BVG     Atrás

O límite da luz aquí é sonoro O límite da luz aquí é sonoro i é poroso outra vez e deixa alivio, emite un rostro en calma de alabastro, a bolboreta en lume de inconstancia, aceita unha emoción que fertiliza o silencio das músicas perdidas, as razóns das distancias: violín no labirinto dos días sucedidos, violín ardendo na ágora da tarde. Só el e tan remoto no que vai recordando: unha chuvia coral nas longas alamedas, clausurados xardíns invadindo as alcobas, o traballo miúdo e central das sementes, as voces das fronteiras i ese vento de epílogo. Violín nunca escoitado se antes non sufrimos: fluvial e de camelia e vulnerado, derramado en satén, atardecendo: aparición da alma como un clima. Un vapor de azafrán viste o espacio, molla con mans daqueles que acariñan. Só el, a proclamarnos, mestura de perfumes xa por todo argumento, corredor dos ausentes que escoitaban un río, remuíños de reinos e nomes e presencias, fiestras apagadas, canónicos crepúsculos. Todas as mortes veñen a ser puras nun punto. Todo o sentido aspira ó desvarío. El coñecía a mística das calmas El coñecía a mística das calmas. Que espeso corazón polas ausencias: unha ollada de tarde moi cansada: un territorio adentro nos solsticios. Só quixo ir de paso e remontándose coa memoria en dura contramarcha, con leguas de memoria, avellentando en barro merecente, cun fardel de razóns sempre en exilio. Na luz pavonada dos crepúsculos, en dirección contraria viña o mundo; viñan de volta moitas singraduras; viñan moitas parábolas-principios. Soubo moi poucas cousas e bastaron. Soubo que era de aquí polas desgracias, polo lugar de abaixo e outros mares. Xace mirando o ceo por onde pasan desaforados ventos, tremesías, un caudal de novembros boca abaixo, augas ó biés que rachan os pespuntes dunha alba con promesas, velocidades brancas e algunha que outra ave do sosego. Acéndeme ese astro ascético e vedado Acéndeme ese astro ascético e vedado na noite dos aromas enfermizos, dos músicos pagados con viño de sepelio, no rumbo dos irados sen república, no corazón dos dogmas suficientes; sobre a milicia morta e o espectáculo, sobre o camiño errante dos proscritos. Acéndeme esa luz no desapego, na opaca servidume, sobre a razón final que erra de novo. Onde ninguén responde se pregunto. Neste momento existo simplemente Neste momento existo simplemente. Simplemente respiro, ollo a árbore. Sobrenado na calma do crepúsculo, pronuncio este silencio, oio o profundo corazón que non late por un intre. Non hai unha aventura que me agarde. Non hai can que me ladre dende un soño. Unha man sobre a outra. O corpo como lonxe... Habítame unha inmóbil aspiración a nada, unha absorción de agosto. Florezo no abandono. Case non sei de min si pecho os ollos. Pero a música rexe e arrebata Onde agroma a floresta, e o froito cumpre ó rito unha man inocente persevera, busca a curva perfecta do instante; quere perpetuarse na afirmación dun orbe, tocar a xema húmida e sagrada, cegar secretamente para ollar o centro do milagre que só así se afirma: a súa luz... Asedio do violín nos interiores: prismas mornos de claustro e veladura, suavísima tormenta de bolboreta única; xardín de feno e edra e caracola e paxaro que nunca toca terra; alma quizais non nosa soando quedamente. A música sen lindes; xa todo o tempo a música; xa todo asunto: incendio, tránsito adentro e bóveda e xuizo e bágoa e tacto, clima renacentista nas oxivas da umbría enfoscada de tarde. Salvándonos de ser esa outra cousa. Os números non serven Os números non serven para saber que altura é o reino do paxaro, por onde a súa parábola o salvará da morte, da última epidemia que habita entre nosoutros. É alta a súa plegaria, súa raíz de ceo, a súa ocupación, a confianza: sempre el, inaudito, como un vértice ardido. Burlou todas as redes tendidas pola sombra, naceu dun diminuto, instantáneo delirio, é noticia caudal e o vento a súa forma, bebe na cunca dunha folla seca, desordena o silencio do castaño de indias e nunca é tan posible como cando é un desexo e se afirma nos ollos pechados que o recrean ou canta polos homes que non teñen canción.                               *** E lle abrimos a man por si baixa ó milagre, por si descende ó humano e come do seu trigo e nos deixa as súas claves de desmedido ámbito e insomnes, cavilosos, coa tenrura intacta esquecemos as torres que foron da soberbia, a expansión do nocturno, o labirinto, o nunca redimido na concordia de maio.       E, sen embargo, é doce esta derrota E, sen embargo, é doce esa derrota: dulcificada febre sobre o vidro, chuvia que se comprace nas maceiras, a desgana do mundo: ese pasivo corazón de bodegas e carburos: cinza do que abrasou o incombustible e gozou como brasa circundando e mesmo foi a razón de novas pascuas. Luminoso destino entre a pobreza sen máis palabras e sen máis milagre: paciente, desangrada luz nas lilas, suite da tarde dos desconsolados, gando desmemoriado e sen morada. Que longo ese camiño que aínda insiste e cita polo nome e nos agarda. Batían os ourizos na pereza das horas  Batían os ourizos na pereza das horas, rizóns de ferro frío. Nos círculos ociosos o terror era mudo. Depredaban carnívoros abafos. Eran de madrugada os naufraxios posibles. Vivir foi a solemne conquista da conciencia, a ascensión á pregunta que delinque, sentir moi duramente a transparencia. Morríase a un centímetro do lirio, á beira mesmo da primeira morte; morríase a un minuto do milagre, do amor máis cabal en precipicio, da violencia das bocas penetrándose. Morríase vestido para ir pola vida, para facer a suma dos setembros, dos animais penosos que acariñamos antes do martirio. Foi a vixilia lanza predisposta. Gañamos a metáfora-artificio, a imperfección con proba irrefutable. Foi noso o verbo rouco, a torpeza dun soño nun parteluz de xullo, a ocupación do home renacido, en pé, arbóreo, abrazo planetario e contrario a si mesmo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega