Visualizar obra

m2rcabanillasobracompletaescolma.html

¿DE QUE MORTE MORREU A NOSA PRENDA?

¡Irmán Daniel!

Na praia de Rianxo

caían como bágoas as estrelas,
espallaban teus aies derradeiros
bruantes ventos das andinas serras,
e ondas galgantes, en cramor, chegadas

da pratense ribeira,

contaban no areeiro que te foras
da sereidade pola plan vereda...
o camiño que nunca se desanda,
o vieiro sin fin...

Na noite pecha

entrei pinal adiante, medoñento,
a alma dun feitizo prisioneira.
Fungaban os ramallos un responso,
brilaba a frouma verdecente acesa,
en velorio de honra ó teu relembro.
Ergueitas cara ó ceo as ponlas, era

cada pino un cruceiro,

labra xenial da túa man maiestra,
e aquel forte e lanzal, que tempos idos
escoitou a túa prácida conversa

co sabidor e xurdio,

profundador de voces milagreiras,
inquireu delorido, en desespero:
¿De que morte morreu a nosa prenda?

Atravesoume o peito

un dor punxente e esguío de saieta
e díxenlle a verdade cru, tinguindo
cunha pinga de sangue cada verba:
¡Morreu do mal dos bos e xenerosos!

¡Morreu de amor á Terra!

CAVILACIÓNS

Á boa memoria do mártir Darío Álvarez Limeses

¡Ou Terra mergullada na barreira
do infindo dor, en tráxico desmaio,

cando escoito o teu laio
sinto o degaro ardego

da vida cega e xorda da toupeira
e o silandeiro furo do sartego!

   Dimpois do impío devanceiro estrago
ficou sangrando o corazón da Terra
sóbor dos ósos do Señor Sant Iago.
   Nas abertas, regueiros e cunetas
carnes apodrecidas froreceron
en moradas e tristes violetas.
   O tesouro froral de uces e toxos
debullou as chorimas amarelas
e os gromos saien polo sangue roxos.
   O forno familiar ten pan acedo,
nas fiestras salaian voces mortas
e atranca as portas do fogar o medo.
   O can ouvea espantos na palleira,
nas ruínas das chouzas prangue o moucho
e hai pantasmas no fume da lareira.

Non baten as campanas
máis que a cabo de ano
e a misas gregorianas.

Si a grea torna da romaxe á ermida,
onde foi a pregar a paz perdida,

os foguetes que estalan,

abrindo un novo daño na ferida

de outros estrondos falan,

e as nais, chorando, o corazón desfeito,
os filliños apertan contra o peito,
e os pais, trementes de carraxe, calan.
O sangue seco, durecido, mouro,
tingue os valos dos probes camposantos;
un estricado, barborante estouro
urro na escuridade dos recantos
de carballeira, matos e pinales;

a fratricida furia

enche de espantos, de tremos, de anguria,
o acocho dos piedosos milleirales.

¡Ou sagra Terra miña, encravuxada

da pouta da croeldade,

da inxusticia e da forza asoballada!

¡Quen te vira lonxada

deste mundo de lobos carniceiros,
camiño da lumiosa sereidade,

bogando entre luceiros

no saturnal anelo da saudade!

Madrí, 26-10-1952

(De Obra completa, 1979)

Obra completa
	Escolma.