BVG Atrás |
Poema do adeus & cobra |
||
|
(Texto íntegro) |
|
v1fsalinaspoemadoadeus.html Vou polo mundo a camiño da morte e sen retorno
e non esperes de min palavras de consolo
non espreites o meu xesto derrotado para colmar
a túa compaixón e a ternura desmedida.
Se quero dicer o resplandor da lua
mastigo as palavras que saben a frutos proibidos;
se quero proclamar a luz do sol e os seus mistérios
e facer da noite un dia claro
encontrarei insuficientes as metáforas
semellarán mentiras as imaxes
serán xogos de nenos os versos dos poetas...
Neste camiño que percorro
o siléncio fai-se mais siléncio
e fai-se lume a carne que me toco
sente-se distante o grito das idades
se as idades puderen gritar e travan a garganta.
Nesta hora de acabar
de romper os poemas mais cursis que escrebemos
as cartas con promesas que falsificámos
a literatura coa que gozámos sabendo-nos traidores
nesta conciéncia de incéndio que é mais incéndio ainda
iluminan-se os buracos da soledade
e hai un abismo que nos agarda desesperadamente
onde deixar o corazón atravesado por un imposíbel dicer
hai un camiño de beiras estremadas
e desertos de ti que eu aborrezo
por iso
nesta hora final
quero ser mais sincero e violento
quero dicer adeus
e en dicendo morrer-me como as palavras da cobra antes de morder.
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |