BVG     Atrás

Agora vexo ben o azul de alá endiante, onde o río dá a volta darredor do penedo. Vexo como se espalla ese rachón de ceo, esa guichola cinguida polas nubes viaxeiras. Tantos anos aquí, nesta aldea mortiza, dando por ollado e sabido cánto hai, hastra que caio na conta de que nada conozo. Todo é vello e novo ó mesmo tempo. Todo está e non está. E eu ando a beliscarme pra saber de min, pra ter a seguranza de que son e de que estou. Dende que se me deu por traguer as miñas cavilacións aquí, á orela da ponte, véxolle un novo anchor ó mundo e avivecen en min, en mestura de anduriña e toupa, uns degaros tolos de fuxir e un sono de pedra vella que se afunde maina e silandeira no miolo da terra.
  
O río sigue no seu, coma fai catro ou cinco ou cen mil anos. Sigue rolando, moendo o tempo e luindo pelouros con feroce teimosía; badúa, ruxe, agurgulla en escumas, fura nas raiceiras, e eu vexo nel a vida, o alento de cada hora dándolle feitío á eternidade, e síntome cativa no arrimo desta orela, destas pedras carricentas postas polo xenio andeiro dos romanos.

E a xente qué dirá, qué dirán os que pasan e me ven aquí unha tardiña e outra, cos ollos pousados na auga e no verdume dos árbores e da erba do resío. Qué pensarán desta muller, desta mestra solteira, corentesete anos cumpridos, solteira e soia, que remoi lembranzas e dalle ó beo do tempo matinando que as semáns do vrao non dan pasado e mellor fora que non houbese vacacións. Ou talvez non pensen nada, boas tardes tenga usté e acabouse, cumprido de rotineira, pois cadaquén anda no seu e non é pouco. Son eu quen maxina todo esto porque non teño outra urxencia que me abure, nin home pra atender e querer, coitada, nin vaca bruando, nin millo que apodreza, e avíome o mellor que podo, limpo a casa, poño en axeito as bonecas e sallo, cansa das paredes que me atafegan, e de «Chicha», a gata, e dos cazolos de cada día. Así vou mirrando, por fora e por dentro, voume ensumindo a por de cavilacións e de lembranzas, en renques de horas igoales e valdeiras, pedra que moi, rebola que achanza, e por veces teño ganas de sairme da carrileira e facer algo novo, algo que estoure e crebe as leis da boa crianza, do sorriso que acocha unha moura procesión de por dentro; algo que pode ser vivir cun home porque me peta, ou guindarme da ponte embaixo. iCalquera cousa! Pero vese que non podo, non, áchome coutada por lonxanos adibales que me non deixan sair do rego herdado... E agora choro, coitada, mentras a noite foi caindo sobre o canto das arráns e o ir e vir dos morcegos; choro e sinto noxo e acedume a causa de lle ter dado ó sarillo de tales ideas no maxín, todo porque me botei a pensar nos rapaces, deses nenos que se alonxaron de min por unha tempada anque siguen na aldea, vrao nemigo e soedoso. Voltarán en setembre á miña pobre escola, co rechoucheo de sempre, e outra vez serei aboa e nai de todos eles, e algúns non han de vir por teren cumprido os catorce anos, pero a vida sigue e terei darredor a uns cantos pequerrechos, noviños, de a e i o u por primeira vez.
  

© 2006 Biblioteca Virtual Galega