BVG     Atrás

1 Que ou quen nos deixou tan sós tan soamente sós de nós mesmos que andamos a buscármonos nos outros e eles nunca nos viron pasar. 2 Centos de bois cansados deixan cae-la súa pesadume dende un ceo gravemente cincento. É a canseira inflamada dun tempo sen ás. Centos de flamengos, almas humanas, arrastran os seus pasos nunha danza sombría de rosas. E lonxe, lonxe van os seus corpos, corren transeúntes todos na periferia dun reloxio de alta precisión. Meu amor, estou a morrer e non me esperas. 3 Desterro de bolboretas: desfeito o voo coma sombra de aire. 4 Virá un vendaval de bolboretas co seu po de diamante. Cegárano-los ollos a súa limpa turbulencia. 5 Que signos murmuraron o crepúsculo dos ventos cando ergueitos nas súas aristas, afoutos de dor, ousaron penetrar no sacro espacio da Santa Comparecencia. 6 É posible que outra forma humana nos agarde no futuro. É posible que agarde a definitiva tegra que a escriba. Mentres, avanzamos lentamente, resolvemos ou enredamos. Soñamos. Todo semella empurrarnos cara alí, ou dende alí algo parece atraernos cunha lei de gravitación descoñecida. 7 Vencidos os imnumerables brazos de Deus, sobre a alma fica unha pesadume antiga: Icaria da materia. 8 Dicir para ser. Para non esquecer que a palabra nos sementa no territorio escuro da luz. 9 Forma da alma: O corpo medra a coiteladas de amor, por onde sangra o espacio aumenta, flúe xa sen tempo, inmortal. 10 Aquí estamos, na pracenta do Primeiro Mundo, a penas expectantes da afamosa repetición das albas. A luz irrompe coma un gato e a súa língua silandeira lambe os nosos prácidos costumes.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega