Hoxe é o
día da miña voda, pero quero morrer. Na praza agarda por min Afat, o
meu primo querido, o meu prometido desde a infancia, o meu amor, o home
que meu pai quixo para min antes de morrer. Os homes todos de Bagdag
morren de envexa diante súa. Lévame a min. Non hai muller máis
fermosa en todo o Oriente coma Lala. Os meus dezaseis anos
contemplarían a vida por diante se todo fose normal. Pero hoxe quero
morrer.
En poucos minutos chegarán meus irmáns a
buscarme para irmos á voda. Xa escoito fóra da miña casa ós músicos
que han acompañarme, festivos, entoar o valse que miña nai pediu para
min. Ela deulle xa os derradeiros toques ó meu traxe nupcial. Unha gasa
branca e translúcida cobre o meu corpo de muller do deserto. Debería
estar chea de desexo e de tremor e de ilusión. Pero só quero morrer.
Sobre as nosas cabezas os avións dos Estados
Unidos vomitan o seu ruído infernal. Avísannos de que axiña han pasar
máis en serio co seu cargamento de bombas e morte. Quédanos pouco
tempo. A todos. Imos morrer con total seguridade. E, se sobrevivimos,
imos deixar as nosas almas estragadas de tantos choros por todos os que
han morrer nesta guerra absurda. Penso en Afat, no meu mozo querido, o
meu primo, o meu marido dentro de poucas horas. O meu amor. Penso nel,
que partirá despois da voda, mañá á mañá, cos demais soldados cara
ó deserto a baterse co inimigo que xa nos agarda, miserable, da outra
beira da area, onde nace o desleixo e a ignorancia, e o desamor. Quero
morrer. Hoxe é o día da miña voda pero eu quero morrer. Morrer por
el, polos fillos que non van deixarnos ter, polas esperanzas que me
quedarán para sempre afundidas na memoria esquecida en min, non
esperta, das outras mulleres desta miña familia maltratada. Morrer pola
miña nai, que lle mataron ó seu esposo na primeira guerra do petróleo
hai dez anos. E morrer, tamén, por min mesma, por esta voda que é
funeral e é anticipo de tanto sufrimento absurdo.
Hoxe é o día da miña voda e quero morrer.
Apertarei o corpo aínda sen facer do meu esposo, por ver de darlle
folgos. Só quero que volva. Que volva en calquera caso, que mo devolvan
coma sexa que eu hei querelo igual. Que volva, aínda que sexa mutilado
ou ferido, que volva despois de moito cativerio e cárcere, tanto me
ten, son muller de palmeira que saberá esperar sen rachar nunca. Que
volva como sexa e cando sexa, pero que volva. Que volva para encetarmos,
se podemos, a vida xuntos, por ver de saber se seremos capaces de pechar
as feridas, de esquecer as cicatrices que a guerra causa sempre no
corazón das persoas. A guerra cambia a todo o mundo. Afat non ha ser
diferente.
Apertareime a el para que leve comigo o meu
alento e lle dea protección. Quizais sexa o meu amor menciña que evite
as bombas e os gases e as balas dos soldados americanos, eles, tan
enganados coma os nosos soldados.
Quizais Afat morrerá esnaquizado polas balas
de calquera soldado estadounidense do seu tempo. Que ignorantes son os
homes. Non saben que os envían á guerra a morrer por outros. O meu
amor non fixo mal ningún a ninguén, nunca. O meu primo, o meu case
esposo, aínda está sen medrar, aínda ten moito caldo que comer,
aínda, coma min, ten o medo dos nenos debuxado nos ollos, na alma, nos
soños cheos de pesadelos que desde hai un ano compartimos, abafados. Os
homes son ignorantes. Ignorantes e desleixados. Fan a guerra e non
entenden que sempre pagan os mesmos, e que sempre morren os mesmos. Pero
non os poderosos. Non os señores da guerra.
As leis das guerras eu non as entendo. Non
comprendo ós meus irmáns, cheos desa ledicia orgullosa e inmatura de
soldados que van á batalla. Sei que tamén hei perdelos. Coma a Afat.
Coma miña nai perdeu ó seu home.
Hoxe é o día da miña voda e quero morrer. Na
praza do Profeta, no corazón de Bagdag, os homes elegantes sairán este
domingo a admirar a miña beleza. Irei sorrindo, chea de luz. Pintei os
beizos de roxo moi intenso por ver de animar máis aínda o corazón
cheo de lume do meu esposo. Meus irmáns serán quen de entregarme a el,
descubrindo as teas coradas que miña nai coseu para min. Irei a el como
se nada pasase. Como se os tanques que van ó campo de batalla non nos
atronaran co seu ruído salvaxe. Irei feliz, cando menos por fóra, por
ver de darlle a Afat unha noite de gloria. Irei e falarei con todos os
amigos da familia, bicarei a todas as miñas novas irmás e ós meus
novos pais. Pincharei todos os globos de cores e bailarei con todos.
Fareino, como agardan de min. Fareino, como se fose feliz.
Mañá, cando Afat marche ó deserto cos seus
compañeiros soldados, borrarei o roxo dos meus beizos e loitarei, por
el, por min e por todos, por afogar estas gañas que hoxe teño de
morrer. Balarei este valse de voda que tocan para min. Bailarei como se
fose o último valse que hei bailar con el.
|
BVG
Atrás
