Selva negra

 

Fragmento

 

A verdade do que sinto non é verdade porque a sinta  é verdade porque o conto

A ALEMANA


A verdade do que sinto
non é verdade porque a sinta
 é verdade porque o conto.

José Bergamín

 




1

CANDO O FUME BAIXA

     Di Marcial que dicía Pessoa que a mellor maneira de escribir é dici-lo que un sente servíndose da gramática. Eu gramática non sei moita, pero si o que sinto; seino e vouno contar. Non sei se coa finura que di Marcial que tiña o Pessoa ese, pero contar vóullelo contar. Aforrarei moitas descricións e detalles nos que se deteñen os escritores de verdade, pois paréceme a min que o único que conseguen é aburrir. Pero iso si, ¿saben o que lles digo?: que me gustaría un montón que comezasen a ler e non desen parado; que estas letras tivesen un magnetismo especial e quedasen todos apegados nelas. Porque é moi triste coller un libro e sufrir para pasar da primeira páxina, ¿non lles parece? Polo menos a min pásame con eses libros que nos manda le-lo maricón de Anxo. ¿Quen lle diría desa merda de libros que nos obriga a ler? ¡Que cabrón! A min xa me colleu manía desde o primeiro día: o tío chega en plan chulo, míranos coma se nos fose mercar, séntase, abre de lista e ponse a chamar un por un.
     Mentres chamaba, algo por rir e algo porque era certo, a min déuseme por lle dicir a Lidia que estaba a canda min: "Que pouquiño vale, ¿non si?". Cagueina. Non sei se me escoitou, pero o certo é que quedei marcada. Cando chegou ó meu nome, miroume ben mirada, púxose un chisco coloradote arredor das gafas e soltoume un: "¡séntate, séntate!" que non vira a conto pero resultou moi significativo. E cando ía tratar de aclarar que se ocultaba detrás daquela mirada e do "¡séntate, séntate!", espetoume con moi mala uva: "Conque xa atopámo-la simpática da clase, ¿verdade?". E como me debeu notar con forzas para lle pedir unha aclaración, cortoume en seco: "¡Que te sentes!, i¿entendido?!". Eu non me movín porque xa estaba sentada, pero as cousas empezaron a ir moi mal entre os dous desde ese primeiro momento.
     A todo isto, xa lles debería a ter dito que todos me coñecen por a Alemana, aínda que o meu nome é Mar, que estudio administrativo en F.P, e que agora mesmo estou coma se un fume mesto que baixase do Curota atravesase a ría e se pousase enriba de min para me aniquilar. Cando este fume baixa e me aplana, non me queda a penas nada, só unhas ganas tolas de escribir, de me escribir...
     Pero tranquis, ante todo moita calma, que non me vou reducir a chorar. O único que ocorre é que se cadra chímpanme fóra do insti. Ese é o problema. Moi probablemente a partir de mañá non poderei volver a ese colexio. Xa sei, xa sei que tampouco é ningunha desgracia abandonar unha porcallada de instituto, pero... ¿que fai unha rapaza coma min, sen cumprir aínda os dezasete, se non está matriculada nalgún centro de estudio? (Iso é o que lle escoito dicir a tododiós.)
     Ocorreu todo por unha historia do máis boba. (Perdoade un momentiño: ¿Que vos parece se poño unha cinta de Scorpions?; é que a min alucínanme. E ímonos tratar de colegas, tío, que aquí non se está a enganar a ninguén.) Resulta, como xa vos dixen, que desde o curso pasado as cousas marchaban mal entre Anxo e eu. Anxo é un chalado. Un destes profesores taladrados cos que te atopas en calquera colexio. Abreviando: que está zumbadísimo. Pero por se non chegase, é cabrón.
     Comigo pasouse. Veu a por min descarado. É certo que eu non sei moito galego. Iso é verdade. Co conto de que estiven en Alemaña agora non sei moi ben nin o alemán nin o castelán nin o galego. Pero aínda así non é desculpa para actuar como actuou. Xa non foi razoable cando se empeñou en que había de le-lo mesmo número de libros que lían os meus compañeiros, e menos en que debería facelo a idéntico ritmo. Eu non podía. O imbécil sabía perfectamente que se me facía moito, pero tan pronto chegaba o día de entrega-los resumos, como non tina case nunca rematado, sorría malignamente, apuntaba non sei que garabatos na súa libretiña de notas e espetábame a frase máxica: "¡séntate, séntate!". Eu nin me movía, porque xa estaba sempre sentada, pero con iso parecía que se daba por conforme. Así fomos tirando unha temporada.
     Daquela eu estaba algo esperanzada de esquecerme do Anxo porque agardaba a resposta da instancia que presentara para non dar galego. Pero as esperanzas esfumáronseme cando me chegou denegada. Teño a seguranza de que Anxo se aledou cando soubo do meu fracaso. Non sei dici-lo porqué, pero aledouse, que llo notei eu.
     Na primeira avaliación, á parte de me suspender, mandou unha notiña á casa dicindo que quería falar con miña nai ou meu pai. Rin a escachar, mellor sería que quixese falar con meu avó. Ó empeza-lo segundo trimestre as súas impertinencias e ameazas foron medrando. Tardou moi pouco en dar cumprimento ás últimas: primeiro botoume fóra da clase un día, despois por dous, posteriormente mandoume ó xefe de estudios, aínda por outra vez despediume ata novo aviso e en marzo xa me adiantou un suspenso definitivo. Por suposto, non lle volvín á clase.
     Así rematei o curso pasado. Suspensos a mazo. No verán non estudiei moito, pero ben, algo si, e en setembro non tiven sorte: en cálculo e contabilidade caéronme dous problemas tirados pero non sei como fixen que me saíron mal. E sabía, que conste. Nas outras, nada: non tiña nin puta. Por iso agora estou a repetir primeiro. Eu xa non quería repetir, pero... os vellos mandan. Así pois, en primeiro seguimos, facendo F.P administrativo, e Anxo —¡como non!—; é outra vez o meu querido profesor de galego. Unha gozada.
     Pero este ano o saúdo foi distinto. Pola vea do cachondeo. Porque o tío é a hostia: para min que ás veces vén colocado e cando está así pasa a clase a rir con chistadas e caralladas; outras vén coma se o comese o demo e non hai cristo que lle aguante as paridas que solta. Eu penso que non está moi ben. Di cada cousa... Podédesme crer: un día chegou a dicirnos que era perfecto, que estaba feito un bollo, que tiña unha beleza estilo grego e parvadas polo estilo. Xúrovolo que estivo a dicir babosadas deste calibre por máis dun cuarto de hora. Está coma unha puta cabra.
     Ben. Corto o rollo. O primeiro día de clase entra neste plan: todo cachondo, cun xersei amarelo moi chachi (a verdade é que vestir viste guai), fumando no seu habitual Marlboro (nós, claro, nin nos corredores podemos fumar), e chega por lista ó meu nome e ponse vacilón. "Aquí está a alemanita. ¿Que tal, muller? A perder outro curso, ¿non? Anímate, muller, que se cadra, cun pouquiño de sorte, ata podes aprobar e todo." Eu calei. Pero continuou: "Non me digas que este ano vés maina. De tódolos xeitos hai que desconfiar, porque estas valquirias designan en calquera momento quen debe morrer e entón..." Non sabía moito de que me estaba a falar, pero como xa se estaba pasando un montón, respondinlle: "Agradeceríache que me chamases polo meu nome. Non sei a que vén iso de alemanita nin o de valquiria". Pero como el nunca quería quedar por debaixo continuou no mesmo plano: "Vaia, vaia... moléstase a rapariga. Pois non te molestes, muller; alédame moito verte con ganas de estar tan formal, pero con iso non che vai ser suficiente para aprobar. Non te fagas ilusións. A propósito, ¿non provirá tanta formalidade dos aires de electrónica?". Os demais seguro que non entenderon moito do que quería dicir con iso dos aires de electrónica, pero eu sabía moi ben por onde vira. O moi porco rebaixábase atacándome por aí porque en terceiro de electrónica está Félix.
     Félix é o rapaz co que estaba a saír (e co que estou, aínda que agora con todo este follón...). Estivera xa algo con el ó remate do curso anterior, e agora, en setembro, puxéronse as cousas algo mellor. A min gústame. É un pouco infantil, pero cáeme ben. Gústalle unha música pésima (Mecano, Rebeldes, Ana Belén e xente así), pero ten moitas cousas que me chaman. A que máis é a súa forma de mirarme: parece coma se me adorase, coma se estivese a mirar a unha deusa. Sei que vos estaredes escarallando, pero de verdade que me tolea como me mira Félix. Moitas noites esperto e póñome a mirar para un punto fixo do teito para velo mirándome, os ollos fixos en min, gozando só con verme. Porque o Félix é así: unha tarde estivemos agachados detrás do pavillón de deportes e non fixo máis que mirarme á cara e dicir de cando en cando: "¡Que gusto me dá mirarte!". Realmente, ás veces, paréceme un pouco cursi, pero teño que recoñecer que me gusta moito, moito, que me gusta que me mire e que me diga cousas tan ridículas coma esas. Outra que tamén me di é: "¿Que queres que faga por ti, Mar? ¿Que queres que faga?". Sei que vos pode parecer unha parvada, pero cando me fala así, eu respóndolle de verdade o que me vén á boca que non é outra cousa máis ca: "Nada, Félix. Só quero que me mires e máis nada".
     Pero corto. Corto porque non vén a nada que agora vos entreteña con estas chorradas. O caso é que o moi fillo de puta de Anxo quíxome baixa-Ia moral tocándome polo lado de Félix. E o malo foi que o conseguiu.
     O mes de outubro foi fatal. Non podía prever que chegase a onde chegou, pero sabía perfectamente que indo as cousas como ían tiñan que rematar mal. Tódolos días que había clase con Anxo, por forza habiamos de ter, el e mais eu, algún encontrón. E o peor de todo era que este ano non me chimpaba fóra da aula. Non. Só estaba a putear, e entón convírialle terme cerca. Como é lóxico, empecei a fana-la tira de clases. A maior parte das veces estaba na cafetería, pero como tampouco estaba moi cómoda alí (este ano o xefe de estudios está en plan borde controlando os que non van ás clases), tiña que largarme e andar paseando soa polas rúas. Mal. Moi mal.
     Tan mal que a primeiro de novembro chamoume Marcial. (Marcial é o titor. Un tío caralludo, de puta madre.) E informoume do que xa sabía: que as cousas estaban negras, que Anxo non paraba de contar mal de min e que estaba encirrando constantemente ós demais profesores para que se tomase unha determinación comigo... Todas esas gaitas. Eu conteille o que me parecía unha pasada por parte de Anxo e que se quería podía traerlle testigos de que o tío se pasaba un montón. Entendeuno perfectamente, pero aconselloume que non tensase máis a corda, que rompía sempre polo máis débil e que xa falaría con Anxo.
     O de sempre. Pero nada. Non por culpa de Marcial, que xa digo: é un tío caralludo, senón porque son desas historias que non teñen remedio. Ademais, a Marcial pégame que lle van outros rollos. O que realmente lle gusta é falar. Fala de ordenadores, de viaxes (viaxou a hostia), de poetas e de música. Sobre eses asuntos si que se enrolla. Cando Marcial fala de tíos como Cunqueiro, Faulkner, Pessoa, Bach e toda esa tropa ata parece que debe ser bonito lelos ou escoitalo.
     Quedei co titor en que trataría por tódolos medios de non tensa-Ia corda máis do que estaba.
     Pero non foi posible. O Anxo tiña ganas de me provocar e non había maneira. O caso é que —aínda non habería unha semana que falara con Marcial—, o asunto desbordouse.
     Estabamos na clase, xa para rematala e, de súpeto, sóltame: "A ver, alemana: en galego, os verbos terminados en ucir, ¿son regulares ou irregulares?". Eu non tiña nin puta idea, pero saíume espontaneamente: "Xa está ben con me chamar constantemente alemana, ¿non?". "Moi ben, Mar, —insistiu el—: ¿os verbos terminados en —ucir, son regulares ou irregulares?". Díxenlle que non sabía e púxose coma unha fera. Coma se fixese un asasinato ou algo peor. Xa tocara o timbre, pero era tal a rabia que tiña que chegara o profesor da hora seguinte e aínda estaba a berrar: que era unha desvergonzada, que me fose rir da miña nai, que el non tiña por que aturar a subnormais, que isto parecía un reformatorio, que el non estudiara para a reinserción de atrofiados e non sei cantas cousas máis...
     Púxenme tan doente e entroume tal furia que me erguín, peguei un portazo e largueime da clase. Veu detrás de min polo corredor ameazándome con non sei cantas medidas, pero non lle fixen caso e marchei para a casa.
     O día seguinte, só entrar no insti xa me mandou a celadora que fose falar co xefe de estudios. O rollo de sempre. Despois de certos rodeos, concluíu que por esta vez podía volver á clase pero que debería ter moito tino porque estaba a xogar con cousas moi serias e que corría o serio perigo de me ver envolta nun serio conflicto... Todo moi serio.
A min o único que me importaba era precisamente non asistir máis á clase dese neurótico, pero semellaba que todos estaban confabulados para me concede-lo favor de poder entrar de novo.
     No recreo tiven que asistir a unha reunión con Marcial, o xefe de estudios e Anxo. Marcial e o xefe de estudios levaban a batuta. Anxo só dixo non sei que detalle, e eu, non faltaría máis, permanecín completamente muda. Acordaron o xa acordado: que me facían o gran favor de me deixar volver á clase e que tiña que dar un cambio radical. Estiven para preguntar se Anxo non tiña que cambiar nada da súa actitude, pero sabía que era mellor estar caladiña.
     Estaba moi mal. Ese día sentíame fatal, case peor que agora mesmo. Félix non viñera ó instituto e ademais levabamos algúns días algo distanciados. A verdade é que non tiña forzas para nada. Á hora de comer non fun á casa. Quedei con Celes, un amigo de Félix.
     Eu non lle pego moito ó costo, pero de vez en cando fumo algún cigarro. O Celes e eu fomos para o taller de electrónica e estivemos a fumar e a escoitar música. (Nos talleres non se pode estar, pero o Celes deixaba moitas veces a fiestra do retrete aberta para poder subir. O conserxe vive a carón pero non sabe de que vai a cousa. Está lelo.)
     A Celes tamén lle gustan os Scorpions. Estivémolos escoitando, a eles e mais a Rosendo. Pero eu seguía moi mal. Celes tiña unhas pastilliñas pequenas que disque eran anfetas (eu non tiña nin idea, nunca tomara ningunha na miña vida). Dábame igual. Tomei dúas. A verdade é que non me sentía moi colocada. Normal. Moi mal. Pero normal.
     Cando empezou o ruído dos compañeiros que regresaban ás clases da tarde, Celes pirouse. Invitoume a ir con el, pero a min non me apetecía nada. Quedei ás clases.
Na primeira hora da tarde tiven matemáticas. Os da clase ríanse porque parece que falaba demasiado e tiña algo de brillo nos ollos, pero eu, sinceramente, non notaba absolutamente nada. Pero nada de nada.
     A segunda clase foi con Anxo. E aí foi onde se armou. Estivo toda a hora sen dicir nada, ignorándome, completamente alleo a min. E eu estaba tan mal que me fastidiaba a súa indiferencia; amolábame que precisamente hoxe non se metese comigo. E como a clase estaba a terminar e non lle vía traza de que me preguntase, pregunteille eu: "Anxo, ¿vas rematar hoxe a clase sen ningunha gracia para a Alemana?".
     Paseime.
     Entendín que me pasara no mesmo intre porque o silencio que callou en toda a aula picoume como unha agulla afiada e fervente. Sen embargo, foi un picor que desapareceu de seguidiña. Porque Anxo, cos seus ollos miopes cravados en min, latricou a un volume e unhas velocidades que eu non podía seguir. De verdade que non sei moi ben o que dixo. Só sei que cando parou un momentino de —nada para respirar solteille: "Anda, tío, que xa che gustaría".
     O silencio que veu despois aínda estaba máis frío. (Para min que o resto dos compañeiros, de cagados, ata deixaron de respirar.) De súpeto vinme coma se estivese rodeada de vermes, bichocos e arañas que me andaban polos brazos e as pernas, tamén lesmas, e bóias pesadas, de chumbo, afondaban no meu estómago. Anxo estaba a falar e tódolos ollos da clase estaban fixos en min. El continuaba coa súa retrónica. Algo dixo no que entraba a palabra equivocada e a pesar do atordoada que estaba, ou precisamente por estar así, contesteille: "De equivocada, nada, monada; o que está claro é que che gusto; que che vou, tío".
     O único que sentín a continuación foi: "¡Fóra, fóra, fóooora!". E esta palabra penetrábame tanto que, a cada imperativo que me daba, encendíaseme na memoria un detalle: aquel día que o cachara cos ollos espetados nos meus peitos; aquela vez que o descubrira mirándome o corpo, percorréndome coma cando os homes nos perforan coa mirada, demostrando que a vontade sucumbe diante do corpo, que nos queren utilizar, apalpar...; aquela vez que lle tremía a man ó me corrixir un exame, porque estaba pretiño del, case en contacto; todas aquelas veces... E mesturei en min aquelas miradas de desexo e odio, e vin como baixaba, salvando as mesas e os asentos, cara onde estaba eu. E sentín a un tempo a voz que repetía: "¡fóra, fóra, fóra!", os ollos enriba de min e a man que me apreixaba nun brazo, e, sen saber por que, deille un empurrón, quixen quitalo de diante de min, apertei os puños e peteille con eles pechos e coas mans abertas na cara, nos ollos, nas gafas...
     Xa vos podedes imaxinar. Armouse un cristo de medo. Xa hai cinco días que non vou por alí. Hoxe disque van decidir que fan comigo nun Consello Escolar. ¡Que podrezan! Eu ben sei o que teño que facer.
     Que mal. Que mal, que mal e que mal me sinto. Outras veces, cando escriba estas cousas tristes que a min me suceden aínda me parece que quedo aliviada, non leda exactamente, pero máis tranquila. Pero hoxe non. Hoxe nin me sinto moi animada a escoitar música, non se me acorda Félix, nin teño ganas de nada. ¿Lembrades que cando empecei díxenvos que me gustaría un montón que quedarades presos nestas letras? Pois nin diso estou segura. Só me preocupa que este fume que baixa, me asolaga e me fai nada, fuxa, vague polos mares ou escenarios, beba en montañas ou na guitarra e na voz de K. Meine e regrese claro, novo, puro e limpo para darme azos e eu sexa muller a me poder elevar de dentro deste fume que agora me afoga.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega