BVG     Atrás

De primeiras, sentiu desexos de negarse; lembraba á perfección o desacougo co que transcorreran as horas a vez anterior e non lle apetecia nada repeti-la experiencia. No último momento aceptara, xa que a súa economía atravesaba unha época de escaseza e Sonia pagaba ben, pero os ánimos xa murchos caéronlle a rentes do chan en canto se atopou diante da vivenda. Respirou varias veces antes de preme-lo timbre, loitando por vence-la tentación de da-Ia volta e regresar por onde viñera, mais dixéralles que iria e non era caso deixalos plantados no último minuto; tamén eles merecían divertirse de cando en cando. Quizais, ó longo daquel mes, o cativo se civilizara un pouco. Iso esperaba.      Unha Sonia sorrinte, espléndida en verdade, recibiuna no limiar e Marta apreciou o guapa e elegante que se puxera; a pouca distancia dela, Eduardo agardaba co abrigo colgado dun brazo. Eran as nove da noite.      —Ola, Marta, graciñas por vires. Mario xa ceou, agora está no dormitorio vendo a tele. Como moi tarde, déitalo ás dez. Na neveira hai embutido e iogures para ti; ¡ah!, o pan..., xa sabes, onde a outra vez. Nós marchamos, que témo-lo tempo xusto. Volveremos sobre a unha.       Ata logo.      A porta pechada, o silencio opresivo que se apropiou de repente da casa, a visión do corredor que conducía ó cuarto do neno encolléronlle o estómago. Vacilou uns segundos presa de pánico; maldíxose tamén uns segundos por terlle medo a un mocoso de cinco anos; só era iso: un mocoso de cinco anos; podería controlalo se se armaba de paciencia, se intentaba comprendelo.      Avanzou a modiño polo corredor sen oír nin un rumor; a xordeira de Mario facía superfluo o volume da tele; xirou o picaporte e compuxo un sorriso tranquilo para que o neno non notase ningún dos seus negros pensamentos. Dunha ollada comprobou que o cuarto estaba baleiro; revisou os recantos, a parte baixa da cama, detrás da cortina, só para confirma-lo que temía. Berrou de rabia por verse na obriga de busca-lo cativo por toda a casa, de guiarse polas luces que el iria apagando ó seu paso, impotente para facerlle comprende-la guerra de nervios á que a sometía con aquel xogo...      Se cando menos oíse, Marta non sentiría tanta repulsión pola súa faciana retorta, polo beizo partido que o obrigaba a sorrir de contino, polos ollos a distinta altura, polas ventas que suplían un nariz inexistente... A primeira vez que o vira levara unha boa sacudida, case recuara, mais non se atrevera a manifesta-lo seu horror diante dos pais; Sonia nin sequera a avisara de que Mario non era normal. Cumpríraile un enorme esforzo controla-lo noxo que lle subira á gorxa cando o cativo babexante a bicara por indicación da nai e emitira aqueles ruídos de animal; só de lembralo notaba un arreguizo nas costas.      Dirixiuse ó cuarto de baño grande e abriu con cautela, preparada para un sobresalto que non se produciu. Mario non estaba ali. Decidiu cear antes de continua-la busca; se o neno quería xogar ás agachadas, tería que agardar por ela. Sonia deixáralle xamón cocido, pavo e iogures naturais; preparou nun prato o embutido e colleu un anaco de pan, o oído aguzado para percibi-lo menor roce. Comeu sen gana cos ollos chantados na porta da cociña, tentando calma-los latexos que lle batían nas sens, tensa pola espera; alongou todo o que puido o iogur e bebeu con parsimonia un vaso de auga. Logo entretívose fregando a pouca louza que manchara, procurou que quedase impoluta, colocouna no escorredoiro con toda a calma do mundo. Pareceulle escoita-lo ruído da pechadura da porta principal e correu de inmediato para averiguar que ocorría; sen dúbida era o propio medo o que lle provocaba alucinacións auditivas, pois no vestíbulo todo estaba en orde.      Respirou profundo tres veces antes de animarse a inicia-lo percorrido, repetíndose a si mesma que estaba naquela casa para coidar dun cativo. O salón era a peza máis grande, tiña moitos mobles e ofrecía variadas posibilidades de agocho. Debaixo dos sofás e das mesas, tralo aparador e as cortinas, dentro do moble da louza... Nada. Inútil chamalo, madia leva. Botou unha última ollada e encamiñouse ó dormitorio conxugal, amplo e adobiado con moito sentido da estética; a Marta gustaríalle ter un cuarto coma aquel, tan harmonioso e acolledor, pero aínda pasaría moito tempo ata que o conseguise; primeiro debía acaba-la carreira, logo prepara-la oposición e que a sorte fixese o resto. Desde que marchara da casa, farta do control dun pai histérico, máis aínda polo abandono da nai, as cousas non ían nada ben; non había outro remedio que alternar clases, estudio e traballo e ás veces era ben dificil. Tampouco axudaba o "non te coñezo" que seu pai soltara como despedida cando lle comunicara a súa decisión. ¡En fin!      A minuciosa pescuda que realizou na peza resultou tan infructuosa coma a do salón, así que continuou polo cuarto dos hóspedes, pola sala pequena, os dous baños, o comedor e non esqueceu volver á cociña e revisa-lo forno, a lavadora e a lavalouza. Nunca se sabía que ideas cruzaban a cabeza dun cativo. Ía sair, cando lembrou a neveira; aínda que xa a mirara ó prepara-la cea, non estaba de máis asegurarse.      ¿Onde raios se metera Mario? ¿Acharíase no seu cuarto tan tranquilo? ¡Demo de crio! Marta coutou o incipiente enfado repetíndose a si mesma que só tiña cinco anos, aloumiñábano en exceso e decote saía coa súa. ¡Pobres pais! Os dous tan guapos e elegantes, tan amables, pacientes e considerados con todos. Boa desgracia lles caera enriba. Polo que oíra no barrio, non existia a menor esperanza de que Mario chegase nunca a valerse de seu; a cirurxía estética non conseguiría arranxarlle a desfeita da cara por moitas operacións a que o sometesen; en canto á xordeira, menos aínda, pois as grandes orellas do cativo só eran radares tras dos cales non había maquinaria ningunha.      O dormitorio infantil continuaba tan deserto e ordenado coma a primeira vez; apagou o televisor que emitía a luzadas imaxes arrepiantes xurdidas dun filme de terror. Marta ollou o reloxo e comprobou que pasaban corenta e cinco minutos das dez; o neno debería estar na cama a esas horas. Seguro que quedara durmido no lugar onde se agochara mentres a agardaba; como non o atopase axiña, podía collelo o frio e, por riba, vaia papelón que faría diante de Sonia e Eduardo. Non lle mirarían a cara nunca máis. Por outra parte, se o pequeno espertaba de súpeto e se vía só, quizais se asustase. Marta sentiu que a preocupación comezaba o seu labor de gadoupa pertinaz; aborrecía esa sensación que a conducía a cotío ó bordo da histeria; necesitaba atopar a Mario canto antes, metelo na cama, arroupalo, aloumiñalo para que ficase durmido e poder ela mirar con tranquilidade a película de Tele 5 estaba a piques de empezar. Tentada estivo de chama-lo seu amigo Manuel para que a axudase, mais axiña desbotou a idea; nas últimas semanas Manuel non dera moitos sinais de vida, a raíz da alporizada discusión que mantiveran na discoteca. De seguro que aínda estaba anoxado con ela polas terribles cousas que Ile dixera. Mellor non probar.      Marta procurou poñer orde na cabeza e repeti-la pescuda sen esquecer ningún curruncho, malia que se lle antollase desatinado. Por nada do mundo quería que Sonia e Eduardo chegasen á casa e Mario continuase en paradoiro descoñecido; ademais, xa non se trataba dos pais; a situación, o benestar do neno, comezaba a inquietala de verdade. Berrou o seu nome, máis para tranquilizarse que para oír unha resposta que sabia imposible. A medida que avanzaba polos cuartos baleiros, sentia crece-la presión no peito; xamais podería perdoarse a si mesma se Ile pasase algo maio. A vez anterior fora todo ben diferente. Mario escondíase, apagaba e acendia luces, corría de acá para alá fuxindo dela co seu sorriso deforme, sorprendéndoa, asustándoa ó sair sen previo aviso de recantos que ela descoñecía. O de agora non tiña nada que ver con aquela persecución da que rematara esgotada, anoxada, ó bordo dun ataque de nervios. Que o pequeno Mario fose anormal non implicaba que carecese da vitalidade da que gozan tódolos cativos do seu tempo; o silencio de hoxe desacougábaa no máis fondo.      ¿Pasara algo por alto? Non coñecía demasiado o piso, mais xuraría que o percorrera de punta a cabo sen perder de vista ningunha posibilidade. Por terceira vez iniciou desde o vestíbulo un deambular sen esperanzas. Xa non lle importaba o aspecto de Mario nin a súa xordeira. O único que quería era dar co cativo e apertalo con forza, respirar acougada con el nos brazos, transmitirlle o medo que a apreixara por non o atopar antes. Mario, pregaba Marta ó bordo das bágoas, aparece, por favor.      No medio da angustia que a enchía, percibiu algo estraño en dous cuartos. O de hóspedes estaba a carón da sala pequena, pero esta resultaba en exceso cativa para o que aparentaba o espacio dispoñible; debía de haber un cuarto intermedio que carecía de porta exterior. Os seus ollos buscaron esperanzados na parede; os dedos esmeráronse por atopar irregularidades que a vista non alcanzase a distinguir. Respirou de alivio ó comprobar que, en efecto, unha porta de comunicación moi ben disimulada, sen sequera picaporte, rompía a lisura do muro. Só un empurrón abondou para abrila. Xusto antes de traspasala, mirou o reloxo; era a unha menos dez.      O cuartiño a penas merecía ese nome; máis ben semellaba un armario moi grande, sen dúbida pensado para os hóspedes, ó igual cá saliña. Borboriñou un "Mario, ¿estás aquí?", consciente do absurda que era; o neniño non podía oíla. Varreu coa vista o roupeiro e as dúas pequenas cómodas, o tallo que facilitaría a tarefa de calzarse e entrou decidida a rifarlle a Mario por tela preocupado de tal xeito. Tan só avanzara tres pasos cando o viu; semellaba un crucificado cos brazos abertos, o eterno sorriso amosáballe os dentes de leite; os ollos azuis, bonitos de estaren ó mesmo nivel, fitábana con expresión de non comprender nada. Apresurouse a achegarse a el, segura de que algo lle acontecera; ó poñerse fronte súa viu o coitelo cravado no peito, o sangue coma unha enorme rosa arredor del; manchouse ó toca-lo mango, ó acariña-la ferida; manchoulle a faciana ó pasarlle a man nun inútil intento de confortalo. Estaba tan frío coma a peor noite de inverno.      Escoitou cómo se abría a porta principal, os tacóns de Sonia avanzando seguros polo corredor, os zapatos de Eduardo tras eles, achegándose sen vacilar a ela. Entón, só entón, comprendeu cunha lucidez estarrecedora que caera nunha trampa da que ninguén a conseguiría librar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega