O tempo no espello

 

Escolma.

 

m1avilestaramancosotempoescolma002.html

                    XVI


     Para os teus ollos veño, e sinto morna
a luz acolledora se me fitas.
Qué fondura de amor pra soterrarme,
miña dona xentil, pra esmorecerse
na paz do teu ombreiro!

     A door brinca
darredor do teu seo tolamente
e eu chego vagamundo pra que digas
calquera nome de frol, calquera abrigo.

          (Poemas a Fina Barrios)





          Día 20-VIII-61

     Pola frescura da pomareda
pasea a dona manto de seda.

     A rula brinca polo pomar
co seu enredo de namorar.

     i dona, dona madrugadora
¿Por que amorío sofres agora?

     Xa vén a dona risa florida
coa bris do río no van cinguida.

     Pola frescura da pomareda
pasea a dona risoña e leda.

     ( Poemas a Maricarme Pereira)





             Día 22-VIII-61


     O SEMIDEUS DERROTADO

     O elmo ourilucente está guindado
na inmensidá da gándara bravía,
a espada escentilante non porfía
na valerosa man de xesto ousado.

     Esparéxese o pó no medio día
testemuña da loita afervoada,
e soio en pé a egua, camarada
de tanta camiñata largacía.

     O seu carón a adágara rachada
que en cen combates defendeu seu peito
cobre de sombra a testa entusiasmada

     E sérvelle o terrón de cadaleito
e de suario sérvelle a xeada
a aquel que en valentía foi perfeito.

     ( Poemas a Maricarme Pereira)






                    9

     Feliz viaxeiro subterráneo
morto aínda quente
docemente morto
vestido da brancura última.
Non estás derrotado.
Non mórde-lo pó agre:
bicas no teu silencio o corazón da terra,
ofereceste libre, cheo de luz
ridente como unha árbore
unha derradeira árbore medrada de ti mesmo.

     Agora é cando
son os teus ollos un bosque:
os teus ollos que foron un ouvear de lobo
son agora semente das raíces mais mansas.
Estás calado e morto,
pero dentro
no fondo
no teu esvaradizo corazón cristalino
retumba o brado da ledicia.

     A terra non é fría
é como estar de novo no acougo
vaxinal dunha nai
sentirse arrodeado de garimosas vísceras.

     Cánto te amo morto iluminado
morto terso, feliz
no barro orixinario.
Irrompes mainamente, gladiador ceifado
?mariñeiro ? labrego ? vencedor ? compañeiro?
na bóveda materna
atóbaste con gozo
na oquedade do seo,
e non sorrí a túa carne murcha
pero acaso unha rosa se esta abrindo dentro.
Ouh plenitude do amor.
Ouh morto inmaculado. Crisálida.
O boi bebe da tua gorxa mansedume.

     Consumido de amor morto fragante
roca de vexetal arteria:
corpo xa confundido escuramente
na urdime xenital de nai sumersa.
     ¿En que eiras tremola o teu himno de triunfo?
Morrer así douradamente mozo:
barda de trigo
debruzada
caída no amoroso labio dunha fouce
brillante e cega como a mocedade.

Ouh esencia feraz. Ouh morto. Plenitude.

          (Os poemas da ausencia)





Non é vento nena non;
é o meu corazón que ouvea.
Escoita, é o meu corazón.

     
     (Os poemas da ausencia)





                    1


     Na terra chan mais longa,
longa sen fin, terriblemente longa,
circular e tirante como un tambor de aceiro
onde o sol non é Pai nin irmán nin amigo
senón un viaxante galopín e sinistro
que ensome con carraxe os ósos temperados.
Na terra do xoropo, do xaguar, do papaio,
nas ribeiras do Guaviare, do Meta, do Vichada,
no corazón da selva, no corazón do mundo
a un mil e cincocentos kilómetros do home
chegou cheo de brétema a visitarme o mar.

     E chorei como un home, como un lobo atrapado:
non chorei de saudade nin de amor nin de ira,
foi o pranto dun tigre malferido e lonxano
o agromar do home mariñeiro que un día
acorei no burato mais fondo do meu sangue.

     Veu a visitarme o mar:
o mar de Finisterre, o mar da Vida
o mar maior dos pailebotes áxiles,
arrecendendo a aceite de liñaza de roupa mariñeira,
a saín e argazo
a escuma fresca, a brea, a galipote.
E foi un temporal o meu alento:
oceánicas foulas abalaran a selva
porque me veu a visita-lo mar.

     Ouh que salgado orballo me atereceu o corpo
a un mil e cincocentos quilómetros do home:
o amigo, o compañeiro de perfecta entraña
o capitán dos meus veleiros claros
o mar feliz arrolador de dornas
tan amado de meu que non me esquece.

     Mariñeiro: Unha noite cantarémo-los dous
bébedos como Ulises no malecón dun porto
cubertos de salitre e de sueste, os dous
ulindo a mar, a libertade, a viño.
Unha noite cantarémo-los dous
e o mar estará ledo como un pai regresado.

     Unha noite cantarémo-los dous tan barilmente
que estalará o amor mais poderoso
un atómico amor de forza única
nado á beira do mar e da tenrura.

     Hoxe o meu esqueleto é un gran estaleiro
a onde chegan feridos os navíos de antano,
as altas proas de brancura intacta
con nomes de muller, nomes de rosa,
nomes cheos de azul, de sal, de ondas:
—Olga — Flor do Barqueiro — Lealdade—
que agora os homes brosmos do progreso
fan navegar a gas-oil e odio.

     (Eu amo os paquebotes silandeiros,
as agudas corvetas vixiantes,
amo a máquina en si,
amo a enerxía.
Pero aborezo o crime tan escuro
de asesiñar veleiros triunfadores).

     Ouh irmán mar:
eiquí na inmensa eira
na eira do Vaupés, do Casenare,
chegoume a apreta honrada do teu brazo
e ouveei na selva, aqueloutrado,
ata que o sal das bágoas me arrepuxo
unha ribeira extensa polo labio.

     
     (Os poemas da ausencia)





OD. HIMNO. CANTICO. ELEXIA.

               Galiza dentro de min
               i eu todo un soio cantar...
                    MANOEL FABEIRO.



                    1


     Terra nai. Raíz umbilical. Seiva nutricia.
Sinto a aorta
poboada de unha esencia de fragatas.
Cincocentos gaiteiros
cantan de cara ó mar antigos himnos.
Vello país domeador de vento!

     Teño os ósos
brunidos da calor da túa entraña.
Ese río que fecunda os teus óvulos,
ese río que habita nas furnas interiores
verqueume nas arterias como ascuas
e levo o sangue todo namorado.

     O deixa-lo teu tobo
ventos de morte me feriran, madre!
E veleiquí que unha campá espida
mantén a túa voz na miña gorxa
e cando esfollo a curva dunha sílaba
deita o canto de berce do teu nome.

     
     (Os poemas da ausencia)



                    3


     Campanas de Bastabales
—miña nai arrola un neno—
Rosalía non afíes
na miña gorxa o coitelo.

     Campanas de Bastabales
chegaron rompendo o vento
e cantan de pinga en pinga
no meu corazón sedento.

     Rosalía: non me deixes
tan lonxe que teño medo.

     E ti campana de Anllóns
campana con voz de ferro:
Bergantiñán non me esquezas
dáme unha man compañeiro
que ando polo mundo a tombos
e quero volver ós eidos.

     E quero canta-lo maio
todo de flores cuberto.

     
     (Os poemas da ausencia)





O PATER NOSTER DE BIAFRA

     Señor Deus: Quen coma ti
que vive tan na altura
que non lle chega a fame de Biafra.

     Os Ibos rezan a cada hora o Pater Noster:
Señor que estás nos ceos santificado
que es pantrigo e leite e marmelada
deixa caír frangullas do teu reino
pois estamos eiquí comendo merda
—a nosa propia merda asoleada—.
Non nos deixes caír tanta miseria
tantas flechas, obuses, epidemias.
Nós somos xente, Deus, non perdoamos:
fulmina para sempre ós nemigos
denantes que entre nós nos fulminemos.

     Señor Deus que aluméa-las alturas
acórdate que embaixo hai feras cegas.

     Quen coma ti que come e ten sotana,
quen coma ti. Canté. Non nos esquezas.

    
      (Os poemas da ausencia)





     Hoxe preciso costruí-la patria:
ergome cedo coma Ulises
e roubo tódalas naves do mundo.
(O meu país vaise polos camiños do soño,
pero soñar, irmán, é unha cousa terrible).

     Os vellos canteiros do meu ser
domean os penedos docemente
e vanlle dando forma
á miña dor atávica de home.
Eu soñei esta terra desde sempre
cando o cervo non era mais que a imaxe
multicolor nas covas do meu sono.
Atravesei desertos de xeada
no principio do tempo, terra miña!
e teño o corazón coma un pelouro
brunido por amarte en tantas vidas.
Só ti es permanente!

     Hoxe preciso
falar cóbado a cóbado contigo
meu irmán, pois a palabra
afía esta emoción que pon no vento
un ar ou agarimo tan antigo
que fai canta-las pedras da memoria.

     
     (Os poemas da ausencia)

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega