Pastoral de Galicia

 

(Texto íntegro)

 

v1lopezcasanovapastoral.html

                                                            1



                                        Estás no peito, eiquí, lume acendido,
                                   apertada no abeiro da lembranza;
                                   de norte a sur a Noite... ¡Ai, quen alcanza
                                   a te ver no horizonte estrelecido!.

                                        Estás no corazón, adeprendido
                                   son que sona coas ondas da esperanza,
                                   coma un mar, coma un mar que feito lanza
                                   de amor fendera ó sangue sorprendido.

                                        Estás nas mans chamándote por Terra,
                                   e nos labios, no olIar que nunca cerra
                                   ansias cara o teu sono e a luzada.

                                        Galicia, ó cabo, arela que non morre,
                                   seiva que polas veas sempre escorre,
                                   cunca na nosa sede de alborada.





                                                            2



                                       Buscou teu sono eiquí erma planura
                                  sucos de pan levar, candeal centeo;
                                  vendima de carcazas, chumbo ceo
                                  e relanzos de olvido prá longura.

                                       Buscou razón de amor na arxila dura
                                  e no arado do Tempo laboureo;
                                  (tece e destece campas nun carreo
                                  de arelas a ir e vir que a Noite abura).

                                       Buscou augas dos ríos que sabía,
                                  ó fondo serra irada en penedía,
                                  fiañas de néboa e laz a devalare...

                                       E puxácheste eisí, soa, deitada,
                                  Nai de todo, entre sombra e luz calada,
                                  cernador de soidás o teu cantare.





                                                            3



                                       Nácare meu dos ollos, canto andado
                                  levo por ti, de cruz a cruz da vida;
                                  ora á beira do mar, auga ferida
                                  de amor, ora no cume máis irado.

                                       Ora en soños de chaira debruzado,
                                  ora camiño ou campa, ora luída
                                  señardade do curro, ora rendida
                                  noite de romería. lei, namorado!.

                                       Ora areal, relanzo do baixío,
                                  ora fuso da alba, fío a fío,
                                  pano de ouro o teu corpo que desperta.

                                       Ora sega candeal, ora vendima...
                                  ¡Oh, Galicia, meu nácare, agarima
                                  este meu corazón pra terte certa!





                                                            4

                                                                 (Nai de emigrantes)

                                       Que canción haberá pra dicir Terra,
                                  suco, muller, semente sen soidade
                                  que canción pra pregar a vecindade
                                  de luz, que ora non verte na túa xerra.

                                       Con que voz pedirei -pranto que berra-
                                  pró teu peito brexado claridade,
                                  raxeira de entre o cáligo... (¡Calade:
                                  témera ausencia á mesma Noite aterra!).

                                       Á mesma Noite escura de ardimentos,
                                  abardada, ai, delor, nos desalentos
                                  dun corazón rendido de laídos.

                                       Noite que Ela ben sabe, pero espera
                                  -corpo de loito á porta-, sen que a fera
                                  coita lle mirre a fe de ver ós idos.





                                                            5

                                                                      (Viúva do mar)

                                       Namáis que o mar ós pés, e así ela estaba
                                  no cabozo das ondas, chea de espanto;
                                  ela soa, namentras o quebranto
                                  do corazón, ¡que fondo!, lle oubeaba.

                                       Namáis que unha delor que acaleaba
                                  sobre a noite dos ollos, duro pranto;
                                  e ela soa, ¡que soa!, nun recanto,
                                  xa sen saber da luz que ora arraiaba.

                                       Ela soa, rendida nos acoros,
                                  esquecida de todos os namoros,
                                  nin unha voz amiga á beira súa.

                                       Soamente vento, noite e mar bruante,
                                  o corpo acaneado, e mesmo diante
                                  a Morte a lle raer coa pouta crúa.



 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega