BVG     Atrás

Teño MEDO.      MOITO MEDO.      O corazón latexaba moi de vagar. Quizais demasiado.      A entrada da casa e o corredor eran os de sempre, pero con tanta xente neles parecían distintos.      O comedor.      Estaba escuro, as cortinas corridas.      Silencio.      Case silencio.      Había unha respiración que non se oía. Asustoume.      Dende a escuridade, todos dirixían a mirada a un mesmo lugar, no que había tres puntos claves: o do medio; era el.      Tamén entrei, tamén.      Un bico que sentiu, coma tantos outros que lle deran nesas últimas horas.      Pero entón alguén pronunciou o meu nome.      Xirei a cabeza, unha vez máis, e por fin vino; vino por pouco tempo, porque o brillo que enchía os meus ollos fíxose líquido e ensombreceume o campo de visión. Pero na miña mente xa estaba a súa imaxe gravada.      A súa cara, de cor parda, alba... de cera.      As súas mans inmóbiles... sen vida.      O seu traxe...      El. O seu corpo... o seu corpo... sen vida.      Seguía parada fronte á súa figura inerte, mirándoo. O ritmo do meu corazón cambiara totalmente. O seu bombeo deixara de ser equilibrado e compensado para converterse nun ir e vir de palpitacións atropeladas.      Negaba coa cabeza. Non sei o que, pero eu negábao.      Abraceina.      Apertoume.      Xuntas choramos.      As bágoas bañábanme o rostro, temperadas. Eran bágoas que acumulara o meu corazón todo o tempo ata ese intre. E agora agromaban, moito despois de que os meus sentimentos desen máis e máis voltas.      O corazón engúrraseme, húmido e tenro. Un corazón como aquel que había pouco deixara de funcionar, pero nunca de querer, para deixar sen vida e dar morte. Era un corazón coma o meu, que un día deixará de regarme o corpo.      Xa de pé seguía a miralo. Apertaba os beizos. As fontes dos meus ollos seguían manando mentres, de costas, retrocedía ata a entrada sen deixar xa de observalo. Non era o sitio máis idóneo para min, por iso marchaba; con todo non era capaz de aparta-los ollos da súas pálpebras baixas.      Media volta. Estaba forra.      Mentres saía da casa, mirábanme; e recoñecín que as miradas que se pousaban en min eran as mesmas que eu botara sobre as primeiras persoas que vira chorar naquela casa.      Había tempo que non falara con elas. Alí viñeras. Alí estaban. Así as vira, chorando, porque tamén elas o querían.      O vento movíame o cabelo e secaba a miña face.      Pensaba. Lembraba. Falaba.      Xente. Xente. Moita xente que pensaba, lembraba, lamentaba.      O tempo non me pasaba, ó contrario de tantas outras veces. Sentía o meu corazón plisado que non se despregaba. Os segundos case non avanzaban.      E o ramo de rosas na man. Seguro que recendía ben, pero o suave aroma das flores non conseguía apartar do ambiente a sensacións de pena e cansazo que amosaban tódolos rostros.      Abriuse o paso no corredor da estancia.      A casa baleira. Saía o cadaleito.      ¡¿Papá?! Si. Papá tamén o levaba a ombros.      As rosas e os verdes comezaban a coller máis consistencia, coma se se comprimisen e trocasen os seus pétalos por metal. Pensaban. Cada vez máis.      Mireinas. Eu tremaba.      Chegaron ó coche. Entón reaccionei.      O brillo da cor caoba da caixa pareceume o reflexo dun sorriso que o tío me enviaba, e cando a miña boca se abriu para contestarlle, a ela chegou o sabor salgado do zume dos meus ollos.      Camiñaba a modo entre as flores, entre a xente, entre as miradas...      Acendeuse o motor. Baixabamos.      Un camiñar lento e inseguro.      O sol facía brilla-los rostros bañados. Ese sol que había días desaparecera, fixera hoxe a súa reaparición para alumarlle a el o último camiño que ía facer.      Pequena, de pedra, a igrexa esperaba.      Os fieis escoitaban. Eu só oía.      Tiña os ollos cravados no cadaleito. A miña mirada traspasaba a madeira e os ramos vendo o interior. Víao a el.      Tío, tío —chamábao.      Víao xacendo sobre o pequeno habitáculo, entre as súas roupas, sen engurras.      A súa cara seguía sendo de cera, dura e fría como a pedra daquela igrexa escura e húmida, que recollía tódolos lamentos e suspiros contidos naquela tarde.      Levaba moito tempo sen move-las mans que nunca estiveran quedas.      Intentaba lembrar tan só unha das moitas coplas que con facilidade pasmos creaba e me cantaba, pero non fun quen de facelo.      Daquela o pánico percorrera o meu corpo, case xélido.      Lembraba a súa voz, o seu último consello, pero non unha cántiga.      Creo que comecei a tremer, non o sei moi ben.      Tranquiliceime ó pensar naquel libriño, vello e relido, pequeno e descoidado. Trouxérao de América, do seu querido Bos Aires.      Regaláramo; lembro como e cando. Foi naquel intre o meu máis prezado tesouro.      Seguía tendo o peito forte. De pouco lle valera na súa loita coa enfermidade que o acometera.      Alguén me prendera polo brazo acariñándome.      Xa volvín ve-lo ataúde, cuberto de flores. Levaba moito tempo chorando. Intentaban tranquilizarme.      Non foi mellor. Chorei máis aínda. Estaba cuberto de flores.      Erguín a cabeza.      Aquela figura do crucificado nunca me significara tanto. Mirábao. Mirábao en fite. Ó tío tamén o miraba. O tío... estaba morto.      Outra vez o ramo na man.      O camiño ó cemiterio era curto.      Pasei todo o tempo mirando cara a atrás. Non quería despedirme.      Moita xente. Moita xente.      Ninguén se podía mover.      A parta aberta esperaba.      ¡Non o leves papá! ¡Non o leves! ¡Non o leves!      Todo llo dicía sen pronunciar palabra, sen move-los beizos.      Só falaban os meus ollos e o meu pensamento.      Ergueron a caixa. Entrou no nicho.      Non...      Achegouse o seu fillo, case sen forzas, e deixoulle un bico.      Eu tamén lle dei un bico, que non foi o derradeiro.      Choramos todos.      O fillo estaba apoiado na parede, sen pulos para moverse, ó carón de seu pai.      Moitos comezaron un pranto lene e suave, amortecedor.      Mentres, selábase a súa vida con cemento branco.      Pouco nos quedaba que facer.      Aínda seguiamos alí.      Mentres facía o camiño en silencio e coa mente pouco clara, imaxinábame sentada nos banzos da capela do nicho falándolle.      A través da xanela do coche o ceo escurecía. As curvas eran suaves.      De noite, na cama, sen durmir, recordaba con angustia aquela primeira tarde que chorara para el. Dezaseis relatos (1995)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega