BVG     Atrás

Comezo, canso, desesperanzado,
por lle prender fogo a este poema.





O lume vai enteando esta noite
nas palabras que calo.


Irei buscando palabras só para alimentalo.

Apañándoas, unha a unha,

tamén esas palabras que pensei para unha nena
que nunca chegou a nacer;
palabras fráxeis,
miúdas e delgadas,
aínda en sangue.
















Estes dedos meus, ríxidos, cómplices, en ruína
para a desnudez,
sostendo a chama.



O fume desas sílabas de silencio e sal.




Agardar ó carón das palabras
que arden.


Escuito os estalos
das palabras queimadas,

o grasnar das gaivotas
á madrugada,
sobre as trabes incendiadas
do poema.




Só.



Contra as paredes ennegrecidas do silencio.
















As palabras de amor
dan ó lume unha cor azulada,
case que transparente,
delgada.





O berro

toma forma
no centro da súa chama,


no mirar

crece co pulso todo atrancado de lirios

e sangue;






delóngase, estillado,
na memória da ría,

polos rostros todos debaixo da auga.

















A noite toda,

aberta
para o rastro do sangue


na néboa.



(Sen levantar as gaivotas).



As gaivotas dormen -morren- onda as raíces
que se incendian no ollar.




No silencio,
dentro,
é árbore que rompe na intimidade
e afoga na inmensidade dunha ollada morta

e óese


contra o frío.
















O estrondo das palabras que se desmoronan sobre
os escombros do poema.




A beleza.

Haina.




Só agora é posible ver á noite
na súa verdadeira nudez
sobre as ruínas do poema.


Sentila, plena.


Non os grasnidos das aves máis novas;
a súa prolongación


núa,

soa.




A palabra lúa nace dunha debilidade
que se presente animal.



Primitiva.












O sentimento espértano
o recendo da ría
e o olor a cinza das palabras
de amor.


Algunhas, a medio queimar
entre os rescoldos
dun verso
sobre o cotián.


O vento.


A linguaxe súa, só.



A liña de fogo nunha palabra que se desfai
entre as lapas

e se apaga.



O sentimento só se manterá
mentres haxa quen poida atopar
beleza
tratando de reconstruir
este poema.


Ollándoo.

















O sinistro resplendor
das brasas nuns últimos adxectivos
que semellaban máis fráxeis,
cando xa se apagan.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega