moa e desprendela do sitio, o sangue de despois, o cañoto rinchante dun grelo que cede, a tenrura nun pescozo de galiña que se retorce como limón e garfo para facer co garfo zume de limón, o sangue quente e gordo sobre pel nova de coello, herba de namorar, aceite de oliva frotado entre polgar e índice, lugar do amor, auga de bendicir, tanta tanta madeira.      Cos anos colleulle o tacto á soidade e ao silencio; sabía que o seu punto era deixarse tocar e abanarse como un animal sen dono e aí, no lugar de reclamo das bágoas, inventar un percorrido por toda a casa, só cos dedos. Aprendeu a deixar os ollos atrás, e o cheiro e sabor das cousas ficoulle para sempre embaixo das unllas, aínda que todo sempre estaría entremesturado cunha lenta tatuaxe de terra e pel de pataca.      Así as cousas cambiaran de cor co tempo posto nos dedos; os gatos xa non eran como tigres senón como corvos cadrúpedos, as flores todas carbónicas e cheirentas, a carne negra, a pedra pizarra, o aire en loito, o día viúvo, as contras como pálpebras pechadas, e os cuartos, o corredor, a cociñas, as olas, as horas todas, un percorrido de dedos e mans, xa non unha posibilidade, eran xa unha imposibilidade de ollar.      Á morte non a viu porque se confundira polo seu ton tan negro co resto da casa e fora intanxíbel durante todo o tempo en que a rondara. Non afeita a escoitar como asexaba con ruído de ratos e insectos por detrás dos armarios, deron en xogar unha tras da outra ás escuras a unha pita cega indescifrábel onde unha non sabe que está xogando e a outra é cazadora e nin avisa.      Durante días apartou retratos das paredes, asustou as regañas entre as pedras, chantou as unllas entre as costelas das árbores e a casa era xa negra profunda. Tentou pronunciar unha única palabra, pero na boca tiña o peliño de arañeira do fillo cativo; non escoitou como se achegaba a negra tola, con besbesello de cascudas e limiar de velenos, porque aos oídos apegáraselle o renxer do roce contra teas e empedrados. O aire tampouco soubo a nada, porque o zume de limón feito de limón espremido con garfo non deixou saborear o inverno que se afacía á casa, nin deu cheirado o xofre que ven pendurando da luz amarela, porque a poería que ergueran os dedos ao remexer era un escándalo de fumareus invisíbeis.      Tocáraa sen querer, atrapando o tacto no aire. O tacto da morte imprimírase nela xa moito antes polo que repetiu aquel frío metálico, aquel medo nas unllas que agora eran dela. Quixo abaixar as pálpebras pero xa o fixera había tempo. Afíxose ao corpo de aire da outra e fixo unha oración pequena, para os seus adentros, pedindo que a súa lousa fose impresa a doble cara. Nunca tocara as letras do seu nome. Pensou se desde o mais alá as rozaría do revés, como nun espello.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega