BVG     Atrás

Aquí, onde chega o sol logo de deslinda-los muros de pedra, advírtese tamén a espesura do mundo, o seu mecanismo indiferente e terco. Agora é outono iluminado, limpo, mais, vede, a crúa vergoña permanece: a roupa no tendal, a flor sen nome na fiestra da veciña, a imborrable conciencia. Os outros, os demais, distribúen na rúa sorrisos a cotío, sen taxa. É un engano doce, unha contribución á pervivencia da melancolía. Non estou só. (Cada día confío na convicción, como fai o río no outono, de acadar unha vinculación, unha identidade). ¿Non é esperar, tal como fan os froitos, onde reside todo?

© 2006 Biblioteca Virtual Galega