BVG     Atrás

 

Questa notte è caduta una forte pioggia. Era così violenta che più volte mi sono svegliata per il  rumore che faceva battendo sulle imposte. (Susanna Tamaro)         ¡Ai, vento, vento!, que guindáche-la frauta nas simas siderais e penduráche-las notas da vida no galleiro insondable do profundo; que esculpiches co marfil da bidoeira unha escudela de baleira inexistencia e teciches un sudario co argadelo imposible dos días outonizos; que cargaches un longo pesadelo no chedeiro enmudecido das estrelas para percorrer a corredoira da infinda lamagorza.     Os bíos atoutiñan sedeños destecidos. Os ladrais abranguen ausencias de xermolos. As treitoiras esbagullan saudades solitarias tralos rodeiros falsos dos almanaques de cambas enganosas.     Non amañecerá o cuco luzadas de harmonía nas fráxiles tonas redondas do cantareiro. Non degrañará a rola primaveras copiosas no culeiro desvergado da pérgoa. Non xunguirá a laberca rítmicas vacas no esmorecente carro das estrelas.     Nos monótonos carreiros, ronseis de vacalouras asucarán, muxicas dun segundo, inexistentes searas. Nas ripias do cabaceiro pardaus fantasmas sementarán anoiteceres en cada columbrar. Nos vellos pordosoles, parcas do día a día, tecerán as arañas mortallas encinsadas.     Busca a garlopa inútil buxos e amieiros nas elípticas fuxidías. Busca a machada en van sanguiños recendentes nos luares efémeros. Busca o martelo sen rumbo pontóns de cerne no arcano celeste.     Saberán os tellados das pingueiras con saudade de bágoa. Saberán os porlóns do ferruxe con renxidos de alma. Saberán as escadas do caruncho con ausencia de pasos.     ¡Ai, vento, vento!, que premiches no corazón con sacrílega obsidiana; que sementaches bolborotos vermellos, doloridos, na chaira inmaculada; que rachaches o velo do noso templo cal Furia subrepticia.     Seca o Samartiño no ourizo tronzado. Secan os outonos nos regos estiñados. Secan as eiras, sen medas, e as leiras, sen seitores.     Non achou o seu canto o paspallao. Non celebrou a perdiz a rolada maniña. Non remontou o pitorrei luctuoso arco.     Nas Campinas, no Valbón, nos Crandos, nas Mamoelas..., coallaron as sementeiras en desolada elexía.     Porque viñeches, temible ladroízo, coa foucegata fría. Porque bradaches, cal fera destemida, na medianoite escura. Porque coallaches, inverno e desconsolo, mil latexos inocentes.     As sebes e os boqueiros enxugan o pranto con corisco de serán invernizo. As leiras e os tarreos tenden os negros panos con xeada de mañá febreirega. As tullas e os arcaces amofan táboas con espectros de graos desnortados.     E o durame dos carballos estremécese en sismo. E a casca dos castiros desgónzase en salaio. E o buxo sempiterno apodrece en tristura.     Estiñaron as canles, calaron os rodicios, nas moxegas enmudeceu o tesouro dos barbeitos. Nos fornos sofollaron os rapeiros, abecerrouse a masa, proclamáronse os lévedos maniños. Escambroou a arxila, esbronchou o chumbo nos alfares, encarolaron as terras labradías, e amenceron os sábregos gretados.   E unha faca de dor esgazou o velo do noso templo.     Pero temos para ti aceso un cózo de uz da tapada de Eiravedra no fondo do corazón onde nos vives.     Verás como o pitorrei ha tecer mil frautas con agullas de moaña e os cumes hanse vestir cos ecos das trompas azafrán dos sagrados mosteiros. Así xurdirás de novo no pentagrama colorido do arco para seres por sempre música prateada nos tornadoiros, nas lagas catadoras de liño e nas mil pucharcas que cantan ó son da berracabra as tardiquiñas de agosto.     Abrollarás cada San Xoán na cacharelas inzadas dos sabugueiros. Lucirás almafí nos esteos espigados dos biduros. Trenzarás un torzal para as chinelas da Alba co gato das salgueiras. Xurdirás sábado a sábado nas folerpas soleadas dos romeus.     Sementarás cen searas co ouro maduro das chorimas. Soñarás rubia coroza ó pordoso! no bandear das xuncas. Perfumarás cada noitiña a música do escornabois con madreselvas. Agrumarás en galocristo nos pasteiros e en doa de arandeira e nun sinfín de caraveis que abrocharán a túa presencia. E estarás na primavera do cuco, no pendón das espigas, no verniz da castaña e na cor viva do paxariño das xeadas.     E os ámegos rezumarán de ti. E as nabiñas serán o teu sorriso. E a túa presencia, as mil abellas das chures ventureiras.     O regueiro de Fufín será folión no Donfranque; subirán as foulas cos foguetes e as moxegas, orquestras, acompasarán un novo tempo; a espadana e a campá randearán un cadoiro-rodicio de vida e xermolarán os pólos e as sementes. E ti serás orquestra e foula e cadoiro e semente.     E no abrente, Inti no Samamede, prenderás prata nas vidreiras e roibén nos toxais de Trasdamámoa e lentura nas Campinas e as antas, catedrais eternas, rexurdirán loor, e entón sentiremos o teu ola de paz.     E medrarás pólo, torada, castiñeiro vedraio, para encher de billotes os canizos, e recenderás nas castañas pisadas en fartura permanente.     E os sedeños serán compás en bíos e chumaceiras e volverá o chedeiro ufano falar de cabañóns e de cravuños e o outono do Carmundiño será ouro coa alba para ti paseares en longal presencia de doas radiantes. E coa brisa da tardiña espallarás lene cantiga na fráxil flor da lenguadovella.     E poremos manteis bordados e probarás a bica milla e o leite mazado e as sopas estiladas e o caldo de branco e as castañas cocidas e os torresmos con verza e a vitela arreglada e faremos un magosto de moras con sabor a seitura.     E nas xuntas do concello soará doce a túa voz de verba sabia.     E a túa aixola labrará no eixe un abrazo de treitoira e as cambas e os mións pintarán melodías de carretos e xugadas con cambón na flor escondida das apóutegas.     E levarás abeleira por cetro nunha aguillada lanzal traída da Teixeira, e a Loura e a Garbosa, molidas con milfeiras por coroas, escoltarán o teu paso sosegado sementando bafos de paz no redondo dos couselos.     E para ti agrumarán as poulas cereixotes e voarás por Garelos nas ás do tecelán e xogarás cun palao luminoso e a túa billarda trazará ronseis de trigos.     E verás os coelleiros do Cadabullo floridos de marzo e randearaste no pétalo musical do nabiñeiro e no tobogán alado do peto pasearás polas devesas e prenderás o gurgullar nas fontelas. E volveremos chamarte polo teu nome, o do Rei que ha de volver, e na mirada dun neno vivirás eternamente.   Calvelo Febreiro de 1998

© 2006 Biblioteca Virtual Galega