BVG     Atrás

1      O señor Fulxencio era un solteirón que vivía nun pobo pequeno, nun tempo no que aínda non chegara a televisión. O home coidaba un corral e adicábase as labores do campo cando o tempo o permitía. Pero con isto do tempo tiña unha teima moi especial, pois mentres calquera labrego coidaba as súas leiras anque fixera mal tempo, Fulxencio xamais se arriscaba a sair se o ceo adiviñaba choiva.      O peor que lle podía ocorrer a Fulxencio era que, se estaba no campo sachando , no monte coas ovellas ou nun desprazamento a feira, sen aviso previo lle estoupase un trebón enriba. El era inimigo dos paraugas, e se adiviñaba choiva, con non sair da casa, asunto arreglado. Non soportaba se un bo día saía da casa cun tempo regular, e as veces bastante bo, e, porque si ou porque non, de repente ¡zas!, a chover. Estes cambios bruscos encolerizaban moito a Fulxencio que sempre berraba o mesmo.      —¡Isto está moi mal inventado, alguén ou algún aparello deberían avisar con antelación dun chubasco ou unha nevada!      Sí, el oíra falar dos barómetros, pero eses aparellos só teñen unha agulla que indica os cambios de presión que están relacionados co tempo, pero nunca se sabía con certeza se aquela mañanciña ou aquel serán se produciría unha precipitación.      Un bo día de feira, que era luns coma sempre, a Fulxencio chamoulle a atención un charlatán que, subido a unha tarima, falaba non sei qué duns paxaros do tempo. O oir aquilo foi suficiente para que Fulxencio, como atraído por un imán, se abrise paso a trompicóns entre a xente para plantarse na primeira fila, diante do posto do charlatán.      —¡Veñan, donas e cabaleiros! —berraba o vendedor.      —¡Leven un loro que adiviña o tempo! ¡Con un destes paxaros terán a seguridade absoluta nas súas mans!      Non lle foi moi difícil ó charlatán empaquetarlle un daqueles loros a Fulxencio, despois de asegurarlle que o paxaro non fallaba. O labrego non puido agardar mais e foise correndo para a súa casa, todo fachendoso co loro empoleirado no ombro esquerdo, que era no que mais xeito lle daba para dirixirse ó animal.      Non fai falta insistir en que a Fulxencio faltoulle tempo para probar sobre o terreo a sabencia daquel paxaro verde, de peteiro retorcido e rabo colorado, que miraba para o seu flamante dono de reollo e por riba do ombro.      Os días que seguiron pasounos o home escrutando o ceo en busca de indicios de cambio do tempo, e na tarde do terceiro día de impaciente espera, veu chegar polo oeste unhas nubes moi grandes e grises. Sen perder mais tempo, Fulxencio colocou o loro no ombro esquerdo e, aínda que non lle gustaban, armouse de paraugas por si acaso. Tirou cara o campo, e alí, sinalando o ceo anubado, preguntoulle o animal si viña choiva, e o loro respostoulle que sí. 2      Fulxencio non cabía en sí de contento . Debaixo dunha choiva aínda miúda, chegou o pobo brincando de ledicia e sen deixar de gabar o loro, quen cos saltos do seu amo a penas se tiña de pé no ombro.      As cousas iban coma a seda entre o loro e Fulxencio. E aínda que os seus veciños empezaban a tomalo por tolo, a el non lle importaba. Onte o paxaro acertara coa choiva, hoxe adiviñaba sol, e de seguro que mañán tamén sería infalible. Así que o home decidiu buscarlle un nome que estivese en consonancia coa súa eficacia; e despois de moito maquinar chegou aconclusión de que "Barómetro" era o mis axeitado. Un pouco longo quizais, pero íballe que nin pintado.      E así pasaron as semanas, ata que un día o loro —que sempre comía grans de millo e algo de mazá— pediulle ó seu dono que quería cacauetes para xantar, e Fulxencio, pillado de sorpresa e torcendo o morro, non tivo máis remedio que achegarse a tenda para merca-los manises. Pero a cousa non acabou ahí, pois ainda non levaba Barómetro unha semana con dieta de cacauetes cando lle dixo a Fulxencio que xa estaba canso deles e que agora o que lle apetecía eran améndoas.      —¡Raio de loro! —fungou Fulxencio— ¡A este paso vaime arruinar!      Non contento con isto, ó cabo doutra semana o loro esixiu outro cambio na dieta: esta vez queria unhas galletiñas variadas.      —¡Diso nada, xa está ben de caprichos! —negouse Fulxencio todo enrabechado.      Barómetro púxose todo enfurruñado, mirou o seu dono de esguello, virou de costas, e negouse a comer calquera cousa que non fose o que el pedía. Fulxencio tomouno coma un enfado pasaxeiro e non lle deu máis importancia a cousa, de xeito que aquela mesma tarde, como necesitaba leña, preparou a burra e empoleirou a Barómetro no sitio de costume, e antes de partir cara ó monte preguntoulle que tempo ía facer, pero o loro negouse a contestar, e para colmo, agochou a cabeza debaixo dunha á.      —¡Diaño de loro! —maldeciu Fulxencio— ¿estará doente?      O inxenuo de Fulxencio, ó ver que o paxaro non reaccionaba, empezou a preocuparse, convencido de que Barómetro pillara un catarro ou unha inritación da gorxa; e para atallar aquela infirmidade imaxinaria, o primeiro que se lle ocorreu foi rodear o emplumado pescozo do loro cunha bufanda cor laranxa que facía xogo co rabo. Pero a Barómetro non lle fixo ningunha gracia aquel disfraz, nin os xaropes e infusións que Fulxencio en vano intentaba facerlle tragar.      A actitude daquel adiviño do tempo en paro aumentou o enfado do seu amo, que acabou perdendo os estribos enravechándose máis da conta cando o loro tirou coa bufanda ó chan. 3      —¡Estasme a acabar coa paciencia! —bramaba Fulxencio— ¡Boute tirar pola fiestra e a ver como te apañas ti so!      Pero Barómetro, lonxe de impresionarse polas ameazas do seu dono, mirouno por riba do ombro coma de costume, e díxolle que sen galletiñas variadas non podía adiviñar o tempo.      A Fulxencio non lle quedou outra saída que tragar o seu orgullo, e se quixo saber o tempo tivo que acercarse a tenda e pasar pola vergoña de comprar as galletas.      —¡Que me tomen por larpeiro a miña idade...! —ía rosmando polo camiño.      —¡E que son para o loro! —dixo Fulxencio como disculpándose ante a tendeira, que lle puxo unha cara entre excéptica e burlona.      Aqueles días, Barómetro funcionaba coma un reloxo gracias as galletiñas, pero como era de temer, pasada outra semana pouco mais ou menos, díxolle ó seu dono que xa estaba farto de galletas, pois pegábanselle a língua e o que lle iría agora ben serían unhas améndoas garrapiñadas.      —¡Garrapiñaqué! —berrou Fulxencio fóra de si—. ¡Ata aquí poderíamos chegar!      —¡Non, non e non! ¡Négome a mais caprichadas de loro señorito da cidade! —seguía Fulxencio todo alporizado.      Barómetro virou a cabeza cara outro lado e quedou calado coma un peto; pero Fulxencio xa o tiña matinado: "se o loro volvía as andadas desfaríase del".      O luns seguinte amenceu bastante despexado e Fulxencio aproveitou para levar ó loro a feira, disposto a devolvelo aínda que fose pola metade do precio. Despois de moito discutir co charlatán de que o loro era un timo, un señorito relambido, etc., etc, e por máis que releou, non lle puido sacar mais de 20 reás, e tan pronto como Fulxencio entregou o paxaro, Barómetro abreu o peteiro para decir —¡Vai chover!      Fulxencio, sorprendido, mirou cara ó ceo e, decatándose de que estaba a poñerse bastante escuro, botou a correr cara o pobo.      —¡Demo de Loro! —berraba Fulxencio, quen na metade do camiño xa estaba empapado ata os osos. FIN

© 2006 Biblioteca Virtual Galega