BVG     Atrás

21 de marzo atroz o cometido do espello a ollada escrutadora teimoso o zoom impertinente espelliño asasino máxico quen non mente? espelliño olláparo asegura que se me abren sucos de versos en ruínas pola cara sinais do seu silencio no fondo da garganta é o día mundial da poesía e eu cos poemas rebentándome as tripas nutrición do corpo exposto agardando o cataclismo do catecismo tóxico das horas das amoras da necrose amor da podremia das amoras ou da inclemencia calendaria só deglutir a casca co compango dun viño morno de chuvia polos peitos do prebe nutricio da carne transparente do vexetal bocado do desexo mesmo pairando sobre o gozo un futuro preñado de osamentas nocturno foise a hora dos recolledores de lixo un estrondo frío un ronsel de pestilencia bolboretas mortas a deshora como a comitiva fúnebre do amor unha cadela vagabunda ouvéalle ao baleiro que deixa o lixo nas canellas devora os corazóns arrincados que escorregan do camión dorme e soña cos amantes mortos que lle serven de alimento cada noite co camión dos recolledores de lixo coa comitiva fúnebre do amor traba-lingua lingua limacha largacía lingua lique guerla con gula lingua limo lento lingam engole lingua lagarta buliga gabea gurgulla lingua lombriga o seu gume auga gorece legado de gozo o seu ámago longo bífida ou lambeteira anguía ou londra lingua gulosa lingua lábil cunnilingua

crustáceo Tan horríbel o abrigo da cuncha. Tan extenso. Esta casa enriba que gorece pero non deixa saír fóra. Non deixa saír fóra, amor, non deixa. Ás veces téntoo, acredita, boto os ollos fóra das órbitas, saco peito, inflo o ventre, estiro mans e pés, o meu número variábel de apéndices, mais segue a ser imposíbel saír do tobo. Lobo fico cosida ao acubillo, babexando o meu apetito nocivo. Sei que o tentaches nalgunhas ocasións, descascarme, espirme da miña morada, sacarme de dentro de min. Sei. En balde. Era tanto o sangue a agromar que escorregabas sobre a miña cuncha dorida. O teu arfar era entón sólido. Batíame nos dentes péndulo feroz. Craquelaba a costra pero o corpo insistía na perennidade da codia. Todos os esforzos levábante a unha fochanca de restrollos e pétalos mancados, aos meus gritos contraditorios de desexo e frustración. Sentía como inchaba cada órgano, o esnaquizar das branquias. Brancaflor blindada que non pode sentir a chuvia furar o seu sexo. A miña carcasa calcificada é agora un mosaico supurante. Polas gretas cóanse os líquidos quentes do meu amor sucio e enclaustrado. É todo o que podo darche: os zumes emporcados que destila a carne embutida en armadura, esta boca acoirazada, estes membros enfundados en grillóns. A líquida ferruxe do meu corpo suplicando poder ser excarcerado.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega