Obra poética case completa: 1953-1999

 

Cantigas do Vento.

 

A meus pais e a miña filla
A meus pais e a miña filla


Canta o vento nas ladeiras
e os pinos móvense a-o son.

Tamén ti cantabas moito
cando tiñas un amor.
E agora que non o tés,
pásaste o día chorando
por non saber que facer...

Mentres co vento ridente,
sube, baixa, vai e ven.



Cando a mañán sai o sol
sempre me acordo de ti.

Eu o vin sair de noite
cando miraches pra min.

Dende aquil mesmiño día
non soupen que era vivir.

E agora, Deus me valga,
teño que vivir sin ti.

Por iso, cando sai o sol,

sempre me acordo de ti.


Dúrmete miña neniña,
dúrmete meu corazón.
Teu paiciño foi a-o mare,
tua naiciña no fogón.

Non chores e durme nena,
dúrmete meu corazón.
Que maan os paxariños
traeranche unha verde frol.

Xa calou miña neniña,
dormiuse meu corazón.
Pousáronse as volvoretas
vindo a noite e indo o sol.



O mare que tanto quero,
o mariño dos meus soños,
que ben sabe o qu-eu anceio.

O ceo que tanto miro,
o ceiño dos meus ollos,
que ben sabe il o que-eu penso.

O amor que tanto che tiven,
o amoriño do meu peito,
que pouco sabe o qu-eu sento.



                                                        "Na veira do mar
                                                     hai moito que ver..."


Na veira do mar
hai moito que ver...
As ondas brincando
co area de mel.

Na veira do mar
hai moito que ver...
Gaivotas e peixes
co a iauga nos pes.

Na veira do mar
hai moito que ver...
A escuma branquiña
xogando a nascer.

Na veira do mar
hai tantisimo que ver...
Que ningún mariñeiro
morreuse de sed.



Non chores.
Ríeme sempre.
O delor se afoga entre a corrente;
e cada bágoa que sea un canto,
e as penas morran, morran sorrindo,
sorrindo sempre...
Non chores.



Unha ollada soamente,
soíño unha paroliña
para terme todo o día
camiñando de legría,
de ledicia por carreiras
hasta chegar a tua vida,
e dempois quedarme n-ela
desfollando unha pombiña.



Mes de agosto, mes de vran,
banda do río en Lourido,
tres bicos no canaval...

Centilación d-unha noite
deitados encolo a herba,
ti, mirando que che mira,
eu, debecendo unha estrela.

Mes de Agosto, mes de vran,
a banda do río durme
e fúnme soa a chorar...



Hoxe pasei por padrón,
hoxe vin a Rosalía.
Estaba erguida no monte
ollando pasar a vida.

...As anduriñas voando
tráenme cantos d-unha amiga...

Cando paso por Padrón
cama unha sombra perdida,
a ialma da sua cantora
vive e latexa escondida.



Moaña tenche praia,
tamen te un río,
ten un monte loiro
con pinos e niños.


Paxaros azures,
roxiños e verdes
piando cos ventos
amores doentes,

doentes amores,
amores xa idos,
iles nunca volven
coma os paxariños.



Eu sei que se morre
cando non se teñen
os bicos pendentes.

Eu sei que se morre
sin dous espelliños
pra mirarse n-eles.

Eu sei que se morre
sin as maus queridas
entre as nosas fortes.

Eu sei que se morre
sin as paroliñas
que falan de amores.

Eu seique se morre
sin aloumiñarse
xuntiño d-as fontes.

Eu sei que se morre
sin cabelos loiros
de quentiños soles.

Eu sei que se morre
con morte da ialma doéntes amores.



Que triste estaba a rosiña
que triste e sóa.
Que triste e sóa, meu neno,
a triste rosa.

Cómo choraba, mociño,
a nena rosa,
choraba prata choraba,
rosiña roxa.



Lembrar carreiras choradas
que non levan hasta-a fonte,
e vivir das soidades
que camiñan po-lo monte.

...Si hoxe poidera ouvir
a gaita soando sones,
si hoxe sentira ventos
dicéndome, ai, o teu nome...

Mais os mares fondos fortes
separando a-os meus amores,
e voando non se pode
chegar as estrelas pobres.



Nunca soñes nada.
Anceio e delor,
un paxaro preto
picando na frol.

Mel pra-aquiles beizos
que fan despertar
antigas lembranzas
mariñas de lar.

Non veñas, non quero
o teu canaval,
eu teño palleiros
e praias con mar,

pombiñas, carballos,
e un vello luar
con herbas fresquiñas
que curan o mal,

o mal d-unhas ialmas
que poden matar
a vida das mozas
hasta esnaquizar.

Namora e namora
os ollos do monte,
tristuras non teñas
por ventos do norte;

se esconde nas rías
nas rocas, nas fontes,
cortando co-a iauga
que brinca e que corre...

Un camiño verde,
un toxo na man,
e de noite soas
po-la terra van.



Cando axiña estabas
non pensando nada,

agora estas morto
pra sempre xamáis,

e soño cos tempos
que xuntos riámos
contando os paxaros
no verde pinar.

Bebin dos teus beizos
a vida do corpo,
da tua ledicia
soupen do amor...

Do vento e da chuvia
sentin as parolas
que falan de lumes,
de frío e delor.

Que lonxe ise ceo
de estrelas dormidas,
que lonxe teus ollos,
teus labres, teu sol.

Que nada envolveume
pendurado soño
que pouco quedoume
na fondo da frol.



Vaise todo, todo vaise.
O ronsel, o sol, os cheiros...
Todo vaise. Vaise todo.
E ti vaste e non te vexo.

Ti voltarás a-o teu río
lonxe en laxes corredeiros,
aquiles que fan das vidas
os certeiros sentimentos.

Os ledos bicos pousados
nas ramas do laranxeiro
non darán as frores brancas
que me daban
n-outros tempos.

Vaise todo. Todo vaise.
Mas ti ficarás no meu peito
Coma unha raíz da terra
nascendo do meu lamento.

Un pazo na veiga con xardin e fontes;
ialmas verdadeiras de ceo e de lar,
soños de anduriñas que vanse perdendo
nascendo outros novos de estrelas no chan

Xentes com-aquilas xa vanse perdendo
fóronse co vento, co-a escume do nau.
Agora ista terra de ánxes doentes
xa non ten fidalgos con lanzas na mau.



Meniño o meu meniño,
meniño do meu amor,
espiga dos campos loiros
devólveme o corazón;
soiño e limpo de noxos,
sulagado po-lo sol,
e quentiño, ben quentiño,
pra lembrarte sin delor.



Novembre con chuvia e vento,
novembre con sol e risa,
novembre mes dos amores,
novembre vidiña miña.
Canto póidoche cantar,
canto decirche novembre,
a ialma quedou en ti
n-aquil bico que me deches.



A volvoreta voando
de fror en folla
de folla en rama.



A volvoreta voando
nas azas cheiros
d-unha alborada.



Foi na praia,
(que non fora).
Trouxo un bico
aquila onda
e dempois a escuma
Soa...
(que non fora).
...aquil bico, aquila onda...



Campiñas, campiñas
xardins do amor,
por cada carreira
correndo e brincando
víamos as frores
abríndose a-o sol.

Mariñas, mariñas
cunchiñas da terra,
beixades as praias
lambedes a-areia
deixando tesouros
a-o pe da ribeira.

Luceiro, luceiro
no ceo estarás,
ollando as mociñas
que veñen do monte
de coller a estrume
no verde pinar.




A os mariñeiros, meus amigos.


1

Amores de mariñeiro
que son de mar,

e bicos de mariñeiro

que son de sal.



2


No medio da nosa ría
ouvin tocar unha gaita,

érache o vento do mare

o que cantaba na barca.



3


Cortando o verde mare
pasou a barca,

seis mariñeiros queimados

e-a vela branca.



4


E chegades po-la mare
nunha barquiño de vela,

traíndo nos ollos auga,

i-e nos bicos unha estrela.



5


Por ti son estrela,
por ti son escuma,

por ti que non fora

si non toda lume.



6


Si eres fillo do mare
e tés por nai unha estrela,

a cuniña que che mece

e-unha barquiña marela.



7


Co cerco que ten a lua
eiche facer un anelo,

e co-a brétema do mare

o velo do casamento.



8


A brétema entrou na ría
xa non vexo a-o meu amor,

pero sinto moi axiña

bater o seu corazón.



9


Isliña de San Martín
en ti soio vive a fonte,

a fonte dos mariñeiros

onde beben cada noite.



10


Fareiriño encende o faro,
o faro de San Martín,

que xa non vexo na noite

si chego cabo de ti.



11


Non tardes meu amoriño
que-a barca na praia espera,

para sair po-lo mare

botando a rede as estrelas.



12


Isliña de San Martín,
ningúen cantará a cantiga

que ti me cantaches a min.



13


Si tés que ser mariñeiro,
si tés que ser pescador,

vouche a mercar unha rede

pra que pesques un amor.



14


Non quero ser panadeiro
sempre amasa que te amasa,

patrón d-unha barca branca

con un nome de rapaza.



15


Fios de ouro na terra,
fios de prata na mar,

amores de mariñeiro

non rompen co temporal.



16


Non me leves a-o campo
que non ten tesouro,

qu-eu lonxe da praia

de peniña morro.



17


Xa non teño bagoas
pra poder chorar,

gardei os meus ollos

no fondo do mar.



18


Xa non quero mais fareiro,
xa non quero mais penare,

que o mariñeiro feitizo

mírase xa po-lo mare.


19

Na popa do barco
ollando o ronsel,
pensei nos teus beizos
e fúnme a beber.


20

Mariñas azures,
mariñas caladas,
os amores vánse
po-las madrugadas.


21

Os camiños brancos
po-la mare van,
os camiños pretos
debaixo do chan.


22

Fuxindo van os mascatos
pra illa de San Martín,
a galerna ven por fora
mariñeiro de Marín.


23

Brúa a noite,
ferve o mar,
ruxe o ceo,
manda o ár.


24

Xa fuxin d-aldeia
onde tiña o lar...
¡Ven caracoliño
pra sentir o mar!


25

Gaivotas branquiñas
escumas do mar,
levaime no pico
deixarme no lar.


26

Non son rapaza de campo
que son rapaza de mar,
non me des amoras roxas
que ameixas quero xantar.


27

Ría e mar de Vigo
quen te mirará,
barquiño de vela
lévame pra-alá.


28

A estribor luz verde,
luz roxa a babor,
na proa cantando
que o mar e-o mellor.


29

San Adrián mariñeiro,
mariñeiriño no ceo,
cóidame ben a-os rapaces
todo o ano, o ano enteiro.


30

O Cristo de Cangas
mirai como vai,
co-un manto de millo
e un peixe na mau.


31

A punta do cabo d-Home
o-outro día fun pescar,
truxen conmigo unha ameixa,
que grande foi o pescar!


32

Mascatos no ceo
peixiños na ría,
xa temos rapaces
cartiños pro día.


33

As noites de escuro
sardiña no mar,
as de lua chea
son pra toulear.


34

...
No río verdugo
pescando topei,
un peixe grandismo
que nunca mirei...


35

Traballar a terra,
traballar,
eu voume xunto da praia
pra navegar.


36

Meu amor mariñeiro,
mariñeiro o meu cantar,
e-a escuma branca gardeina
nas ondiñas do meu lar.




A Marina Romero, casi gallega


1

Vouche a garimar un canto,
cantiga d-unha galega,
esquecer as de-esquecerme
pero iste amor quedou n-ela.


2

Ai, terriña, miña terra,
miña terriña de amor,
dende que xa non te vexo
chórate meu corazón.


3

Coma un cabalo branco
a lua chea,
alleamente entroume
po-la chanela.


4

Xa chove miudiño
por terra e por mar,
xa teño na casa
lumiña no lar.


5

Por un lado chove,
por outro fai sol,
o arco da vella
por riba de nos.


6

Teño un cabalo tremante
que rebule com-o ár,
soio amáinase no monte
cando me poño a cantar.


7

Xa está estrelecendo o ceo,
pararon de esperexar,
po-los outeiros as mozas
caminiño do seu lar.


8

Xunta palla, xunta palla,
para facer un palleiro,
i-e no canastro bó millo
pra non traballar no inverno.


9

Xa e tempo da vendima
de moi cedo a traballar,
coller as uvas loiriñas
pra comelas no pinar.


10

Cando volveron da festa
po-la carreira do can,
viron a lua antros pinos
chiscándolle un ollo a Xoan.


11

Churrusqueira me chamaches
pensando qu-era unha rosa.
Eu te chamo malandrín
por me decir tal cousa.


12

De tanto quererche nena
sabes o qué me pasou?
Rompéuseme, ai, a camisa
do lado do corazón.


13

Bidueiros e carballos
tiñas ti no teu xardin,
e cantos niños nas follas
con paxariños de abril!


14

Ai, que vida ista!
Ai, Señor que vida!
Uns chora que chora,
outros na bebida.


15

Charamuscas ten a lume
dempois de queimar a leña.
(as charamuscas voando
por riba da chiminea).


16

Aquil laranxeiro
do noso xardin,
non daba laranxas...
(o limoeiro, si).


17

Un ano que vai fuxindo,
un ano que xa non volve,
un paso mais po-la vida
que vai camiñando a morte.


18

Tiña unha lingua de medo,
falaba de todos mal.
Un día morreu a probe...
Nadie a quixo ir enterrar.


19

A noite oscuriña
po-lo ceo vai,
na festa o gaiteiro
deixou de tocar.


20

De día trouleamos,
de noite morremos.
Entre día e noite
qué cousa facemos?


21

Voz mañanceira, voz mañanceira,
que trae o-outono prendida
nunha muiñeira.


22

¿Q tes nos ollos, soñeiro?
Que os deixache pendurados
nas ramas do laranxeiro.




Pra miña tía Farruca Sanjurjo


1

Fai moito tempo que a lua
namorada está do sol,

ila chega o-outro marcha,

maldicenzas do amor!



2


Cabo de tí toda a noite,
cabo de ti todo o día,

e que soa estoume sempre

vivendo na miña vida.



3


A estrela marchouse a-o ceo
a iauga foise pra o mar,

eu funme sin irme, funme,

Po-lo monte a camiñar.



4


A ialma sin axouxeres,
o corazón sin campanas,

os regatos sin teus beizos,

as fontes sin alboradas.



5


Dende o Con a Cangas,
dende Cangas a Vilela,

cada pedra do camiño

sabe de amor e de pena.



6


¿Lémbraste das estreliñas
que xuntos viamos brilar?

Dende que ti non volveches

no ceo xa non están.



7


Non penses no amor
bonita, non penses,

bebe d-ista cunca...

Dempois xa non sentes.



8


Bebe unhas cunquiñas bebe
ti veras que ben che fan,

non se lembran os amores

que colliches n-outro vran.



9


Botei viño n-ista cunca,
boteino e co il o amor,

dempois bebin todo o viño

e soio quedou delor.



10


Os amores que antes tiven
foron coma paus no río,

marcharon corrente embaixo

perdendose n-uhn olvido.



11


Qedache chorando amores
a-o pé do monte da Pena.

Rapaza, baixa cantando

que as tristuras non se lembran.



12


Po-la chanela
entrou o sol,

e por meus ollos

o teu amor.



13


Cintas do pelo marelas
hoxe encontrei nas carreiras

foron deixadas de amores

que morreron xunto as herbas.



14


Non chores nena, non chores,
que xa baixando ben vai

un canciño po-lo outeiro

traindo unha fror d-azahar.



15


Sinto centos de axouxeres
batendo nos meus ouvidos,

todos falan do teu nome,

nome do meu amoriño.



16


As penas xa non son penas,
os choros volvense risas

cando se teñen uns bicos

que ben beixan co-mas brisas.



17


Quentes beizos e maus quentes,
dempois de beixalos eu

ista noite de relentes.



18


Tes nos bicos, rapaciña,
cereixas e dolce mel,

asi andan os mociños

a ver si a poiden comer.



19


Antros carballos o vento
sufla e fai tremer as follas,

ti tamén fasme tremer

coma noite a-o Virafollas.



20


As rosas de noite
beben da xiada,

bebendo teus beizos

perdeuseme a ialma.



21


Refulxente ceo
cando pasa o vento,

queimante ise bico

po-lo pensamento.



22


Os bicos coma cereixas
e-o cabelo cheo de estrelas,

o mirar coma ise ceo,

e meu amor coma terra.



23


Nin bruar de caracoles
nin axouxeres dormidos,

agora teus beizos quentes

xuntiños dos meus ouvidos.



24


Auga da noite
espello da lua,

auga dos soños

a ialma tua.



25


...
Si eu poidera non querer,
e non pensar, e calar...

Pero no fondo do peito

teño fogo pra queimar.



26


Cantigas que leva o vento,
cantigas que queima o sol,

aturuxos debecidos

que saíron do amor.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega