BVG     Atrás

 

Animación á lectura para A chamada das tres raíñas, As Pontes, 16 de maio de 1995. Este texto retomámolo en A festa dos mil contos          Era un atardecer de primavera. A merla compoñía o cantarín poema nos redondos matos do xardín e as andoriñas peiteaban rastreiras os últimos cabelos de luz.      A cerdeira nevaba incesantemente farrapiños brancos con mensaxes de coral e as espadas orgullosas dos lirios defendían o dondo e fráxil terciopelo.      Nese intre máxico, cando as margaridas chiscan por última vez o olliño amarelo e o solpor derrama ouro nas galerías e nas fiestras, o Trasniño Verde abriu a súa ventá e debruzouse no beiril.      -¡Mmmmmmmmmmmmmmmmmm...! -suspirou cerrando os ollos.      Canto gustaba Verde de acompaña-los últimos raios de sol no seu percorrido! Cada atardeceriño enfeitizábase na penúltima raiola e viaxaba por arredados mares para volver contando historias de modernos piratas armados de raios láser e planeadoras con motores fóra-borda.      Na Illa das Caracolas Xigantes, con enormes antenas parabólicas para recolle-lo balbordo atronador dos sete mares, detíñase a escoita-la abalante música das mareas. Verde perdía decote a penúltima raiola e daba un saltiño para cabalgar na última.      Trasno sabe moreas e moreas de cousas sobre as acochadas cabanas das bruxas, os chíos misteriosos das fragas, os irrecoñecibles ovos do dragón e as beberaxes gaseosas preparadas en noites de lúa chea.      Estaba Trasnoverde disposto a face-la súa viaxe diaria, cando o pitorrei, que é o mensaxeiro do escurecer, pasaba divulgando a noticia de actualidade:      -Mañá é o Día das LETRAS GALEGAS...      -LETRAS GALEGAS... LETRAS GALEGAS... LETRAS GALEGAS...-ía repetindo don Eco sen descanso por Ferrol... polas Pontes... por Cedeira...      -¿¡Como que o día das...!? -rosmou de mala maneira a merla-. ¿¡Quéresme dicir en que compoño eu os poemas tódolos días do ano!?      E coa mesma, abandonando o redondo mato, veuse queixar á ventaniña de Verde.      -Xa lle podes dicir a ese charlatán que cambie a mensaxe da noticia. ¡Estou eu cantando todo o ano, para que agora me veña dicindo que só existe un día para as LETRAS GALEGAS!      Trasnoverde, que paseaba día tras día coas LETRAS pola terra das aventuras e o misterio, non sabía como saír de tal problema. E de pronto ocorréuselle unha idea...      -Estou de acordo contigo. ¡Que sería de min se non contase coa túa poesía musical nos amañeceres e nos solpores! Pero imos pensar que sexa coma o día do noso santo ou o do noso cumpreanos...    -¡Ah...! -contestou a merla chea de razón-. Sendo así, xa me parece outra cousa. Pois entón haberá que preparar tarta e velas... -dixo a do bico cor laranxa.      Unha bandada de algareiros gorrións que se aproximaran curiosos ó ve-los enfados da merla, voando en circo arredor da ventaniña, preguntaron interesados:      -¿E cantos cumpren...?      -¡Buuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuffffffff...! -contestoulle Verde, pasando a man pola puchiña de reviricroque.      -Eso significa unha millenta de amañeceres -aclaroulle a merla ós gorrións, coidando que eles non entendían a linguaxe dos trasnos rebuldeiros.      -¿E quen sabe contar tantas velas como anos teñen as letras galegas ou escribir un número tan quilométrico coma o ¡Buuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuffffffff...! de Verderón? -que é como cariñosamente lle dicían os pardais.      -¡Nada de números...! ¡Eu prefiro letras...! ¡Eu quero poñer letras na tarta! -protestou a merla.      Con todas estas trégolas, xa pasaran a raiola penúltima e a última e a noite pintaba sen descanso co seu lapis de fume o xardín e a ventaniña.      -Deixade de discutir e ídevos deitar, que mañá xa falaremos. Esta noite vou convidar eu a tódolos entendidos en libros para que as nosas sexan admitidas na Sociedade Universal das Letras Bonitas.      A merla volveu acara ó recuncho do redondo mato, os pardais buscaron o agarimo das tellas abrigosas e Trasnoverde cerrou a ventaniña de casca de noz.      Hoxe en día as casas dos trasnos contan coa maxia dos vídeos, os teléfonos sen arame e os telefax de pensamento. Así que escuso dicir que ós poucos segundos de cerra-las casquiñas de noz xa tódolos trasnos entendidos en letras estaban nos catro puntos cardinais preparando as súas maletas de aventuras, de poesías, de palabras bonitas... para traer ó cumpreanos das LETRAS GALEGAS, que ninguén sabía se eran velliñas velliñas ou se eran nenas neneas. Tan só se sabía que contaban cunha millenta de amañeceres.      Os primeiros en chegar foron aqueles que devecían por viaxar no primeiro centileo das estrelas e un tantiño despois os que se encantaban vogando en barcas prateadas pola marea do luar que todo o enfeitiza.      O trasniño das letras chinesas sacou dunha carteira unha chea de palitroques, puntas e martelo e, despois dos debidos abrazos e parabéns, deu en compoñer unha especie de casiñas-letra para contar, segundo el ía explicando, o conto da nena e o papaventos convertido en dragón.      -Espero que ámbolos dous cheguen para a festa de mañá -aclarou o trasniño chinés.      O trasniño das letras cúficas sacou do peto dereito un novelo de fío e da perneira do pantalón un ganchiño dourado, e, despois dos correspondentes saúdos e apretóns de mans, sentou nun tallo e deu en trenzar unha especie de encaixes:      -Estou escribindo a historia da rebelión dos dromedarios dos vinte salteadores...      -¿Como é...? ¿Como é...? -interesáronse os outros.      -Paciencia..., paciencia...; todo chegará a seu tempo -dixo el moi calmado-. Mañá nos postres xa volo contarei.      O trasniño das letras rúnicas, que baixara no paracaídas dunha fuxidía aurora boreal, tan só traía unha navalliña. E despois dos "¡olas!" e os "¡canto tempo!" deu en facer gravacións na ventaniña de casca de noz.      -Quéroche deixar de recordo a historia da balea que transporta no lombo unha illa misteriosa con toda a súa xente.      Igual ca estes tres, tódolos trasniños escritores foron preprando cadansúa historia para celebra-la entrada das GALEGAS na Sociedade Universal das Letras Bonitas. Deste xeito, ó anoiteceriño o pitorrei difundiría a importante noticia ós catro ventos.      Xa estaba todo listo para a grande festa.      Non había unha tarta; había unha chea delas con feitío de novela de aventuras, de dicionarios, de bandas deseñadas, de libros de adiviñanzas, de debuxos animados...      -¡Falta unha cousa...! ¡Falta unha cousa...! -berrou a merla con cara de susto moi de madrugada.      Os trasnos das letras bonitas non daban creto ó que oían. Era practicamente imposible. Eles coñecían moi ben tódalas historias indispensables para agasallar na súa festa ás LETRAS GALEGAS.      -¿E que falta, logo...? -preguntaron a coro con cara de estrañeza.      -Pois para que as LETRAS GALEGAS estean contentas o día da súa festa falta que os nenos das Pontes lle manden o seu agasallo.      -¡¡¡E mais si...!!! -exclamaron os trasniños botando as mans á cabeza por semellante despiste.      E como a min mo comunicou Verde, que me coñece moito desde que viaxou comigo e mais con Ana ó País das Tres Raíñas, tráiovos hoxe o recado para que antes de mañá lle fagáde-lo agasallo que lles falta.      Se non sabedes que cousa comprarlles ou escribirlles, direivos que o que máis lles gusta é que as convidedes tódolos días a xogar á vosa casa.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega