BVG     Atrás

PINTOR TRABALLANDO      Contempla aqui o pintor      fitando o mundo, en actitude entregue,      no preciso instante      en que dos seus brazos tensionados      vai surtir o pulo criador      que renovará miragres      de forma e luz.      Olla como abre fiestras,      deseña acenos,      revoca sombras      co seu trazo arriscado,      coa poténcia disciplinada      na que veñen acalmar      os trebóns da paixón      sobre unha tea.      Entrevé este deus fráxil      que transita o reino das tebras      á procura das imaxes      que perdemos,      convocando-as.      Abesulla este tremente artesán      que quixera espantar      con vernices, tintes, pigmentos,      a golpe de pinceladas tensas,      o rosto escrito da tristura negra,      o alento aterecido do estrago do tempo.      Observa e ama aqui o pintor,      pois renascendo      da voráxine dos volumes,      do estertor das cores,      do pánico ao vacio branco do lenzo,      vai-nos brindar, máis unha vez,      unha porción minúscula de marabilla      para reconciliarmo-nos co mundo. II "recóllote da TERRA estás mui fonda recóllote do PUEBLO estás n'il toda recóllote da HISTORIA estás borrosa" LETANÍA DE GALICIA, Uxio Novoneira E aqui estamos. Un rumor milenário convocou-nos na hora presente da luz e da pátria. Aniñada no fondal das carballeiras, oculta no remol das roupas, na quentura pobre das cabanas e os cortellos, tensa en todas as estachas e os remos, viaxou esta voz rumorosa na sucesión de sucos abertos sazón a sazón, no ir e vir vagaroso das gamelas, para agromar, fala e costume conservados, nunha primavera de peitos arroubados por un amor inmortal. Fendidos por fin os muros que impedian o andar, purgado o viño suxo que maceraba nos lagares dunha história convertida de cote en derrota, aqui estamos despregando unha bandeira de riso e idioma ao vento esconxurando o longo memorial de inúmeros agrávios impagados, de fracasos vertidos sobre os ollos, de misérias estradas sobre os camiños atuados que nos terian levado noutrora ao porvir. Aqui estamos. chegamos xusto a tempo, despois de tanto como nos teñen negado, de tanto como nos teñen inculcado que desprezásemos na boca o que gardaba amantiño o corazón e negásemos até tres veces como San Pedro a nosa fe, o noso xenio, o noso ser. Gruñidos foron chamados os nosos verbos honrados e limpos. Bruto o pobo que enchia de coraxe e traballo os barcos e os campos famentos. Montuna a xente que biselou garimosamente, en mañás de xeada e en agostos inmisericordes, esta paisaxe gorentosa na que quereremos un dia descansar. Atávicos aventureiros, telúricos argonautas, os pobres de nós, condenados a vagar unha e outra vez e outra e outra as terras e os océanos, néboas do corazón e da vida, á procura do negado pan de cada dia. Mais aqui estamos, brazo con brazo para sempre, afirmando xuntos para esta terra, Galiza nosa, amada flor, mel dos meles e brisa que acariña, un teimoso pacífico irrenunciábel dereito a existir eternamente. NOTICIÁRIO Chegan novas de todas partes confirmando o reino da violéncia, do lume, do terror, do espanto, da roupa empapada en sangue, do corpo abatido a trallazos, do neno sen infáncia nen sorriso, da pátria sumida en eterno duro pranto. En todo tempo, por toda causa, ser humano contra ser humano, esforzo investido en destrución, crueldade sen límite nen fin, pérfidas estratéxias de terror, torturas, violacións, asasinatos, vidas de dor, dor e máis dor. POÉTICA Non levito por riba dos meus semellantes cando escrebo Non me creo tampouco dono das palabras que utilizo Esforzo-me en contar os soños e medos que sinto como calquera ser humano sublime ou mísero Procuro ocupar un lugar humilde porque humilde quero escoller o meu destino Lanzar só palabras ao vento confabuladas contra o olvido. VOTOS                                    Para Luís e Rosa Que o mel inunde cálido os vosos corazóns sempre Que receban os vosos corpos a donda carícia das follas dos íntimos bidueiros apousados nas beiras do rio da vida. Que se estremeza a vosa ollada ao cruzar-se cada dia como duas plácidas dornas mecas           na ria da Arousa. Que proclamen os vosos peitos a bandeira imorrente da felicidade           en cada hora.                                    Asi sexa! HOSPITAL Este é o templo da dor, columnas de angúria elevadas cara ao ceo, altares de sabas limpas a repetir ofrendas de vida e morte, corredores silenciosos onde se moulan ideas que conducen ao desespero, batas brancas para oficiar unha loita sen cuartel, desigual, contra o irremediábel, olladas enfermas que imploran unha dose de esperanza ante todo e unha nube despaciosa de recordos e medos pousada na cabeceira de todas as camas en cada habitación. INGREDIENTES PARA O DEBATE Dade-me a aflición de tantas vidas consumidas na ténue fogueira do cotián, o tremor do lábio nunca bicado, o estertor do moribundo sen família para compor este poema. Dáde-me as existéncias incolmadas que buscaron sol no vacio de idénticas existéncias, o laio dos ventres infecundos, a agonia dos nenos capturados por doenzas infectadas de miséria, para compór este poema. Dáde-me o seco golpe da terra sobre a terra coa que ocultamos á vista os féretros en que enterramos os corpos, a luz e a mornura que quixemos, Dáde-me o espanto da muller violentada, a desazón do que sente a sua culpa, os pulmóns do torturado, para compór este poema. Despois discutamos sobre poesia, forma e fondo, arte e verdade, tendéncias, manuais, xeracións, fonemas, prezos e rimas, até acabarmos por fin co anonimato de quen lle roubou á xente a poesia para facé-la ainda máis infeliz. A AVOA CONSUELO A imaxe da avoa Consuelo ven-me visitar ás veces (convocan-ma certas frases, un arrecendo, o verdor dunha paisaxe, tamén o siléncio) Acariña-me un intre, sorri calmosamente, como ela sabia sorrir, e marcha paseniño co meu amor prendido nos pasos Avoa Consuelo, tan doce, tan tenra, a dar-me o idioma e o pan!.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega