BVG     Atrás

I OUTÓRGAME fértil olor a espiga, sabor extremado e ardente. Rógoche ofrenda de humidade e terra, laranxas caídas, figos e cipreses, boca entolecida na frescura. Entrégame tempos, esporas de fentos na tardiña, presaxios de natureza vizosa e ricaz, bandoleiros salvaxes. Outórgame dondo leito de plumas e folerpas, mazás de ouro, firmamento lixeiro. Rógoche estepa inabarcábel, ventos que percorran os brazos (cabalos a galope, eguas desbocadas), lirios turbadores, présas terríbeis, madeiras secas que ulan a deserto, bóvedas subsaharianas e latexantes. Ai, as orquídeas que provocan! Ai, esas herbas que danzan! Ofrenda de corpo e neve: último suspiro (a intimidade absórbenos).                             II ÉRGUENSE as flores fortemente almiscradas, adivíñanse labirintos, dédalos luminosos e atraentes. Procuras espigas de trigo; procuro na sensación a lingua voluptuosa (uvas nos outeiros, lumes sobre os lombos). Os dedos intérnanse en xeografía salgada e áchanse mirtos delourados, meles silvestres en seos exquisitos. Reméxense nos corpos as terras antigas e esquecidas, a vizosidade incríbel, os socalcos fresquísimos das puzas e as palmeiras. Ai os fentos que se axitan no teu torso cultivado! Procuras vulva de sal e vento, augas escorrendo do delta, braña luminosa. Penetras por territorios inexplorados, viaxas ata as tundras do corpo que insinúa, lévasme por carreiros, tornas estes espacios en estepa infinita. Ai, o ventre en que xorde doce flor de fariña! As alturas provocan unha luz que se verque e agroman de socato suestes entre o trigo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega