Os ártabros: escena orfeónica

 

(Texto íntegro)

 

Pagina nueva 1


[p.3]


            
OS ÁRTABROS

  
Escena orfeónica do tempo de Julio César,
            n-os arredores da Cruña


         Druidas

     ¡Aquí! ¡aquí!
Artábricos lïós,
     ¡Sallí! ¡sallí!
Qu'é hora de loitar...
     ¡Mirad'alí
De Roma os escadrós!
     ¡Mal haxa, sí,
Quen tema seus pendós!...
        ¡A loitar! ¡á loitar!
O romano felon estrozar,
Con carrage a cardeña brandir,
Dend'o cruto d'a serra hastra'o castro
         Non quede nin rastro


[p.4]


         D'o seu esistir.
         ¡A loitar! ¡á loitar!
C-o seu sangue fagamos un mar.


              Pobo

     Y òs que secumban
Gardand'os nosos lares
Sirva d'altares
O noso corazon.
     Méntres que brilen
D'o ceu os lumiares,
Terán cantares
De sagra bendizon.


            Druidas

Arredor do dólmen acendido, ant'o sagro carvallo
     Temprad'as armas
N-a lábara sagrada,
Qu'o galo agoira
Vitoria en seu cantar,
E n'as entranas
D'a vítema inmolada
Lése que libre
Veráse o noso lar.


         Guerreiros

     ¡Atrás! ¡atrás!
Idólatras de Roma,


[p.5]


O sol qu'asoma
N'aluma hoxe pra vós;
     Pois ja n'o cume
D'os céos esprandece
O sol qu'ofrece
Os trunfos para nós.



     
   A LOITA
             —
          Druidas

      Brigantís, ¡avanzar!
¡É millor secumbir
Que cadeas levar,
Que cautivos vivir!...
     N'haxa dor, n'haxa paz,
C o Senado tirán...
¡Mórre tí!... ¡Céa atrás!...
¡Ouh maldito roman!...


            Pobo

     Caeron n'o Letexo,
¡Ouh bravos de Brigancia!
Feridos pol'os rayos
D'a santa libertá.
     Mirade esas escadras
Cochadas de vilanza...
¿Que foi d'o seu empuxe?...
Galáicos, ¡atruxá!...


[p.6]


     ¡Honor ò celta bravo!
¡Ouh Druida, groria á tí!
¡Qu'a antes que ser escravo
Ó ceo t'erguich'aquí.


         Druidas

     ¡Ouh virges d'estes vales!
Con mórdago é verbenas
Corré á soldar as venas
De quen por vós loitou...
     Na méntres que n'o castro
As cinzas recollemos
D'os que n'a groria temos
Y a pátrea consagrou.
       (Anoitecendo)
     E tí, piadosa Lua,
Qu'ateas noso peito,
O seu erguido leito
Non páres d' alumar.
     Detén tuas rayolas
N'o carvallal cerqueiro,
Qu' é sagro compañeiro
D'o noso pátreo altar.

Druidas, druidesas, pobo, guerreiros, e-o galo metal que fai d'estandarte
         on bandeira de guerra, ó pé do dólmen.


                              O gran Druida

            Cal recío d' os campos fartura,
         Esforzo e vitoria nos deches, ¡ouh Dios!


                                 Ovates

            Por tal ben, nosa ofrenda máis pura
         N'o dólmen ardente libr'ergue hastra vós.


                                Druidesas


     ¡Ouh Dios infinito!
Escóitanos, sí;
D' os celtas o esprito
Recoll' onda Tí.


             Pobo

     Inxémpranos, divo,
Virtud' e valor,
Pra ver libre a pátrea
Do tíbrio treidor.
    Horror, odiamento,
Cenreira sinfin,
D'os déspotas láceos
Á grei pretorial.
    Con fe rechacemos
Ó cónsul ruín
Que vén á spoliarnos
D' a serra hastra o val.
    Si às náos de César
Brigancia cedéu,
Artábria manteña
Seus libres pendós
    Seus fillos, n' os lucos


[p.7]


Que Bruto n'abréu,
vendámol as vidas
Cal rexos lïós.


       O gran Druida

¡Vitoria! Julio César
Suas tendas abatíu:
Zarpánon suas náos;
Artábria libre está;
De Nérium á Triléucum (1)
Ardendo os castros víu;
Cantemos, pois, un himno
Á nosa libertá!


       Coro geral

     Grori' á tí, ouh Artábria bravía,
Derradeiro sospiro d'o sol;
Cand' asome a mortal tiranía,
Tí d'os libres seral o arrebol.
     De Cinnonia o standart' inframado
Tua tribo hastr' a mort' erguerá,
Pra entoar ant' a faz d'o Senado:
¡Libertá, libertá, libertá!!!

                —FIN

---------------------------
(1)  Cabos Finisterre e Ortegal, respeutivamente.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega