BVG     Atrás

DOUS      (O doutor Casandro Cebreiro e a señorita Beatriz prepáranse para unha sesión fotográfica que testemuñe o seu compromiso de voda. O galeno viste un traxe de raias de pano inglés e leva un caravel branco na botoeira. Beatriz loce un vestido de veludo entalado na cintura, cunha saia de pregues estilizados que chega ata o chan. Os cabelos castaños, estrelecidos de vetas rubias, cáenlle en suave filigrana sobre os ombreiros. En escena hai tamén un fotógrafo cunha cámara de paxariño, desas que precisaban sal mariño e nitrato de prata para as placas. Aparece ocupado en colocar un fondo no que se ve un xardín de vizosa vexetación, fontes con chafarices e un palacio monumental ó fondo. Nunha das ventás máis altas do edificio percíbese ó lonxe unha muller asomada sobre o peitoril, vestida de negro e pintada sen ollos no cadro.)      BEATRIZ.- (Enfastiada) Non me gusta este pano. Nas fotos de compromiso que fixeron no pazo as dúas irmás do meu pai tamén aparece este mesmo fondo. E a ningunha delas a serviu a sorte.      O DOUTOR CASANDRO CEBREIRO.- ¿Que queres dicir? ¿Por un acaso pensas nun mal fado?      BEATRIZ.- Parecerache unha tolería, pero para min que agacha algún feitizo, unha sorte de escuro encantamento.      O DOUTOR CASANDRO CEBREIRO.- ¡Bah! ¡Parvadas de mulleres, sempre atopando misterios onde non os hai!      BEATRIZ.- ¿Ollas aquela muller?      CASANDRO CEBREIRO.- ¿Cal?      BEATRIZ.- (Sinalando cara ó pano) Aquela, aló ó fondo, nas ventás altas do palacio. Está vestida de negro e non ten ollos. ¿Decátaste? ¡Non ten ollos! O pintor desta tea condenouna a unha cegueira eterna, á imposibilidade de ve-lo mundo e comprendelo.      CASANDRO CEBREIRO.- ¡Vaia, eso si que é unha babecada! ¡Por Deus, Beatriz, afasta da cabeza esas pantasmas que cegan o entendemento!      O FOTÓGRAFO.- (Mentres retoca a tea pendurada da parede) Eu, se queren, retiro o pano e aquí paz para todos.      CASANDRO CEBREIRO.- (Enérxico) ¡Déixeo, eu non cedo ante fantasías vanas! ¡Andariamos ben se a imaxinación se impuxese á realidade e determinase os nosos actos!      BEATRIZ.- Pero Casandro, non te alporices. Pensa na anguria desa escuridade sen fin... nesa soidade turbadora dos cegos. A min éntranme calafríos.      CASANDRO CEBREIRO.- (Ton insubornable que non quere deixar de ser afectuoso) Casandro Cebreiro entende o que faga falta, é un pozo de comprensión e ti ben sabes que serei o teu escudeiro fiel ata que a morte nos separe. (Aloumiñándoa) E agora déixate de ilusións peregrinas e ven aquí, que temos que facer unha boa estampa para lembrar este día.      BEATRIZ.- (Mentres se colle do brazo del e se sitúan diante da cámara) Xa che dixen que aborrezo as fotografías. Tiña razón o meu pai cando dixo que sempre saio nos retratos con cara de egua cansa.      CASANDRO CEBREIRO.- (Rindo) ¡Que boa parella, un príncipe e unha egua! ¿E de que lle pode servir unha egua a un príncipe? Acódeme á cabeza unha boa idea, pero mellor calala.      BEATRIZ.- ¡Ti sempre tan libertino!      O FOTÓGRAFO.- (Coa cabeza tapada polo pano da cámara) A señora, un chisco para diante. ¡Así! Un sorriso sen vergoñas. ¿Están preparados?      CASANDRO CEBREIRO.- Dispostos a encara-la inmortalidade.      O FOTÓGRAFO.- ¡Mirando para o paxariño! ¡Pío, pío, pío! (Prodúcese un fogonazo) O que a fotografía xunta para sempre, que non o rachen nin o mundo, nin o demo, nin a carne.      CASANDRO CEBREIRO.- Este fotógrafo é un filósofo e ademais pía como é mandado. Con xílgaro de semellante caste dá gusto facerse inmortal.      O FOTÓGRAFO.- Pois élle cuestión principal saber piar con arte. Algúns parecen galiñas. (Dispoñendo a nova colocación da parella) Agora, a señora sentada e vostede de pé. Dáme a espiña que van saír retratos de causar admiración. Non hai moitas parellas con esta galanura.      CASANDRO CEBREIRO.- (Aloumiñándolle os cabelos a Beatriz) É que esta egua ten crinas de ouro e ollos incertos coma a noite... No seu lombo hei percorrer tódalas veigas da ledicia.      BEATRIZ.- ¡Ai, esa boca apodrecida polas músicas de bo celme!      O FOTÓGRAFO.- (Outra vez detrás do aparello) ¡A mirada fixa coma a pedra dunha sepultura! A señora más preto do señor... ¡Pío, pío, pío, o paxariño co seu rechouchío! ¡Pío, pío, pío! (Un novo fogonazo) O dito: uns retratos para enmarcalos na casa dun ourive.      CASANDRO CEBREIRO.- Han ir enmarcados en madeira de castiñeiro para que a couza teña onde rillar ata fartar. Tódolos desta caa están así e eu respecto a lei do costume que impera no templo do meu sogro.      O FOTÓGRAFO.- (Desmontando a cámar) Sendo así, que o carpinteiro se esmere.      BEATRIZ.- (Dirixíndose ó seu prometido) Non fales de máis. Valente teima a de figurar entre a recua de figuróns solemnes bendicidos pola morte que penduran do salón das festas. Cando era nena e entraba alí tremaba de medo ó descubri-los retratos na escuridade.      CASANDRO CEBREIRO.- (Cara ó fotógrafo) Xa ve vostede, criada nun casal honrado pola fartanza e fala como se entrase no pazo de doncela.      BEATRIZ.- ¡Cala, boca sen acougo! ¿Sabías que os retratos nesta casa mudan co tempo? Ó avó do meu avó saíronlle cornos de cuxo. E á miña avoa anubróuselle a vista ata desaparecerlle de todo como á muller do pano. Foille minguando, e unha meiga que fala cos idos dixo que agora é cega entre as almas do Purgatorio. ¡Que saberás ti de retratos! ¿Ninguén che dixo que un irmán do meu pai que morreu de novo desapareceu do cadro? Por eso está pechado o salón das festas, para atrancarlle a entrada a un pintor que finou neste pazo colgado dunha corda. El é o artista que acode desde as ribeiras da Morte a cambia-los trazos que fixera en vida... (Queda pensativa) Non debía dicir esto diante deste home (Polo fotógrafo). Pero ás veces falas tanto que nin unha lousa che daría coutado as verbas.      O FOTÓGRAFO.- Por min non teña perda. Eu ben lle sei do que fala. Sen ir máis lonxe, o meu pai aparéceseme de noite con forma de paxaro e dáme por pensar que vou enriba del voando e fotografando o mundo desde as alturas. Por eso do paxaro penso eu que será o de saírme tan ben o pío, pío.      CASANDRO CEBREIRO.- ¡Qué fato de dementes! Ande, vaia co p ío, pío dar un paseo polos aires a ver se aparece un falcón e lle encapuza os miolos.      O FOTÓGRAFO.- Non se incomode comigo, que marcho de contado e déixoos con Deus. Saúde e ata que vostedes o desexen. (Desaparece pola porta.)      CASANDRO CEBREIRO.- ¡Casa de Luzbel! ¿Pero que desatino é ese dos retratos? Di, ¿con que demencias me agasallas diante do fotógrafo neste día do noso compromiso?      BEATRIZ.- (Paseniñamente, dominando a situación) Querido Casandro, nesta casa nada é o que parece.      CASANDRO CEBREIRO.- Pero os cornos que lle saen a un, a vista que se lle murcha a outra... Toda esa ciscallada de soberanos disparates, ¿son verdade?      BEATRIZ.- (Enigmática) Si e non... Médico tiñas que ser. Queres diagnósticos precisos e aquí non hai branco nin negro.      CASANDRO CEBREIRO.- (A piques de estoupar) ¿Queres xogar coa miña paciencia? ¡Esa risiña choqueira vaime rebenta-lo tempero!      BEATRIZ.- (Conciliadora) Unha noite, cando eu era pequena, choveu a cachón no gran salón. Adiantárase o inverno e aínda estaba sen retella-la casa. Os cadros quedaron enchoupados e houbo que poñelos arredor dunha lareira e facerlles lume unha semana enteira con boas toradas de carballo para que recuperasen a súa faciana.      CASANDRO CEBREIRO.- Eso explica...      BEATRIZ.- Eso explica que se lles murchase a luz e toda a familia quedase mergullada nunha tona de sombra. Pero o meu pai xura que non foi a auga a que lle deixou cornos ó bisavó ou a que esborranchou a face do tío novo. Refire con teima cega que as imaxes volveron se-lo que eran e que unha mala feiticería foi a causa de todo. Conta que os cornos agromaron anos despois.      CASANDRO CEBREIRO.- Andrómenas de vellos visionarios... Por forza tivo que se-la humidade a causante da deterioración. Por un intre mancoume o medo.      BEATRIZ.- Antes rías oufano porque o medo era o meu visitante.      CASANDRO CEBREIRO.- Pensaba no pacto que nos liga ata a morte, no segredo que sela a nosa unión para a eternidade. Todo eso dos retratos fíxome dubidar, e en medio desa galería de trastornadas demencias asaltoume a imaxe da túa irmá Ifixenia rindo a gargalladas. Burlábase de nós.      BEATRIZ.- A min ás veces tamén me vén á cabeza e sinto un calafrío de lume percorréndome toda.      CASANDRO CEBREIRO.- (Cóllea con firmeza entre os seus brazos) Agora non podemos sucumbir. Hai que ser fortes. A súa vinganza máis terrible será converternos a nós en tolos, facer que o noso arrepentimento se convertese nunha implacable loucura.      BEATRIZ.- Por veces penso se o que fixemos non será xa para sempre un cravo ardendo que crucifica o noso destino.      CASANDRO CEBREIRO.- (Bicándoa) Seremos felices.      BEATRIZ.- Pregúntome de que xeito.      CASANDRO CEBREIRO.- Herdaralo todo e eu heite cubrir de agarimos. A proba máis grande de amor que che dei foi pechar para sempre a Ifixenia por tola. Acabáronse os ciumes e ela xa non anda detrás de min para entregarse ós meus bicos.      BEATRIZ.- Pois bícame a min agora. Bícame forte polo noso amor e polo noso segredo.      (A luz concéntrase na parella e vai amortecendo ata facerse o escuro total.)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega