BVG     Atrás

Ea, divina lira
resoa por min.
         SAFO DE LESBOS


     Faltan só dezasete minutos. Como se vai a vida se é que non atendes a clepsidra, se é que pasas de escoitar os sinos que dan as badaladas interiores, marcando un paso na fronteira inmigración. Os muros son tan altos coma deus, e hai arames de espiño aló no sur das néboas a incumprir as contratas de igualdade. Era de ébano toda a marabilla. Viñera dos termiteiros de Belet Uen, pequenas catedrais que se alzan para ver tanta calor: África cempés. De non ser pola distancia tentaría outra volta aquela viaxe sen causa onde pasaban as horas doutro xeito. E a máis fermosa. Gravita nun faldrón de espírito relixioso e fai misericordias coas súas mans, e as palabras son tamén un máster de comunicación. Falaba coma min cando eu pregunto, en francés de pouco percorrido, onde é que pode ir a estas horas da noite unha muller da Europa noroeste, que vén pasar uns poucos días de lecer. Sorrímonos e foi xa a iluminación. En andaba cansa. Soñaba Kenia e as alturas, os reis da selva e os cativos pitorreis, que naceran no meu país había pouco máis do mes de maio-xuño; os cabalos dos bereberes, tan de percorridos...

     -Ti es Galicia.  
    A definición púxome na gloria e entendín que tamén podiamos facer uso da fala, aquí nesta mestura de sangue e de paisaxe, tan lonxe dos hipódromos, das escolas de equitación e dos concursos, onde eu era azafata de cando en vez. Cos euros do salario decidira facer esta visitación ás orixes. Traía comigo as inquedanzas e as premuras para unha semana de sabedorías. Dixéranme, «colle o avión e vaite». Case nunca teño o trasacordo e fixen caso. Falamos moito aquela mañá. Interesábase pola capeliña de Icós, que hai enriba dun penedo á vista do mar bravicho. Andara por alí na xuventude, en aventura, probando a sorte. As mafias arredárona nas casarellas da noite para o negocio do amor, fixérona corpo e oídos para os clientes da soidade e do vicio, abrírona en carnes ata beberen a sede sádica na fontenla, enriba dun catre, ou de pé contra a parede, virada cara ao espello, amasada en mans de artesa e de aceite, de gomina e tufo... Coñecera o gume da navalla que canta e espanta ao se abrir de cachas nacaradas.

     -O te acuestas con él, mecagoendiós, o te hago mierda aquí.

Pechou os ollos namentres lle zumbaban, zumba zumba vai zumbá zumbá, e ilumináronselle as pálpebras da peregrinaxe á casa de acollida, en autostop. No conventual achou a voz que a reclamara hai tempo, aló no seu país, para a aventura do servizo aos máis humildes, contra toda inxustiza, en nome dun tal Xesús de Nazaret, fillo bravo, por acaso, que amaba as xentes de calquera condición. A mulleriña galega, toda ela exvoto, faláballe con tal convencemento, que a puxo toda en marcha: colleu recado e foi.
     -E non creo nas igrexas, ningunha é de confiar.
     Tirou roupas. Démonos. Había unha cruz de madeira de kaobhé termando da parede, onde os mosquitos descansan despois da carga do bidón vermello. Estaba líquida de uvas, garrida e xenerosa, grande de sabedoría. Quixémonos outra vez. Baixamos a testemuña en Christo morto de madeira: púxoma nas mans; sorrímonos:
     -Fica!
     -Non sei ficar.

 

    
     

© 2006 Biblioteca Virtual Galega