Sempre irmá. Poesía en tón menor

 

(Texto íntegro)

 

v2puravazquezsempreirma001.html

Imos chegando as dúas
á cima do cachón.
Da lábil onda.


Porque somos dous ríos,
e unha corrente soa.
Un só mansío.


Xunguíronos as mesmas
singraduras.
Os destinos lonxevos.


Por eso navegamos
xuntas no tenro mar,
pro final agardado.


Coidamos sempre
searas abondosas
e cumpridas.


Un ledo saoarío
abrollounos ardente
dentro do corazón.


Estamos tristes. Outonece.
E no Salto do Can
xa non hai flores.


Aquelas que adubamos
con mimo. Co estronicio
de paxariños ledos.


Devasadas de ditas.
Na espelunca do tempo
alucinante.


Con túneles e vougos
no centro dos insomnios
sofrimos as mareas.


E os cárvavos
sombrizos.
Desolados.


De vagar descorrían
envorcos de regalos
espaiados.


Entre brañas
dunha flora polar,
de cinza e xelos.


Pedra a pedra
derrubamos os muros,
as maliaxes,


na aba da terra.
Cos agromos
das sementes doadas.


Escoitabamos voces.


Efémeros alems
e segredos designios
soletreaban memorias.


Pontes a separarnos.
E foi o camiñar,
o bifurcarnos.


Anceados paraísos
abríronsenos lonxe
os distintos camiños.


No souben
rexeitar
doces promesas.


Ousadas ambicións
a incertos paradisos
me levaron.


Dín con ledas
vertixes de valeiros.
Tamén ditas.


Chegaron os adeuses.
O camiñar a soas.
A incerteza do vóo.


Os grandes barcos.
E o namoro
do mar.


Abreuse a vida:
Perfiles de cibdás.
Illas fermosas.


Barcos.
Peiraos.
Paxaros.


Espacios. Soedades.
A liberdade. A luz.
A voz crecente ardendo.


Abrollando entre
sámagos o mundo
amañecía nos meus ollos.


Vimos o pobo
no seu fermoso sono
asoballado.


Desandaban os ríos
por valgadas
esbarando.


Pasou a noite triste.
As verdes obsidianas
asomaron coa luz.


Albas nacentes, ledas,
voltaron cal paxaros
desterrados.


Teu destino foi doce:
Un sementar de ideas
en inocentes adros.


Foron ventos
a zorregarme
a mín, a pasaxeira.


Lóstregos e tornados.
I exóticas paisaxes
a engadarme.


As fronteiras abríronse
amostrándome mundos
de tenras primaveras.


Saíanme ós encontros
inzos de seivas.
Bosques abondosos.


Ríos e lagoeiras
de caimáns aseitando
coa preguiza.


Infinitas sabanas
con serpes.
Gazamalos.


Atrás quedaban poldros
e gacelas roldando:
Os bisontes das brétemas.


As chairas frondosías
da neve
apousentándose.


E os cimeiros da choiva.
E os orballos
guindando das fiestras.


E alí quedabas tí
coa túa presencia.
Trasfondo da distancia.


Singradura serena
das pegadas e adeuses,
agardándome.


Cantas veces
te ollei no ouro das nuves
e dos mastros.


Eras
a imaxe
da nostalxia.


Eu, como un lémur
embebida
de escumas e distancias.


Contraluz
dos espellos
e das lúas.


En xelos
e corais
endurecinme.


Roída fondamente
por saudades,
maliaxes e tormentas.


Fun canturío
de chuvia melancólica
cramando.

Sol deloirado.
Sombra
sen apouso.


As mágoas abondáron
Ganei as bolboretas
esplendentes,


e perdín
as herbiñas
dos meus adros.


Nas noites viñas
sempre
cos velliños.


E bradábame
a entrana
por retornos.


Os acougados
mares
e os solpores,


xelábanme
nos vougos
das memorias.


Cegábanme
os avutres
dos desexos.


Día a día
tecín tramas cos fíos
da tenrura.


Non tiña perto
os ríos. Manantiaes
para aledarme.


Soñaba o mar.
O froito cobizado.
O azogue das estrelas.


No bico verde
dos espellos. Nas ondas.
Nas doiradas.


Esquíos da saudade
e bestigos ousando
abocadarme.


Foron moreas de anos
derrubando
pontes de ir e tornar.


Sigros de terneza
en cántaros de tempo.
Ardían ceos de chamas.


Secretos cálices
e costas coñecidas
a cercarme.


Panos chamando.
E voces xermolando
afincadas raigames.


Flamexaron bandeiras
ancorándome
en bahías de loitos.


Mais sempre ía de paso
para voltar por túneles
de escalas.


Os debezos roldaban
porfiantes.
Nas noites aseitaban.


Desvivíanme
vougos de sombras.
Dúbida. Inquedanzas.


Os valeiros
coas tenras elexías
se poboaban.


Falábamos do tempo
esvaecido.
Dos regresos.


Das tristuras voraces.
O noso amor de irmás
nos convocaba.


E as dúas agardamos.
Tempo celestre.
Orballo melancólico.


Tí non querías
que fose tras de anceos
secretos e sonánbulos.


Eu ataba ós solpores
as velas
dos meus barcos.


Collía en ríos de ouro
a flor do sol,
xogando


con espellos de vidros
nos ancestrales
ámbitos.


Cecais foi cando os lirios
magnolias, xazmineiros,
e calandras


envolvían a terra
con neves e con prumas
engadadas.


Eu soñaba.
Eran os nosos adros.
As vizosas leiras.


Cobizados viñedos
de lonxe
me azaneaban.


Voltei. Quedou atrás
o mar inacabable.
A longa terra.


E nos unidas xa.
Non resoaban
nin galernas nin voces.


Os ancestros noitebros
foron morrendo
a eito.


Inda era onte. No cadro
da ventana
había sol.


Cantaba un merlo.
Un pardaliño
branco.


Ledicia no sosego
dos ámbitos
colmados.


Agora estamos nos.
Cansas criaturas
dos soños e dos prantos.
¿Sabes, irmá?
Os hortos
están ledos, aínda.


Quizáis coas neves
vanse achegando os poldros
da invernía.


E o camiñar a soas, o mesmo
que os sopores do tempo.
Como as aves...


E todo sexa frío
no palpado silencio.
Nestas neves.


A luz do corazón
vai por bestigos
e lustros devorada.


¿Onde estarán aquelas
criaturas
que fomos


coas ondas
a correr,
á beira nosa?


Xa levamos no peito
a longura do mar,
os seus sargazos.


Mais aínda se apousan
gaivotas nos arames.
Anduriñas.


Somos vertixes
de longos anos
madurados.


Úberas vidas
acaso declinando
en mansedume.


A nostalxia que arde
nos cercados das lúas.
Nos rescoldos.


A noite atada
a codia
do vexetal latexo.


Que os pasos se nos perden
en nebras e distancias,
en paisaxes e sámagos.


Mais aínda
hai solpores
de esperanzas.


Pensabamos que todo
sería
eterno:


A infancia rosa.
As primaveras.
A nosa idade.


As tenras outonías
debullan as saudades.
As certezas,


e inda medran as sombras
nos loureiros,
con páxaros e lúas.


Quén poidera,
ollar de novo a luz.
Acugular a vida.


Ouvir a música das cítolas.
Lelías de paxaros
espertándome.


Tempo que chega e morre.
Tempo lábil.
Efémero.


Xa non hai presa de ir.
Nin temos medo
de perder o tranvía...


Buscamos unha lámpada.
Só fican sombras. Fiestras.
E neves e labercas pola area.


Quén durmira outra vez
nas illas celmes
da esperanza.


Deus diunos o cantar.
O albeiro.
A sazón da palabra.


A palabra lizgaira.

Esa forza que xurra
nos cimeiros do sol.


Deunos o bocarrío
onde nós atopamos
a ledicia.


O pulo que soergue
o abraio dos baleiros
balbordados.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega