BVG     Atrás

e na aparente ociosidade daqueles días morrín e verdade debo dicir morrín por morrer porque naqueles tempos parecía o único permitido morrín sen escuras pretensións como quen bebe a última cervexa sabendo que é a mortal a da úlcera morrín por non levar a estantería na mudanza e escoitar      —por que non colles a baca?      —Oes, non teño como levar a estantería e onde carallo queres que meta a puta vaca! morrín porque as palabras liberdade igualdade dereito empezaban a cheirar a morto e porque non me sentía con ganas de resucitar todo un mundo polo que ninguén daba xa un peso morrín en parte tamén por que non dicilo por covardía porque a costa facíase moi dura e era moito máis sinxelo pararse a descansar aínda que fose eterno o repouso e morrín porque naquel momento era tan boa idea como calquera outra e porque quería sentir por un instante sobre unhas sabas limpas e perfumadas como o futuro pedía desculpas por non descubrirse a tempo ante a inesperada chegada da vida sobre o ciclo biolóxico do rei mono                                    decadencia e morte dun ser natural consideracións aparte                               á marxe de todo dime para quen traballas e direiche de que careces para a fame non existe selección natural                                             mórrese e basta segundo milenio do mellor dos mundos posibles comeza o camiño sen rumbo dos sen fronteiras salvando todas as impertinencias que dende as beiras das diferentes rutas asubían os fabricantes de balados cantos quedan por cruzar? desta banda temos fame para uns vinte máis nestas páxinas caben todos             así como no meu bandullo a man que nos guía enfróntanos á luz ao lonxe            no horizonte a prosperidade céganos                      e amiaza con non ser máis que un foco mamá di que os nenos bos non morren nunca pero quere dicir que realmente non chegan a nacer porque bon e malo son termos demasiado ambiguos como para que os deuses podan explicalos sen revelarse quen son eses deuses que nos falan entre ondas electromagnéticas? as almas dos nenos bos que morreron inxustamente a man que nos guía axúdanos na marcha apurándonos o paso            a guerra está xa perto o rei mono camiña por unha autoestrada baleira a luz ao fondo sinala o sendeiro

Os paseos, as noites, a choiva, o olor da humidade facéndose meu, como a suor, víndome de dentro. A linguaxe das entrañas que me di, afírmame que cada día é diferente, pese á monotonía. Hai unha combinación de catro palabras que hoxe pode ser inventada, se cadra, poda cambiarlle a vida a un ser que me ignorará por sempre. Unha forza que me impulsa a buscar o momento, a oportunidade; é a hora de deixar de facer versos e pasar á acción. O vento é a cada intre máis forte, os saloucos das fiestras pretenden intimidarme. As pombas abandonaron as rúas, é o momento de camiñar tranquilo. Mentres outros se cobren son vulnerables, podería precipitarme contra as masas coa forza de mil furacáns e facerlles abrir os ollos. As pedras poden deixar de selo, o vidro facerse opaco aos sentimentos e as nais indiferentes ante os sufrimentos das súas criaturas. Todo por ver máis aló dos nomes dos obxectos, como se o abstracto fose tanxible; o té, aínda quente, a sabedoría dos ausentes.

sempre demasiado novo para atopar un apartamento no centro, para comer a pasta coas mans ou rir coa boca moi aberta. como se di... saber ou non saber que cousa comer esta noite que importante vida salvar do mundo ou que mundo importante salvar da vida. estou borracho da cervexa que chove, hoxe regreso mollado a casa mañá será a mesma resaca, na TV aseguran que chove.

o fin vai chegando os cans asubían como canarios ao amencer disputa gañada dá comezo a inseminación un pene xigante dirixido cara o cerebro unha masa visguenta xa preparada mañá a estas horas serán outras horas outro día o diccionario de verborreas está incompleto mañá segue sendo outro día o caso é non levar gholpes só se permite a autolesión flaxelación como paso previo -inmólame cariño, un pouco por este lado, que empezo a sentir gans de vivir onde hai terroristas que morren como heroes e heroes que usurpan a verdade alí atópase a vellez e a xuventude camiña a grandes pasos tira o pano da cabeza deixa que o sol te queime a fronte estigma do operario sen máis vólvete cego á expresión corporal ás risas a toda mímica a guerra comeza no cada día pero tan só na consciencia de cada novo día

nas horas entre miseria e miseria unha chave cravada con forza nas costas un oprobio que non recordo a inconsciente figura paternal que quixen ver inocente e que se veu a min con todo o peso dos electrodomésticos veña ese corpo lixado das cinzas do tempo do traballo veña esas formas suorosas esas carnes febles que someter coa forza da conciencia recordoo como se estivese acontecendo lémbrote debaixo de min aínda durmida tentando en soños saber quen presionaba o teu corpo tendido e eu acomodando as miñas formas ás túas curvas procuraba confundirme entre os teus muslos ate que espertaches e entre xemidos dixeches non! pero era tarde e o meu rostro gravouse eterno na túa memoria

© 2006 Biblioteca Virtual Galega