BVG     Atrás

os ollos de palmira, de tan pequenos, aníñanse para sorrir en xesto precioso que detén o outono. tras ela a casa que o domina todo, a terra, o labor. pero a casa non se asoma aos ollos de palmira. pola súa mirada nunca se sabería que proxectou sobre ela a súa sombra cobizosa. porque así son as casas albas das mulleres. sinalan co seu índice de pedra á que ha de ser a escollida, a súa. a desexada polos muros impenetrables. a que queda. e despois o edificio engólea. pero antes que ela, houbo outras mulleres que levou a terra. e así comezou a casa. amarrándose aos seus peitos. ata chegar a palmira. pero para iso .... a terra é tamén a que sostén a casa. as mans de palmira conservan da terra o seu tacto doce. o calor. por iso son fértiles. para chegar a palmira, as mans, tiveron que aprender a apalpar as raíces e velar as colleitas. e a nunca sentir medo da soidade ou dos exércitos que cruzan a noite. a ter unha da outra. aprenderon tamén a gardar. e cando estiveron baleiras, a non ter. houbo un tempo en que desexaron o peso das maletas e os abrazos da despedida no peirao. pero a sombra da casa dou con ela. o barco cruzou o océano e ela volveu ás entrañas do edificio. entón as mans de palmira aprenderon a non estrañar aos que marchaban. .... para chegar a palmira, a casa, gardou con teimosía ás mulleres tras as súas paredes. ocultoulles as balas, os paseos, as noticias do frente. para chegar a palmira a casa fíxose resistencia no seu apego ás mulleres e á terra. e converteu a guerra en fariña escasa, en pan pouco, en fame. despois chegou a radio e a casa non puido ocultar por máis tempo os nomes dos desaparecidos. porque para chegar a palmira, a casa ten que crer firmemente que é a morte a que busca aos homes, sen máis rancor.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega